spondylolisthesis

Spondylolisthesis: beschrijving

Wanneer een wervel uit zijn ware positie glijdt, spreekt de arts over een spondylolisthesis of spondylolisthesis. Een dergelijke zogenaamde glijdende wervel kan naar voren bewegen ten opzichte van de andere wervels (ventrale spondylolisthesis) en posterieur (dorsale spondylolisthesis).

Wervelkolom – structuur en functie

De wervelkolom draagt ​​het gewicht van het lichaam en draagt ​​het over op de benen. Het bestaat uit 33 wervellichamen en 23 tussenwervelschijven. Sommige wervels zijn aan elkaar gesmolten. Een sterk gespierd en ligamentisch apparaat versterkt de wervelkolom.

Twee wervels vormen samen met de tussenliggende tussenwervelschijf een zogenaamd bewegingssegment. Ze zijn verbonden door ligamenten, spieren en gewrichten. Als deze verbindingen verzwakt zijn, kan de wervel naar voren of naar achteren glijden. De meeste aangetaste wervels bevinden zich in het lumbale gebied. Omdat de laagste lumbale wervel stevig is verbonden met het bekken, beïnvloedt spondylolisthesis vooral de voorlaatste lumbale wervels (L4).

Volgens de Duitse Vereniging voor Orthopedie en Orthopedische Chirurgie lijdt twee tot vier procent van de Duitsers aan spondylolisthesis. Veruit de meest voorkomende getroffen etnische groep zijn de Inuit. Ongeveer 40 procent van hen heeft glijdende wervels. Buiten deze etnische groep lijden atleten wiens wervelkolom vooral wordt getroffen door overstrekking aan spondylolisthesis. Deze omvatten bijvoorbeeld speerwerpers of worstelaars. De meest voorkomende glijdende wervel is de laagste lumbale wervel, die direct boven het heiligbeen (Os Sacrum) ligt.

Spondylolisthesis: symptomen

Spondylolisthesis kan zonder klacht zijn. Andere patiënten lijden aan pijn, vooral onder stress en tijdens bepaalde bewegingen. De pijn veroorzaakt door spondylolisthesis kan zich in een riemvorm van achteren naar voren verspreiden. Er is ook een gevoel van instabiliteit in de wervelkolom. Vooral in de ochtend, wanneer de rugspieren ontspannen zijn, is de pijn sterk. In ernstige gevallen zijn er reflex-, sensorische en motorische stoornissen, die zich ook kunnen uitstrekken tot de benen. Deze symptomen treden op wanneer het ruggenmergvocht een zenuwwortel door een spondylolisthesis perst.

Er zijn echter geen specifieke glideale symptomen, omdat de symptomen vergelijkbaar kunnen zijn met die van andere rugproblemen, zoals hernia.

In de aangeboren vorm van spondylolisthesis hebben patiënten meestal geen of slechts milde symptomen, omdat het een langzaam progressief proces is. Dus de zenuwen hebben de mogelijkheid om zich aan te passen aan de veranderde omstandigheden.

Spondylolisthesis: oorzaken en risicofactoren

Om de aangedane wervel naar voren te laten schuiven, moet er een opening in het zogenaamde interarticulaire gedeelte zijn. Dit is het gebied tussen de gewrichtsprocessen van de wervels op en neer, die een flexibele verbinding tussen de wervels vormen. Als deze gewrichtsverbindingen beschadigd zijn, is de wervel mobieler en kan dus uit de wervelkolom glijden – er ontstaat een Spondylolisthesis.

De meest voorkomende oorzaak van spondylolisthesis is slijtage-gerelateerde (degeneratieve) schade aan de wervels. Dit heeft vooral invloed op het lumbale gebied. In de loop van het leven verliezen de schijven hoogte door vloeistofverlies. Als gevolg daarvan naderen de wervellichamen, wat de functie van het ligament en spierapparaat verstoort. Bij minder goed opgeleide mensen kunnen de spieren ook de schijfschade nog erger compenseren. Dan hebben de wervels nog minder grip.

Een hoge belasting van de wervelkolom, gecombineerd met een sterke overstrekking naar achteren, kan leiden tot een Isthmian Spondylolisthesis lood. De risicosporten omvatten speerwerpen, artistieke gymnastiek, maar ook gewichtheffen.

Ernstige verwondingen (trauma) van de wervelkolom kunnen de stabiliteit aanzienlijk verminderen en dus leiden tot een spondylolisthesis.

In verband met bepaalde botziekten, zoals de glasachtige botziekte, een zogenaamde pathologisch Spondylolisthesis komt voor. Dit is zeer zeldzaam.

Ook daarna operaties op de wervelkolom kan optreden als een complicatie spondylolisthesis.

