extrasystoles

Extra’s: beschrijving

Extra’s zijn extra slagen op het normale hartritme. Alleen wanneer ze zich opgehoopt voordoen, wordt dit een hartritmestoornis genoemd. Ze komen af ​​en toe voor bij alle mensen. Normaal gesproken wordt een elektrische impuls gegenereerd in de zogenaamde sinusknoop in het atrium, die via een andere knoop naar de linker en rechter ventrikels wordt geleid. Vervolgens trekken de spiercellen van het hart samen.

In het geval van een extrasystole, wordt een extra elektrische impuls gecreëerd in de voortijdige hartslag of in gebieden daarboven (supraventriculaire extrasystole). Soms heeft het hart rust nodig na een extrasystole. Men spreekt van een “compenserende pauze”. Sommigen van hen voelen dit als een “hartmisvuur”.

Ventriculaire extrasystolen

Extrasystolen komen bij alle mensen voor, maar vooral vaak bij adolescenten. Ze zijn meestal onschadelijk. Als vaak extra hartslagen worden gevormd, wordt dit een ventriculaire extrasystole genoemd. Het kan ongemakkelijk en in sommige gevallen gevaarlijk zijn.

Extrasystolen: symptomen

Extrasystolen voelen de meeste mensen niet of zelden als een kort “hart struikelen”. Soms zijn de extrasystolen echter zo gewoon dat duizeligheid en angst kunnen worden veroorzaakt.

Extra’s: oorzaken en risicofactoren

Bij gezonde mensen worden extrasystolen meestal geassocieerd met ernstige emoties, vermoeidheid of na het eten van stimulerende middelen (zoals koffie, alcohol): overmatige stimulatie van het zenuwstelsel stimuleert het hart meer en maakt extra hartslagen frequenter. Andere mogelijke triggers zijn onder meer kaliumgebrek, medicijnen of schildklierdisfunctie. Zeer zelden is een extrasystole ook aangeboren.

Bij hartaandoeningen komen extrasystolen veel vaker voor omdat veel van de spiercellen van het hart beschadigd zijn. Er zijn hier supraventriculaire extrasystolen en ventriculaire extrasystolen. Verschillende extrasystolen op een rij zijn een uitdrukking van hartschade en kunnen voorbode zijn van gevaarlijke aritmieën.

Extrasystolen: diagnose en onderzoek

Om geaccumuleerde extrasystolen te herkennen, moet meestal een zogenaamd langdurig elektrocardiogram (ECG op lange termijn) worden gemaakt. Voor een ECG worden de hartstromen gemeten en geregistreerd via elektroden op de borst. Een langdurig ECG meet de hartstromen gedurende minimaal 24 uur. Als er binnen de 24 uur meer dan 10.000 extrasystolen optreden, wordt dit een extrasystole genoemd die therapie vereist.

Extra’s: behandeling

Extra’s hebben niet echt therapie nodig. Als ze onaangenaam vaak voorkomen, moet men eerst afzien van stimulerende middelen, omdat deze de ontwikkeling van extrasystolen kunnen bevorderen. Als de extrasystolen vaak voorkomen omdat het hart is beschadigd, moet de ziekte van het hart worden behandeld.

Een extrasystole kan ook worden behandeld met medicijnen. Bètablokkers stabiliseren bijvoorbeeld het hartritme en kunnen het aantal extrasystolen verminderen.

In het geval van een zeer onaangename of aangeboren ventriculaire extrasystole, is het mogelijk om bepaalde structuren in het hart uit te wissen door middel van zogenaamde katheterablatie. Tijdens de ablatie wordt een draad over de lies in het hart voortbewogen. Omdat een ventriculaire extrasystole vaak afkomstig is van een specifiek gebied in het hart, kan deze site worden uitgewist door warmte. De kans op herstel in deze procedure is 90 procent.

Extrasystolen: ziekteverloop en diagnose

Extra’s zijn meestal onschadelijk. Verhoogde extrasystolen bij mensen met hartziekten duiden echter op ernstige schade aan het hart.

Gevaarlijk zijn de extra hartslagen, als ze optreden op bepaalde tijden van elektrische signaaloverdracht in het hart. Dan kunnen ze ventriculaire fibrillatie veroorzaken. verscheidene extrasystoles de een achter de ander zijn uitingen van hartschade en kunnen voorbodes zijn van gevaarlijke aritmieën.