netvliesloslating

Netvliesloslating: beschrijving

Bij netvliesloslating (netvliesloslating, netvliesloslating), scheidt het netvlies (netvlies) dat de oogbol vormt zich van binnenuit. Omdat het netvlies voornamelijk bestaat uit sensorische cellen die de visuele informatie registreren, verwerken en doorgeven, heeft het loslaten meestal invloed op de visuele prestaties.

Netvliesloslating onbehandeld leidt tot blindheid

Netvliesloslating is een zeldzame ziekte. Elk jaar wordt ongeveer een op de 10.000 mensen getroffen. Acute cursussen vinden vooral plaats tussen de leeftijd van 45 en 65 jaar. Bovendien is het netvliesloslating familiaal. De ziekte heeft een speciale betekenis in de oogheelkunde, omdat een onbehandelde netvliesloslating kan leiden tot blindheid in het aangetaste oog.

Hoe snel dit gebeurt, hangt af van de mate van netvliesloslating. Netvliesloslating was een vrijwel onbehandelbare ziekte in de jaren 1920. Gelukkig is dit veranderd als gevolg van de snelle ontwikkeling van de oogheelkunde, zodat tegenwoordig blindheid meestal kan worden voorkomen. Desalniettemin, hoe eerder het netvliesloslating wordt behandeld, hoe groter de kans op herstel.

Netvliesloslating: symptomen

De ziekte wordt gekenmerkt door enkele klassieke symptomen: Netvliesloslating is over het algemeen merkbaar door een vervormd zicht. Kenmerkend zijn lichtflitsen (photopsias) in het aangedane oog. Patiënten zien dit vooral in het donker. Het effect wordt veroorzaakt door trekkrachten op het netvlies door structuren in het oog (bijvoorbeeld bindweefselstrengen). Bovendien kunt u nog steeds tegenkomen:

Zwarte stippen of schilfers
Deze “roetregen”, ook wel “vliegende muggen” genoemd, zijn zwarte stippen of vlokken die lijken te bewegen. Je blijft dus niet altijd visueel op dezelfde plek. De reden hiervoor zijn meestal tranen of bloedingen in het netvlies.

Gezichtsveldverlies (scotoma)
Het zicht op bepaalde gebieden ontbreekt volledig. Getroffen mensen melden vaak dat dit als een zwarte schaduw verspreidt zich langzaam. Het startpunt van de toenemende schaduw is vaak ook de plaats van beginnende vervanging. Het feit dat de schaduw toeneemt, duidt op een toenemende onthechting van het netvlies. Als de schaduw bijvoorbeeld van boven naar beneden daalt als een gordijn, begon netvliesloslating waarschijnlijk onderaan en gaat verder omhoog. Zo’n toenemend gezichtsveldverlies is een absoluut alarmsignaal voor een acuut netvliesloslating. Tekens als deze mogen in geen geval worden genegeerd, omdat ze onmiddellijke actie vereisen.

De symptomen kunnen allemaal aanwezig zijn, afhankelijk van de oorzaak van de oorzaak, of ze kunnen één voor één optreden. Lange tijd kan een retinale amotio dat echter wel ook volledig zonder symptomen uit te voeren. Dit is vooral het geval wanneer het netvliesloslating klein is en zich in de marges van het netvlies bevindt.

De ernst van het ongemak van de netvliesloslating hangt voornamelijk af van de locatie van de schade aan het netvlies. Als bijvoorbeeld het gebied van het netvlies waarop de meeste zenuwcellen aanwezig zijn (“plaats van het scherpste zicht” of macula) is aangetast, is het gezichtsvermogen bijzonder aangetast.

Netvliesloslating: oorzaken en risicofactoren

Het netvlies is slechts ongeveer 0,1 tot 0,5 mm dik en bestaat, in vereenvoudigde termen, uit twee op elkaar geplaatste verschillende lagen. Enerzijds de laag die de zenuwcellen bevat (Stratum nervosum). Daaronder, naar de achterkant van het oog, ligt de tweede laag. Dit komt door hun donkere kleur als Stratum pigmentosum genoemd.