Spondylolisthesis doet dat soms wel aangeboren Oorzaken. Dit is vooral het geval bij misvormingen (dysplasie, spondylolyse) van de wervelboog. De triggers hiervoor zijn bijna altijd onduidelijk. Eerstegraads familieleden van patiënten hebben ook een verhoogd risico op aangeboren misvorming. Bij jongens komt deze schade drie tot vier keer vaker voor dan bij meisjes. Bij meisjes is spondylolisthesis echter meestal meer uitgesproken.

Spondylolisthesis komt ook vaak voor in bepaalde populaties, bijvoorbeeld de Inuit in Alaska.

Opmerking: een zogenaamde pseudospondylolisthesis veroorzaakt vergelijkbare symptomen als een spondylolisthesis. Het is het licht naar voren of naar achteren glijden van een wervel als gevolg van schijfslijtage.

Spondylolisthesis: onderzoeken en diagnose

Als u ernstige rugklachten heeft, moet u eerst contact opnemen met uw huisarts. Dit zal u naar een orthopedist verwijzen als u een spinale ziekte vermoedt, mogelijk een spondylolisthesis. Als u echter ernstige pijn, ernstige motorische of sensorische stoornissen, of problemen met stoelgang of urineren heeft, moet u onmiddellijk medische hulp inroepen. Spondylolisthesis is echter zelden een noodgeval. In de meeste gevallen is de gevestigde orthopedist de juiste specialist, die vragen stelt zoals:

• Zijn de pijn afhankelijk van lichaamsbeweging of lichaamsbeweging?
• Heeft u zintuiglijke of motorische stoornissen?
• Voelt je wervelkolom onstabiel?
• Doe je aan sport?
• Heb je jezelf pijn gedaan aan de rug?
• Zijn er soortgelijke klachten in uw gezin?
• Was u al bij andere artsen vanwege uw klachten?
• Heb je behandelingen voor je aandoening geprobeerd?

Lichamelijk onderzoek

Na het interview volgt het lichamelijk onderzoek. De arts zal aandacht besteden aan hoe de wervelkolom loopt en hoe de patiënt beweegt en ondersteunt om inzicht te krijgen in de aard van de wervelkolomproblemen. Duidelijke misvormingen van de wervelkolom, zoals scoliose, kunnen merkbaar zijn. Dit wordt door artsen begrepen als een S-vormige loop van de wervelkolom.

Het is ook mogelijk dat al bij het kijken naar de wervelkolom een ​​bult zichtbaar is in de loop van de wervelkolom (fenomeen op de heuveltop). De arts kan dergelijke stappen ook vinden door de achterste aanhangsels van de wervels te scannen (doornuitsteeksels). Het registreert ook de spierstatus rond de wervelkolom en bepaalt de positie van het bekken. Door te tikken en te drukken identificeert hij pijnlijke gebieden.

Functionele test van de wervelkolom

Dit wordt gevolgd door fysieke tests om de functie van de wervelkolom te controleren. Dit is onder andere het Schober-teken. De arts markeert een afstand van tien centimeter vanaf de hoogste coccygeale wervel. De patiënt wordt vervolgens gevraagd om zichzelf maximaal te voorkomen. De eerder gedefinieerde afstand moet met vijf centimeter toenemen. Bij een beperkte beweging of overmatige wervelkolom blijft de afstand kleiner.

Vervolgens kan de arts de zogenaamde compressiepijn controleren. Deze pijn treedt op wanneer de wervelkolom wordt samengedrukt door lichte druk.Het fysieke onderzoek omvat ook onderzoeken van de reflexen, gevoeligheid en motorische functie. Welk speciaal onderzoek volgt, hangt af van de symptomen.

Beeldvormende onderzoeken

Voor verdere verduidelijking wordt een röntgenfoto genomen vanuit verschillende richtingen (vlakken). In bepaalde gevallen kan het nodig zijn om deze beelden aan te vullen met meer gespecialiseerde procedures, zoals magnetische resonantiebeeldvorming (MRI), met name voor de evaluatie van de tussenwervelschijven en compto-tomografie (CT) voor nader onderzoek van de botten.

Verdere maatregelen

In uitzonderlijke gevallen kan een onderzoek naar nucleaire geneeskunde (zoals skeletscintigrafie) nodig zijn. Ook in geïsoleerde gevallen kunnen neurologische elektrofysiologische onderzoeken nuttig zijn, bijvoorbeeld als een zenuwwortel wordt gestimuleerd (mogelijk) door de spondylolistra- tie en de pijn uitstraalt.

Als er bewijs is dat de patiënt lijdt aan mentale comorbiditeiten (zoals depressie) of de pijn chronisch wordt, kan een bezoek aan een psychotherapeut aangewezen zijn.

