West-Nijl koorts

West Nile Fever: beschrijving

West Nile Fever is een besmettelijke ziekte die wordt veroorzaakt door het West Nile-virus. Het is endemisch in Afrika, India, Israël, Turkije en Noord-Amerika. Endemisch gebied verwijst naar een gebied waarin een pathogeen permanent voorkomt en niet kan worden verwijderd. Telkens opnieuw veroorzaakt het virus epidemische uitbraken, waarbij de ziekte heel gewoon is.

Infectiegevaar in Duitsland

Update van 4.11.2019: In Duitsland is West-Nijlkoorts (nog) zeldzaam. Tot nu toe hadden alleen terugkerende toeristen het virus meegebracht. In de zomer van 2019 was er voor het eerst een geval bekend waarbij een patiënt rechtstreeks in Duitsland was geïnfecteerd door een muggenbeet en een encefalitis kreeg. Experts verwachten in de toekomst veel meer gevallen. In het zuiden van Europa zijn er al lange uitbraken van tropische koorts. Naarmate de zomertemperaturen in Duitsland stijgen, zal de virusziekte hier ook vaker voorkomen – omdat bij hoge temperaturen de ziekteverwekkers sneller vermenigvuldigen. Exacte cijfers bestaan ​​niet, omdat veel infecties onopgemerkt blijven.

West-Nijlkoorts: symptomen

West-Nijlkoorts blijft in bijna 80 procent van de gevallen symptoomloos. Artsen spreken ook van een klinisch stille infectie. Ongeveer 20 procent van de patiënten vertoont plotselinge maar milde symptomen. Deze zijn vergelijkbaar met griep.

West-Nijlkoorts begint na een incubatietijd van 2 tot 14 dagen. Dit is de tijd tussen infectie met de ziekteverwekkers en het begin van de symptomen van de West-Nijlvirus. Deze omvatten:

• koorts
• rillingen
• Vermoeidheid, malaise
• hoofdpijn
• rugpijn
• misselijkheid
• overgeven
• lymfadenopathie

Ongeveer de helft van de patiënten met symptomen van het West-Nijlvirus heeft een zogenaamde maculopapulaire uitslag op de romp. Dit is wat artsen een knoestige, vlekkerige uitslag noemen. De klachten duren gemiddeld drie tot zes dagen.

West Nile Fever: Ernstige cursussen

Minder dan een procent van de patiënten die zijn geïnfecteerd met het West-Nijlvirus, heeft een ernstige ziekte. Deze patiënten ontwikkelen encefalitis of meningitis. Het is merkbaar met de volgende symptomen:

• zeer hoge koorts
• hoofdpijn
• stijve nek
• Bewustzijnsstoornissen
• verlamming
• epileptische aanvallen (convulsies)
• Visie- en gehoorstoornissen

Patiënten met ernstige West-Nijlkoorts kunnen in coma raken en sterven. De symptomen kunnen weken duren of zelfs eeuwig duren. In zeldzame gevallen wordt ook het hart of de lever aangetast.

West Nile Fever: oorzaken en risicofactoren

De veroorzaker van West Nile Fever is het West Nile Virus (WNV). Het behoort tot de Flaviviren en bestaat uit het genoom (RNA) en een schaal waarin verschillende eiwitten (eiwitten) zijn opgenomen.

De WNV wordt door muggen op mensen overgedragen. Het geslacht van muggen, dat meestal de West-Nijlkoorts overbrengt, wordt Culex genoemd en komt ook voor in Duitsland. Andere muggensoorten zoals Aedes of Mansonia kunnen het West-Nijlvirus op mensen overbrengen.

Als een reservoir voor de West Nile Fever dienen vogels. Maar zelfs paarden en katten kunnen worden besmet. Als een mug een van deze dieren steekt, pikt hij de virussen op zijn slurf op. Als ze vervolgens een mens steekt, kan ze het West-Nijlvirus op haar overbrengen.

In zeldzame gevallen kunnen de ziekteverwekkers van West-Nijlkoorts ook worden overgedragen door bloedtransfusies, orgaantransplantaties. Tijdens zwangerschap en borstvoeding kan de moeder het virus op de foetus of het kind overbrengen.

West Nile Fever: onderzoeken en diagnose

Als u zich tijdens of na een reis naar endemische gebieden voelt afgestoken en hoge koorts krijgt, raadpleeg dan een arts. Het is niet eenvoudig om West-Nijlkoorts te diagnosticeren, omdat er veel ziekten zijn met vergelijkbare symptomen. In het voorbespreking zal uw arts u de volgende vragen stellen:

• Sinds wanneer voel je je ziek?
• Hoe hoog is uw koorts?
• Welke symptomen heb je daarnaast?
• Ben je onlangs in het buitenland geweest, bijvoorbeeld in Afrika?
• Heb je een insectenbeet opgemerkt?
• Hebben mensen om je heen vergelijkbare symptomen?