Normaal zit er een tussen deze twee lagen van het netvlies flinterdunne, met vloeistof gevulde opening, In deze opening is er een lichte negatieve druk, die de twee lagen “zuigt”. Verschillende redenen kunnen ervoor zorgen dat de bovenste laag van het netvlies loskomt van de onderste. Dit wordt netvliesloslating genoemd.

De scheiding van de twee lagen is problematisch omdat het Stratum pigmentosum verantwoordelijk is voor de voeding van het bovenliggende stratum nervosum. Wanneer de verbinding tussen de lagen wordt onderbroken, sterven de sensorische cellen daar na korte tijd af en veroorzaken ze de typische symptomen van het loslaten van het netvlies.

Belangrijk voor de stabiliteit van het netvlies: het glaslichaam

Heel vaak komt het vanwege ziekten van de glasachtig (Corpus vitreum) in het oog van een netvliesloslating. Dit is een structuur die de binnenkant van het oog tot bijna tweederde vult. De gelatineuze substantie van het glasachtige lichaam geeft de oogbol zijn stabiele vorm. Tegelijkertijd drukt hij het netvlies tegen de oculaire fundus, waardoor een losraken van de bovenste netvlieslaag van de onderste wordt voorkomen. Het glasachtig lichaam speelt dus een zeer belangrijke rol bij de stabilisatie van het netvlies.

De meest voorkomende oorzaken van netvliesloslating

Er zijn verschillende oorzaken voor het binnendringen van vloeistof in de kloof tussen de twee retinale lagen:

Rhegmatogen (vanwege scheuren)
Veruit gemeenschappelijk Vorm van netvliesloslating, de zogenaamde rhegmatogene amotio, dringt door een kleine scheur in het netvlies van de oogbol tussen de twee netvlieslagen. Als resultaat stijgt de bovenste retinale laag en sterft in de loop. Niet elke traan veroorzaakt echter netvliesloslating. Het gebeurt vaak dat dit volledig zonder symptomen blijft.

Scheuren in het netvlies treden vaak op in geval van schade aan het glasvocht, bijvoorbeeld in de zogenaamde achter glasvocht, Als gevolg van leeftijdgerelateerd vochtverlies zakt het glaslichaam enigszins in en scheurt een gat in het netvlies, waar het zich hecht aan het achterste oppervlak. Dit is merkbaar door een verminderd gezichtsvermogen en wazig zien. Vooral als je snel rondkijkt, beweegt zo’n visuele verstoring verder dan de werkelijke oogbeweging die werd gemaakt. Dit komt omdat de beweging van de vloeistof van het glaslichaam langzamer is dan de beweging van het hoofd. Dit kunnen daarom tekenen zijn van netvliesloslating. Een andere oorzaak van netvlies kraken is Blaast voor het oog (traumatische retinale scheur).

Traktiv (vanwege tractie)
In de zogenaamde tractie-gerelateerd netvliesloslating, ook wel gecompliceerde netvliesloslating genoemd, wordt de bovenste netvlieslaag letterlijk weggetrokken door bindweefselstrengen in het oog. Het ontstaat voornamelijk in de context van ziekten waarbij abnormaal bindweefsel in het binnenste van het oog wordt gevormd. Dit bindweefsel is stevig bevestigd aan de bovenste laag van het netvlies. Na verloop van tijd krimpen de bindweefselstrengen en trekken ze aan de bovenste netvlieslaag. Dit veroorzaakt het loskomen van de onderste netvlieslaag. Voorbeelden van dergelijke ziekten: diabetische retinopathie, occlusies van de retinale ader, retinopathie van prematuurheid, retinale necrose of staar (na een operatie).

