Bij het tarsale tunnelsyndroom (tarsale congestiesyndroom, zenuwcompressiesyndroom) is de tibiale zenuw, die ook door de voet loopt, geïrriteerd of beschadigd. De oorzaak is een vernauwing van de zogenaamde Tarsaltunnels, die zich nabij het enkelgewricht bevindt. Dit leidt tot drukschade aan de zenuw. Het resultaat is sensaties zoals tintelingen en pijn in de voorvoet. Soms moet de tarsaltunnel worden geopereerd om de zenuw te verlichten. Leer alles over de symptomen, diagnose en behandeling van het tarsaltunnelsyndroom.
Tarsaltunnelsyndroom: beschrijving
Tarsaltunnelsyndroom verwijst naar schade aan de tibiale zenuw (tibiale zenuw) in het gebied van de enkel. Daar passeert de zenuw de zogenaamde Tarsaltunnel. De tunnel wordt gevormd door de binnenste knokkel van de voet en een strakke band. De tibiale zenuw regelt de spieren van de voetzool en de onderbeenspieren, die verantwoordelijk zijn voor de flexie van het been. Bovendien worden alle sensaties in het gebied van het onderbeen, de hiel en de voetzool via de zenuw naar het centrale zenuwstelsel gericht. Als de zenuw in de tarsaltunnel wordt geïrriteerd door permanente druk, wordt dit het tarsaltunnelsyndroom genoemd. Voeten en onderbenen worden vooral aangetast.
Tarsaltunnelsyndroom: symptomen
Het tarsaltunnelsyndroom wordt voornamelijk gekenmerkt door nachtelijk ongemak in het gebied van de voorzool en tenen. Branden in de voet, gevoelloosheid en tintelingen kwellen de patiënt vaak de hele nacht. De symptomen kunnen ook uitstralen in het kalf. Bovendien is het gebied rond de binnenste enkel permanent gevoelig voor pijn. Langdurig staan en lopen versterken de symptomen, maar het verhogen van de voet en rust kan het verlichten.
Omdat de zenuw aanvankelijk steeds opnieuw regenereert, lijken de symptomen aanvankelijk onregelmatig. In de loop van de ziekte lijdt de zenuw permanente schade, de sensaties en pijn blijven bestaan. Later kunnen de door de zenuw geleverde spieren ook worden beschadigd. De getroffenen voelen een spierzwakte en kunnen de voet niet goed bewegen. Een typische beweging, die in dit geval slechts in beperkte mate mogelijk is, is de bediening van het gaspedaal tijdens het besturen van een auto.
Tarsaltunnelsyndroom: oorzaken en risicofactoren
In ongeveer 80 procent van de gevallen kan één oorzaak voor het tarsaltunnelsyndroom worden gevonden. De meeste zijn verwondingen of goedaardige benige uitgroeiingen die de tarsaltunnel vernauwen. Af en toe kunnen echter zelfs kleine tumoren of ontstekingen leiden tot een knelpunt in de structuur.
Misvormingen van de voet, zoals een geknikte voet, maar ook voetafhankelijke sporten en een verkeerde uitlijning van de enkel door verwondingen of artritis bevorderen de vorming van een tarsaltunnelsyndroom. Spataderen of diabetes mellitus worden ook beschouwd als risicofactoren. Te strak of te hoog, stijve schoenen zoals bergschoenen of skischoenen kunnen een tarsal tunnel syndroom veroorzaken of het syndroom vergroten.
Tarsaltunnelsyndroom: onderzoeken en diagnose
Als u een tarsaltunnelsyndroom vermoedt, moet u vroeg een arts raadplegen. Dit helpt vaak om blijvende schade aan de zenuw te voorkomen. De arts, een orthopedist, zal vragen stellen zoals:
- Sinds wanneer bestaan de symptomen?
- Wanneer zijn de symptomen bijzonder heftig?
- Treedt de pijn alleen op tijdens inspanning of in rust?
- Kunnen de symptomen op welke manier dan ook worden veroorzaakt of versterkt?
- Heb je je voet de laatste tijd pijn gedaan?
- Lijdt u aan een ziekte die de voet of zijn zenuwen aantast?
Daarna onderzoekt de arts de voet. Soms kan hij de pijn veroorzaken door op het gebied onder de mediale malleolus te tikken. Een zwakte in de zenuwen leverde spieren, maar ook tekenen van lokale ontsteking zoals zwelling en oververhitting kunnen een teken zijn van een tarsaltunnelsyndroom.
Door een Elektro-neurografie (ENG) De zenuw en de spieren die erdoor worden geleverd, kunnen worden gecontroleerd. In deze studie worden de prikkelbaarheid van de zenuw en de snelheid waarmee deze een impuls passeert, onderzocht. De diagnose van een Tarsaltunnelsyndroms kan ook door een Röntgenfoto of een magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) worden ondersteund.
Tarsaltunnelsyndroom: behandeling
Het belangrijkste is eerst om de mechanische druk op de zenuw te verminderen. Door inzetstukken van schoenen kan de last van de binnenkant van de voet naar buiten worden gericht. Medicatie wordt voorgeschreven voor de pijn. Cortison remt mogelijke ontstekingsprocessen en leidt dus tot snellere zwelling van het omliggende weefsel. Toch is de zenuw opgelucht.
Als er na ongeveer twee maanden geen verbetering is in pijnverlichting en ongemakstherapie, kan meestal alleen een operatie de patiënt verlichten van pijn en ongemak. Hier wordt de omringende, strakke band van de Tarsaltunnel verwijderd. Af en toe moet een deel van de zenuwschede worden gesplitst. Botuitgroei of tumoren worden ook operatief verwijderd. Na de operatie moet de voet worden ontlast door middel van steunkrukken.
Tarsaltunnelsyndroom: ziekteverloop en prognose
Zonder behandeling worden de symptomen van een tarsaltunnelsyndroom steeds ernstiger. De zenuw is uiteindelijk onomkeerbaar beschadigd. Het syndroom moet daarom zo vroeg mogelijk worden behandeld. Als permanente schade aan de tibiale zenuw is opgetreden of spierfuncties zijn mislukt, kan een operatie dit meestal niet ongedaan maken.
Het succes van een operatie hangt ook grotendeels af van de comorbiditeiten, bijvoorbeeld verwondingen, de lengte van het getroffen zenuwsegment en de regeneratiecapaciteit van de zenuw. Het revalidatieproces na de operatie kan tot zes maanden duren. In sommige gevallen is een heroperatie nodig om het ongemak van de patiënten te behandelen tarsale-tunnelsyndroom te verlichten.