seminoom

Seminom: Algemeen

Seminoma is de meest voorkomende vorm van zaadbalkanker. Het is een van de zogenaamde Kiemceltumoren (kiemtumoren) en ontwikkelt zich uit de spermatogonia, Dit zijn voorlopers van de mannelijke geslachtscellen (sperma). Andere kiemceltumoren van de testis worden samengevat onder de term non-seminoma. Ze komen voort uit verschillende andere weefseltypen.

Onderzoekers nemen aan dat zowel seminomen als niet-seminomen uit dezelfde voorloper voortkomen – gedegenereerde cellen van de embryonale ontwikkeling in de baarmoeder. Deze voorloper van testiculaire tumoren zal testiculaire intraepitheliale neoplasie (TIN) genoemd. Een uitzondering is de zeer zeldzame “spermatocytisch seminoom“: Het ontwikkelt zich niet vanuit het TIN, maar rechtstreeks vanuit zaadvormende cellen, dus alleen tijdens de uiteindelijke spermavorming.

De Wereldgezondheidsorganisatie is nog steeds anders andere subtypen van het seminarie. Deze omvatten bijvoorbeeld het klassieke seminoom en seminomen, die ook cellen van andere weefseltypen bevatten (zoals bindweefsel en ondersteunend weefsel). De laatste zijn zeer zeldzaam. Het type testiculaire kanker dat geval per geval kan worden gediagnosticeerd, kan door een patholoog worden bepaald bij het onderzoeken van verworven tumorweefsel.

De gemiddelde leeftijd van seminomapatiënten is inbegrepen ongeveer 40 jaar.

Seminoma: symptomen

een voelbaar, pijnloos verhardend in het scrotum is een van de belangrijkste tekenen van zaadbalkanker (zoals een seminoom). Gewoonlijk wordt slechts één zaadbal aangetast, maar in zeldzame gevallen zijn beide pathologisch veranderd.

Ook een vergrote testikels kan bewijs zijn van een testiculaire tumor. Hij is er vaak een van zwaarte begeleid. Bovendien kan een trek optreden die in de lies kan uitstralen.

Een mogelijk teken van zaadbalkanker (zoals seminoom) is ook vergrote borstendat kan ook pijn doen. Borstgroei wordt veroorzaakt door hormonen die door veel testiculaire tumoren worden geproduceerd.

Zie Testiculaire kankersymptomen voor meer informatie over tekenen van testiculaire kanker (zoals een seminoom).

Seminoma: oorzaken en diagnose

Waarom sommige mannen een seminoom (of een andere vorm van zaadbalkanker) krijgen, weet u niet precies. Maar je kent er nu meerdere risicofactorendie zo’n kwaadaardige tumor bevorderen:

Dienovereenkomstig lopen mannen vooral risico, de ene eerdere zaadbalkanker achter je. Ook een ingedaalde testikels Verhoogt het risico op een kwaadaardige testiculaire tumor – zelfs als grote hoogte chirurgisch is gerepareerd. Genetische factoren lijken ook een rol te spelen bij de ontwikkeling van seminomen (of zaadbalkanker). Zo accumuleert in sommige families dezelfde tumor. Zie Testiculaire kanker: oorzaken en risicofactoren voor meer informatie over deze en andere risicofactoren voor zaadbalkanker.

Hoe kan een seminoom worden gediagnosticeerd?

In een gedetailleerd gesprek (Anamnese) de arts interviewt de patiënt in detail over de symptomen (zoals knooppunten in de testikels). Hij vraagt ​​ook naar mogelijke risicofactoren zoals een eerdere zaadbalkanker of niet-ingedaalde testikels. Patiënten moeten ook aan de arts melden over mogelijke testiculaire kanker bij naaste familieleden.

Dit wordt gevolgd door een lichamelijk onderzoek. Dbei zal onder andere de dokter zijn Test de testikels en borst, Belangrijke informatie biedt ook een uitgebreide bloedonderzoek, Als bijvoorbeeld de bloedspiegel van het eiwit AFP (alfa-fetoproteïne) verhoogd is, kan dit op testiculaire kanker wijzen – vooral een zogenaamd niet-seminoom. In een seminoom daarentegen is de AFP-waarde onopvallend.

Beeldvormingsprocedures zoals computertomografie helpen de verspreiding van de tumor te bepalen.

Zie Testiculaire kanker: onderzoeken en diagnose voor meer informatie over noodzakelijke tests voor vermoedelijk seminoom of testiculaire kanker.

Seminoma: behandeling

Net als bij andere soorten zaadbalkanker is een seminoom het operatie De eerste stap: de chirurg verwijdert de zieke testikels, epididymis en zaadstreng. Deze verplichte interventie wordt Ablatio testis of orchiectomie genoemd.