Exsudatief (vanwege vloeistof)
Onder de onderste netvlieslaag bevindt zich de zogenaamde chorioidea, Dit is een zeer vasculaire laag die het bovenliggende netvlies van bloed voorziet. een exsudatief netvliesloslating ontstaat wanneer, uit de vaten van de choroïde, vloeistof doordringt tussen de twee lagen van het netvlies en daar leidt tot een loslating van de bovenste netvlieslaag. De belangrijkste oorzaken van vloeistoflekkage uit de bloedvaten van de choroidea zijn ontstekingen of tumoren van de choroidea.

Combinatie tractie-rhegmatogen
Bij de door tractie geïnduceerde rhegmatogene netvliesloslating Zowel retinale scheur als bindweefselstrengen in het oog zijn verantwoordelijk voor loslaten van het netvlies. De scheur wordt meestal veroorzaakt door de trein, die vaak wordt veroorzaakt door een overgroei van het bindweefsel. Deze vorm komt veel voor bij diabetici.

Risicofactoren voor netvliesloslating

Verschillende risicofactoren vergroten de kans op netvliesloslating. Deze omvatten:

• Operaties aan het oog (bijvoorbeeld staar)
• herhaalde ontsteking van het oog
• Accidenteel letsel
• Bijziendheid (bijziendheid)

Bij kortzichtige ogen is de oogbol te lang, daarom is het netvlies al licht gestrest en dus gemakkelijker te scheuren. Terwijl in de normaalziende populatie slechts ongeveer 0,2 procent van de mensen last heeft van netvliesloslating, lijdt ongeveer zeven procent van de kortzichtigheid eraan.

Andere risicofactoren zijn oogziekten zoals diabetische retinopathie, de ziekte van Coats en premature retinopathie. Bij deze ziekten moeten regelmatig oogheelkundig onderzoek plaatsvinden om een ​​pathologisch veranderd netvlies zo snel mogelijk te detecteren.

Netvliesloslating: onderzoeken en diagnose

De oogartsen zijn de specialisten voor netvliesloslating. Indien nodig, een kliniek met een oogheelkundige afdeling (oogheelkundeworden geraadpleegd). Dit is vooral het geval wanneer de symptomen zich plotseling en snel ontwikkelen. Vaak wijzen de symptomen die de patiënt beschrijft al op de aanwezigheid van netvliesloslating. De arts zou deze vraag in een gesprek kunnen stellen:

• Kwamen de symptomen plotseling op?
• Zie je zwarte stippen, streepjes of lichtflitsen?
• Neem je schaduw in je gezichtsveld?
• Heb je een achteruitgang van het gezichtsvermogen opgemerkt?
• Welke ziekten zijn u bekend?

onderzoeken

Beide ogen moeten altijd worden onderzocht, zelfs als er maar één is aangetast. Ten eerste is een bepaling van de gezichtsscherpte nuttig. Dit kan worden gebruikt om te bepalen of het gezichtsvermogen is verminderd en of er verschillen zijn met bekende gezichtsscherpte.

Het belangrijkste onderzoek bij vermoedelijke netvliesloslating is de Ophthalmoscopie (Ophthalmoscopie). Dit wordt meestal uitgevoerd door de oogarts met een bepaald apparaat, de zogenaamde spleetlamp. Daarvoor druppelt de arts een medicijn in het oog, waardoor de pupillen verwijden. Dit vergemakkelijkt zijn zicht op het netvlies. In het onderzoek kijkt de arts naar de oculaire fundus, dat is de reden waarom de oftalmoscopie als fundoscopie wordt aangeduid (lat. Fundus oculi = oculaire fundus). Hij kan direct op het netvlies zien en eventuele afwijkingen onmiddellijk herkennen.

