waterbreuk

Hydrocele: beschrijving

Zoals hydrocele medici duiden op een ophoping van water in de testikels, in de zaadstreng of in de epididymis. Ze is aangeboren of verworven. Het komt het meest voor bij te vroeg geboren jongens. Ongeveer zes procent van alle volwassen pasgeboren jongens heeft hydrocele (hydrocele, hydrocele testis).

Hydrozeles: Verschillende ziekten

In de regel bevindt de vloeistof zich tussen twee huiden die de testikels omringen (gezamenlijk tunica vaginalis testis genoemd). Als vloeistof zich ophoopt in het zaadstreng, wordt dit een hydrocele funiculi spermatici genoemd. Een ophoping van vocht in de epididymis wordt spermatocele genoemd.

Wanneer een vloeistof in de lies voorkomt bij meisjes, wordt dit een Nuck-cyste genoemd. Deze ziekte is zeldzaam.

Hydrocele: symptomen

Een hydrocele wordt gekenmerkt door een eenzijdige of bilaterale zwelling van het scrotum. Het ontwikkelt zich meestal langzaam en is niet pijnlijk. Ze voelt uitpuilend-elastisch. Als de waterpauze erg groot is, kan dit de mobiliteit van de patiënt beperken, zoals lopen.

Een aangeboren testceen vult meestal rechtop, omdat de vloeistof uit de buikholte de zwaartekracht volgt. Terwijl ze gaat liggen, leegt ze zichzelf weer leeg.

Als het bloedt in een hydrocele, zoals door geweld of door een verstoorde bloedstolling, spreken artsen van een hemocele.

Hydrocele: oorzaken en risicofactoren

Een hydrocele kan zowel aangeboren als verworven zijn. Afhankelijk van de vorm van de hydrocele zijn er overeenkomstige oorzaken en risicofactoren.

Hydrocele: aangeboren waterpauze

Als de hydrocele aangeboren is, spreken artsen ook van een primaire hydrocele. Dus deze vorm van waterpauze beïnvloedt baby en peuter. Slechts zelden komt een aangeboren hydrocele voor bij oudere kinderen.

Vooral premature baby’s hebben een verhoogd risico op een primaire hydrocele. De reden ligt in de ontwikkeling van de zaadbal: terwijl het kind opgroeit in de buik van de moeder, vormt de zaadbal zich in de buikholte, omgeven door het peritoneum langs de buikholte. In de loop van de zwangerschap daalt het door het lieskanaal naar het scrotum en vormt het een uitgroei van het peritoneum (“processus vaginalis peritonei”). Het sluit meestal tijdens de zwangerschap. Als dit niet gebeurt, kan vloeistof uit de buikholte het scrotum binnendringen, waardoor een hydrocele ontstaat.

Hydrocele: Verworven waterpauze

Een verworven hydrocele wordt ook een secundaire hydrocele genoemd. Het kan verschillende oorzaken hebben, zoals:

• Ontsteking van testikels of epididymis
• Daden van geweld (slagen, schoppen)
• Testicular Twist (Testicular Twist)
• Inguinale hernia
• Tumor (tumor)

Hydrocele: onderzoeken en diagnose

Een hydrocele, wanneer deze aangeboren is, wordt eerst behandeld door de kinderarts. De specialist voor de behandeling van hydrocele is de uroloog of een chirurg. Om een ​​hydrocele te diagnosticeren, zal uw arts u eerst in detail vragen over de geschiedenis van de ziekte (anamnese). Hij zal u de volgende vragen stellen:

• Is uw kind te vroeg geboren?
• Wanneer heb je voor het eerst de zwelling van de zaadbal opgemerkt?
• Verandert de zwelling bij staan ​​of liggen?
• Was er geweld op de testikels?

Hydrocele: lichamelijk onderzoek

Dit wordt gevolgd door het lichamelijk onderzoek. De arts scant de zwelling op het scrotum en zorgt ervoor dat het mollig elastisch is of dat er enige verharding wordt gevoeld. Hij verlicht vervolgens het scrotum met een zaklamp. Als er een hydrocele is, schijnt het licht door de vloeistof.

Bovendien wordt meestal een echografie (echografie) van de zaadbal gemaakt. In dit geval kan de vloeistofophoping ook worden weergegeven. Dit is ook mogelijk met magnetic resonance imaging (MRI). Het is echter duurder dan een echografisch onderzoek.

Hydrozele: differentiatie tegen andere ziekten

Van een mogelijke waterpauze moet de arts andere ziekten onderscheiden. Soortgelijke symptomen kunnen optreden, bijvoorbeeld:

• liesbreuk
• Varicocele (testiculaire ader)
• tumor

Als het onderzoek geen duidelijke diagnose toestaat, wordt de zaadbal tijdens een operatie blootgesteld. Dit zorgt ervoor dat potentieel ernstige ziekten van de zaadbal niet over het hoofd worden gezien.

Hydrocele: behandeling

Als er een ingeboren hydrocele testis is, wordt in eerste instantie geen behandeling gestart. In plaats daarvan wordt de waterpauze waargenomen tot het einde van het tweede levensjaar. In de meeste gevallen keert het vanzelf terug, omdat de verbinding tussen de buikholte en de testikels na verloop van tijd sluit.

Als dit niet het geval is of als de hydrocele erg groot is, wordt een operatie uitgevoerd. Bij de waterbreukoperatie wordt meestal een kleine incisie in de lies gemaakt en wordt de locatie van de open verbinding bezocht. Dit wordt achteraf door de chirurg gesloten.

Als de patiënt lijdt aan een secundaire (verworven) testiculaire hydrocele, wordt deze vaak onmiddellijk geopereerd. Deze hydrozele-operatie wordt meestal uitgevoerd via een huidincisie in het scrotum (scrotum), waardoor de vloeistof wordt verwijderd.

Hydrocele: Verouderde behandelingsopties

Voorheen werd een hydroceltestis doorboord met een naald of spuit om de vloeistof vrij te maken. Tegenwoordig wordt dit niet meer gedaan vanwege een verhoogd infectierisico. Zelfs een zogenaamde sclerotherapie (“verharding”) met chemische stoffen wordt niet meer uitgevoerd. Omdat het verhoogde peritonitis veroorzaakt en er een hoger risico is dat de hydrocele terugkeert (recidief).

Hydrocele: ziekteverloop en prognose

De prognose van een hydrocele is goed. Het causale verband tussen de buikholte en de testikels sluit meestal op de baby tussen de derde en vierde levensmaand. Bovendien kan tot ongeveer het begin van het derde jaar een sluiting plaatsvinden. Daarom begint de therapie van een aangeboren hydrocele meestal pas met het voltooide tweede levensjaar.

De chirurgische therapie heeft een hoge genezingssnelheid, maar de waterpauze kan terugkeren (recidief). Tijdens de operatie kunnen bovendien blauwe plekken of infecties optreden.

Hydrocele: mogelijke complicaties

Als de waterpauze niet wordt gebruikt, kunnen complicaties optreden. Deze omvatten:

• Indirecte liesbreuk: een darmlus kan door het lieskanaal gaan en ook worden gevangen.
• Onvermogen om zich voort te planten: een grote ophoping van vloeistof in het scrotum kan de circulatie van de zaadbal persen.
• Testiculaire torsie: het risico dat de zaadbal om zichzelf draait en daarmee de bloedcirculatie verstoort, is één waterbreuk toegenomen.