In enkele gevallen is het mogelijk om niet de hele zaadbal te verwijderen, maar alleen het ontaarde deel. Deze procedure is vooral aan te raden voor patiënten die slechts één zaadbal hebben. Zo blijft de productie van testosteron, die plaatsvindt in de testikels, gegarandeerd.

een Gedeeltelijke verwijdering van de zaadbal kan in een ander geval nuttig zijn: zaadbalkanker treft meestal slechts één zaadbal alleen. Uit voorzorg wordt echter vaak een weefselmonster uit de tweede testis genomen en onderzocht op kankercellen. Slechts ongeveer vijf procent van de patiënten met zaadbalkanker zal het vinden – er is dan een bilaterale zaadbalkanker. Indien mogelijk laat de chirurg zoveel mogelijk gezond testiculair weefsel achter, zodat de vruchtbaarheid en testosteronproductie ten minste gedeeltelijk nog steeds zijn gegarandeerd. Soms is het onvermijdelijk om beide testikels volledig te verwijderen.

Verdere behandeling na de operatie hangt af van hoe ver de tumor is gevorderd.

Seminoma: behandeling in fase I

In fase I is het seminoom beperkt tot de testikels. Onderzoeken (zoals computertomografie, CT) toonden geen betrokkenheid van lymfeklieren en geen kankerachtige metastasen op afstand (metastasen op afstand). Na de operatie wordt de patiënt in principe als genezen beschouwd. Het kan echter niet veilig worden uitgesloten dat de tumor zelfs de kleinste metastasen nog niet heeft gevormd – zo klein dat ze niet kunnen worden gedetecteerd door CT en andere onderzoeken. Afhankelijk van hoe groot deze mogelijkheid is, wordt de operatie gevolgd door een van de drie mogelijke vervolgbehandelingen: surveillancestrategie (surveillance), radiotherapie of chemotherapie.

1. Monitoringstrategie

In Europa en de VS wordt een seminar in een vroeg stadium meestal gevolgd door een “afwachtende” strategie na de operatie: de patiënt wordt regelmatig regelmatig gescreend om een ​​mogelijke terugkeer van de kanker in een vroeg stadium te detecteren.

2. Radiotherapie

Bij sommige patiënten met seminoom (stadium I) wordt radiotherapie aanbevolen als voorzorgsmaatregel nadat de testikels zijn verwijderd: de achterste buikholte wordt bestraald. Dit zou bestaande kleinste kankerachtige afzettingen in de lymfeklieren langs de buikaorta moeten elimineren. Bestraling gebeurt vijf dagen per week gedurende een periode van twee weken.

Radiotherapie wordt echter alleen in speciale gevallen aanbevolen voor stadium I-seminoom. De behandeling zelf kan immers na jaren of decennia kwaadaardige kanker veroorzaken (secundaire tumor).

3. Chemotherapie

Als alternatief voor radiotherapie, na de verwijdering van de zaadbal in seminomen (stadium I), kan chemotherapie ook als voorzorgsmaatregel worden gebruikt. De patiënten krijgen een goed verdragen medicijn dat de proliferatie van kankercellen (cytostatisch) kan remmen. De chemotherapie wordt een of twee keer uitgevoerd. De patiënt hoeft hiervoor niet in het ziekenhuis te blijven (poliklinische chemotherapie).

Seminoma: behandeling in fasen IIA en IIB

In stadium II worden seminoma aangrenzende (regionale) lymfeklieren aangetast door de kankercellen (IIB sterker dan IIA). De patiënten ontvangen er vervolgens een na de verwijdering van de zaadbal radiotherapie.

Als bestraling om een ​​of andere reden niet mogelijk is, kies dan in plaats daarvan chemotherapie: In drie cycli krijgen de patiënten elk de drie cytostatica (anticoagulantia, cytotoxinen) cisplatine, etoposide en bleomycine (PEB) in een ader.

Opmerking: Klinische onderzoeken onderzoeken momenteel of stadium IIA of IIB effectiever kunnen worden behandeld met gecombineerde radiotherapie en chemotherapie.

Seminoma: behandeling in de fasen IIC en III

Als het seminoom nog geavanceerder is (stadium IIC en hoger), raden experts aan na de verwijdering van de zaadbal drie tot vier cycli van chemotherapie, Wederom worden de drie cytotoxische middelen cisplatine, etoposide en bleomycine (PEB) gebruikt.

Seminoma: ziekteverloop en prognose

Het seminoom heeft zelfs in een vergevorderd stadium een ​​familielid goede prognose – en is beter dan de tweede hoofdgroep van zaadbalkanker (niet-seminomen). Een reden hiervoor is dat het seminoom minder vatbaar is voor het vormen van metastasen dan een niet-seminoom. Daarom kunnen vrijwel alle patiënten met stadium I-seminoom worden behandeld met standaardtherapie. In fasen IIA en IIB is het uithardingspercentage meer dan 95 procent. In hogere seminomastadia (van IIC) kan 80 tot 95 procent van de patiënten met succes worden behandeld.

In sommige gevallen wordt het na behandeling voltooid Terugval (herhaling), Aan de ene kant hangt de waarschijnlijkheid hiervan af van het stadium van het eerste seminoom op het moment van diagnose: hoe geavanceerder het eerste seminoom was, hoe eerder het later terug zal komen.

Anderzijds wordt het risico op terugval ook beïnvloed door het type initiële behandeling. Als het stadium I-seminoom bijvoorbeeld alleen na de operatie wordt gevolgd (surveillancestrategie), is het risico op terugval groter dan wanneer radiotherapie wordt gevolgd door een operatie.

Over het algemeen komt het op een seminoom (en andere vormen van zaadbalkanker) maar komt zelden terug.