In een netvliesloslating vallen meestal bubbelachtige opnames van het netvlies. Rhegmatogene netvliesloslating wordt gekenmerkt door een rood gat omgeven door blaren. Bovendien kan de vorm van netvliesbeschadiging al een eerste indicatie van de oorzaak geven. Hoefijzervormige gaten met hun ronde zijde naar het midden wijzen op rhegmatogene schade. Perifere ronde gaten geven meer kans op schade door weefselregressie, bijvoorbeeld op oudere leeftijd. Tractief netvliesloslating wordt meestal veroorzaakt door grijze strengen, terwijl exsudatief netvliesloslating bloedingen en vetafzettingen vertoont.

Als het niet mogelijk is om een ​​duidelijke diagnose te stellen, kan de oogarts het netvlies ook gebruiken om het netvlies te diagnosticeren ultrageluid onderzoeken. Als het netvliesloslating in het gebied van de macula ligt, een zogenaamde Optische coherentietomografie (OKT) wees behulpzaam.

Netvliesloslating: behandeling

Netvliesloslating is een oogheelkundige noodsituatie! Dus als u tekenen van netvliesloslating opmerkt, raadpleeg dan zo snel mogelijk een oogarts. Hoe eerder het netvliesloslating wordt behandeld, des te sneller herstelt het losgemaakte netvlies.

Voor behandeling is tot nu toe geen medicamenteuze therapie beschikbaar. Anderzijds zijn er een aantal procedures die de bovenste netvlieslaag opnieuw aanbrengen op de onderste laag, waardoor de schade wordt hersteld. Kortom, retinale chirurgie vereist een ziekenhuisverblijf van enkele dagen. Nadat de netvliesloslatingstherapie is voltooid, neemt u regelmatig contact op met een oogarts.

Laser / koude-probe in een vroeg stadium

In het vroege stadium van de ziekte, wanneer er slechts een kleine scheur in het netvlies of slechts een kleine loslating van het netvlies is, kan de bovenste netvlieslaag worden bedekt met een speciale laser (Fotocoagulatie) of één koude sonde (Cryopexy) kan opnieuw worden verbonden met de onderste laag. Deze twee procedures zijn poliklinisch mogelijk. Waar de laser of de koude sonde het netvlies raakt, vormen zich kleine littekens op de fundus, die de twee retinale lagen stevig verbinden en deze aan de fundus bevestigen. Hoewel de scheur aanhoudt, is het netvlies rond de schade gefixeerd. Het verlies van het gezichtsvermogen is meestal laag.

De laser- en koude-sonde zijn vooral belangrijk als preventieve procedures, dus om scheuren te dichten voordat het gaat om netvliesloslating. In dit verband moet echter worden opgemerkt dat de meeste patiënten met asymptomatische netvlies tranen geen netvliesloslating volgen. Twee weken na de operatie zijn stabiele littekens gevormd, waardoor het risico op loslaten van het netvlies wordt geëlimineerd.

Therapieprocedure voor grootschalige retractie

Voor netvliesloslating over een groot oppervlak zijn er twee hoofdtypen van de procedure.

Constrictieve chirurgische procedures

Een effectieve manier om grotere netvliesloslating te behandelen is de Dentatie van de oogbol van buitenaf. De procedure is meestal onder plaatselijke verdoving, duurt ongeveer 20 tot 60 minuten en vereist afhankelijk van het verloop van een ziekenhuisverblijf van ongeveer drie tot zeven dagen. Dit gebeurt van buiten de oogbol door een operatief bevestigd zegel of cerclage Er werd druk uitgeoefend en daardoor werd de losgemaakte bovenste netvlieslaag teruggedrukt naar de onderste laag.

Seal en cerclage zijn gemaakt van siliconen en verschillen voornamelijk in hun vorm. Hoewel het zegel vrij vlak is, is de cerclage een soort lus die het oog omcirkelt en in een cirkel rondcirkelt. Om aan het oog te hechten, worden ze gehecht aan de buitenste laag van de oogbol (dermis = sclera). Deze methoden worden voornamelijk gebruikt in die gevallen waarin een krimpend glasvocht aan het netvlies trekt.