West-Nijlkoorts: lichamelijk onderzoek

Vervolgens zal uw arts u fysiek onderzoeken. Eerst inspecteert hij je huid. Hij let op mogelijke insectenbeten of een verdachte uitslag. Hij scant ook uw lymfeklieren op zwelling. Hij luistert naar longen, hart en buik en controleert of u last heeft van nekstijfheid. Daarvoor leunt hij je hoofd naar voren op de borst. Bovendien controleert het de functie van uw schedelzenuwen door uw gezichtsvermogen en gehoor te testen, evenals de beweging van uw gezichtsspieren en tong. Ten slotte test hij de spierkracht van je armen en benen, die je moet bewegen tegen weerstand, evenals je reflexen.

West Nile Fever: laboratoriumdiagnostiek

De diagnose van West Nile Fever kan alleen duidelijk worden gesteld door laboratoriumchemie. Hiervoor is bloed of zenuwwater (hersenvocht) nodig. Drank wordt verkregen door middel van een lumbale punctie, waarbij een naald voorzichtig tussen de wervellichamen in het wervelkanaal wordt geschoven.

Het bloed- of CSF-monster wordt in het laboratorium getest op antilichamen tegen het West-Nijlvirus of tegen het genoom (RNA) van WNV. De zogenaamde ELISA-test, die wordt gebruikt om antilichamen tegen het West-Nijlvirus in het bloed van de patiënt te detecteren, kan ook vals positief zijn. Dit komt omdat er veel vergelijkbare flavivirussen zijn, zoals de veroorzakers van door teken overgedragen encefalitis (TBE) of gele koorts. Daarom wordt na een positieve ELISA-test een bevestigende test uitgevoerd om te controleren of het antilichamen zijn die specifiek zijn gericht op de WNV.

In de eerste paar dagen na de infectie kan het genoom van het West-Nijlvirus ook worden gedetecteerd in het bloed of hersenvocht. Voor dit doel wordt in het laboratorium een ​​zogenaamde polymerasekettingreactie (PCR) gebruikt.

West-Nijlkoorts: vergelijkbare ziekten

De diagnose van West Nile Fever is niet gemakkelijk voor uw arts. Dit komt omdat de symptomen van het West-Nijlvirus ook bij veel andere ziekten vergelijkbaar kunnen zijn. Deze omvatten:

• Griep (griep)
• dengue-koorts
• malaria
• chikungunya
• gele koorts
• TBE

West-Nijlkoorts: behandeling

West-Nijlkoorts wordt symptomatisch behandeld. Dit betekent dat de individuele klachten die de patiënten hebben behandeld worden. De oorzaak zelf, in dit geval het West-Nijlvirus, kan niet worden behandeld, omdat er nog geen medicijn voor dit virus is. Ook helpen antibiotica niet, omdat ze alleen tegen bacteriën werken, maar niet tegen virussen.

De koorts wordt het meest effectief behandeld met antipyretische geneesmiddelen zoals ibuprofen of paracetamol. Bovendien helpen kuitbroodjes om de koorts te verminderen. Ontspan en geef je lichaam de tijd om te herstellen. Je moet ook veel drinken om uitdroging te voorkomen.

Als u zich ziek voelt of moet braken, kunt u medicijnen gebruiken die de misselijkheid onderdrukken. Deze omvatten bijvoorbeeld dimenhydrinaat. Je moet ook licht voedsel eten, zoals beschuit of bouillon.

Als u een ernstig geval van West-Nijlkoorts heeft, stuurt uw huisarts u naar een ziekenhuis. Daar kan de therapie worden geïntensiveerd, bijvoorbeeld door toediening van vocht via de ader (infusie).

West Nile Fever: voorkomen

Om ziekte van West-Nijlkoorts te voorkomen, moet u beschermen tegen muggenbeten in risicogebieden. Het volgende helpt:

• Draag lange kleding!
• Slaap onder een muskietennet!
• Voorzie deuren en ramen van horren!
• Spray jezelf en je kleding met insectenwerende middelen (anti-muggenspray)!

Een vaccin tegen West-Nijlkoorts bestaat momenteel alleen voor paarden.

West-Nijlkoorts: ziekteverloop en prognose

De West-Nijlkoorts heeft meestal een goede prognose, vooral bij kinderen. Mensen ouder dan 50 jaar hebben meer kans om ernstige West-Nijl-koorts te ontwikkelen. Hetzelfde geldt voor patiënten met diabetes mellitus of immunodeficiëntie.

Ongeveer de helft van de patiënten die aan encefalitis lijden, heeft langetermijngevolgen. Deze manifesteren zich in neurologische schade zoals verlamming of visuele stoornissen. de West-Nijl koortsEncefalitis is dodelijk in 15 tot 40 procent van de gevallen.