Verwijdering van glasachtig lichaam (vitrectomie)

Een nieuwere methode voor het behandelen van een netvliesloslating is de gedeeltelijke verwijdering of vervanging van het glaslichaam. De procedure wordt meestal uitgevoerd onder plaatselijke verdoving, duurt ongeveer 30 tot 60 minuten en vereist een ziekenhuisverblijf van ongeveer drie tot zeven dagen.

Bij de vitrectomie Drie kleine gaatjes in het oog: een voor de introductie van fijne chirurgische instrumenten, een tweede voor een lichtbron en een derde voor een spoelafvoer. Daarna wordt de vloeistof van het glazen lichaam afgezogen. Dit wordt gevolgd door de introductie van een speciale vloeistof in het oog. Dit verplaatst de vloeistof die zich tussen de twee afzonderlijke netvlieslagen heeft verzameld. Als gevolg hiervan verjongt de bovenste retinale laag de onderste. In de volgende stap wordt deze vloeistof weer afgezogen. In de laatste stap wordt het inwendige van het oog gevuld met siliconenolie, perfluorkoolwaterstoffen of gas. Dit herstelt de druk in de oogbol en voorkomt loslaten van het netvlies. Het gas wordt meestal binnen enkele weken weer geabsorbeerd. Als siliconenolie is gebruikt, moet deze na ongeveer twee tot zeven maanden worden verwijderd. Hierna bouwt zich normaal genoeg van de eigen vloeistof in het oog op, waardoor de druk in het oog wordt gehandhaafd.

Na de procedure moet u eerst niet lezen, maar meestal hoeft u geen bedrust te houden. Ongeveer twee tot drie weken later zijn er meestal geen beperkingen. Als een gasmengsel is gebruikt om het glasvocht te vervangen, kan aanvullende informatie belangrijk zijn. Dus patiënten moeten niet eerst vliegen.

Netvliesloslating: ziekteverloop en prognose

Zonder behandeling verslechtert netvliesloslating geleidelijk. Er is bijna altijd een blindheid. Hoe sneller de diagnose en behandeling, hoe beter de prognose. Het hangt echter ook af van het gebied van het netvlies en welke specifieke oorzaak verantwoordelijk is voor het loslaten van het netvlies. Iets minder dan de helft van alle netvliesloslating kan worden voorkomen door preventieve maatregelen.

De beste prognose is het gescheurde (rhegmatogene) netvliesloslating. Bijna alle rhegmatogene netvliesloslating kan worden gerepareerd door een operatie. Wanneer netvliesloslating zich op het punt van het scherpste zicht bevindt, is er ondanks therapie meestal een beperkt gezichtsveld en een verminderde gezichtsscherpte. Zelfs een paar uur bestaande onthechting van het netvlies leidt daar tot onherstelbare schade. Ernstige beperkingen kunnen echter vaak worden verlicht of voorkomen door een snelle start van de therapie.

Langdurige netvliesloslating kan een zogenaamde worden proliferatieve vitreoretinopathie leiden. Dit is een reactieve proliferatie van weefsel rond het glasvocht, wat kan leiden tot de ernstigste gezichtsstoornissen, waaronder blindheid. Een andere complicatie van netvliesloslating is de betrokkenheid van het tweede oog.Als een oog bijvoorbeeld wordt aangetast door ruptuur (rhegmatogene) netvliesloslating, bestaat er een risico van 20 procent dat het andere oog na verloop van tijd wordt aangetast door netvliesloslating.

Risicopatiënten moeten vanaf 40-jarige leeftijd eenmaal per jaar een retinale inspectie (oftalmoscopie) ondergaan. Als netvliesgaten in gezonde ogen merkbaar zijn, is het mogelijk en soms raadzaam om ze te voorkomen met een laser- of koelapplicatie. In geval van plotselinge verergering of (herhaling) van de symptomen van een netvliesloslating Ga onmiddellijk naar een oogarts.