Indeling in ernstgraden

Spondylolisthesis is verdeeld in verschillende ernstgraden. Deze classificatie werd gemaakt door Meyerding in 1932:

• Graad I: wervelglijden <25 procent
• Graad II: 25 tot 50 procent
• Graad III: 51 tot 75 procent
• Graad IV: 75 tot 100 procent

Als het wervelglijden meer dan 100 procent is, hebben de twee aangrenzende wervels geen contact meer met elkaar. Artsen spreken dan van een spondyloptosis. Het wordt ook wel graad V van de ernstschaal genoemd.

Spondylolisthesis: behandeling

Het hoofddoel van de therapie is het verbeteren van de kwaliteit van leven, met name het verminderen van de pijn. Dit wordt voornamelijk bereikt door de vortex te stabiliseren. De wervelglijtherapie is gebaseerd op twee pijlers, conservatieve en chirurgische behandeling. Hoewel in milde gevallen meestal counseling en conservatieve therapie voldoende zijn, kan intramurale behandeling nodig zijn als tweede fase. Alleen in ernstige gevallen is een operatie noodzakelijk.

Conservatieve therapie

Aan het begin van een glijdende werveltherapie is er altijd een uitgebreid consult. Daarbij leert de patiënt zijn wervelkolom specifiek te verlichten. Door de fysieke belasting in privé- en professionele omgevingen te verminderen, kunnen de symptomen al aanzienlijk verbeteren. Vooral bepaalde sporten die de wervelkolom belasten door frequente overstrekking, moeten bij een spondylolisthesis worden vermeden. Patiënten met een verhoogd lichaamsgewicht wordt geadviseerd om hun gewicht te verminderen als onderdeel van spondylolisthesis-therapie.

Om de pijn onder controle te krijgen, zijn er verschillende pijnstillers beschikbaar. Maar ook ontstekingsremmende en spierverslappende medicijnen kunnen helpen. Sommige van deze medicijnen worden lokaal geïnjecteerd in een spondylolisthesis in de pijnlijke gebieden.

fysiotherapie in een andere vorm en intensiteit zou de pijn moeten verminderen. Een sterk spierstelsel is een garantie voor een stabiele wervelkolom, gaat de wervelkolom tegen. Dit wordt het best bereikt door gymnastiek. Als onderdeel van een rugtraining leren de getroffenen strategieën voor training en het omgaan met de ziekte. De patiënten leren onder andere gunstige houdingen en glijoefeningen voor verlichting. Bovenal zou de therapie mensen moeten helpen zichzelf te helpen met wervelglijden. Het consequent voortzetten van oefeningen na voltooiing van de begeleide fysiotherapie is cruciaal voor het succes van de therapie.

Ook een elektrotherapie kan helpen bij spondylolisthesis. Stroomstromen verminderen de pijn en activeren de spieren.

In sommige gevallen schrijft de arts hulpmiddelen voor, zoals schoeninzetstukken of romporthesen, die de orthopedisch technicus aanpast.

Bij kinderen met spondylolisthesis ligt de nadruk in eerste instantie op een goede spiertraining. Tot de voltooiing van botgroei, worden ze nauwlettend gevolgd op ziekteprogressie. Speciale stress op de wervelkolom moet worden vermeden. Voor ernstigere gevallen kan een operatie om het getroffen gebied van de wervelkolom te verstijven nuttig zijn.

Operatieve therapie

Chirurgische procedures voor de behandeling van spondylolisthesis worden spinale fusie genoemd. Een operatie stabiliseert de wervels in hun juiste positie, verstijft ze en verlicht de zenuwen. Deze stabilisatie is ook van bijzonder belang voor de biomechanica van de gehele wervelkolom en de juiste verdeling van de belasting.

Een operatieve procedure is niet noodzakelijkerwijs noodzakelijk. Factoren die spreken voor een operatie zijn:

• De last van spondylolisthesis is hoog.
• Conservatieve therapie helpt niet genoeg.
• Het glijden van de vortex vordert of is zeer uitgesproken.
• Er zijn neurologische symptomen zoals B. Reflexfalen, sensorische of motorische stoornissen.
• De patiënten zijn nog niet oud.

Tegen een operatie spreken van een hoge leeftijd en een sterke osteoporose. Deze twee factoren verhogen het risico op chirurgie en verkleinen de kans op succes aanzienlijk. Niettemin kan een operatie ook in deze gevallen nuttig zijn. Chirurgische behandeling kan bijvoorbeeld nuttig zijn voor aanhoudende, progressieve of terugkerende stoornissen. Een algemeen duidelijke indicatie voor chirurgie zijn zenuwaandoeningen zoals sensorische en motorische aandoeningen.

Risico’s van chirurgie zijn voornamelijk algemene complicaties zoals wondgenezingsstoornissen of vaat- en zenuwletsels. De mobiliteit van de wervelkolom kan na een operatie worden verminderd.

Na een wervelglijdende operatie moet een fysiotherapeutische follow-up worden gegeven. Bovendien is het soms noodzakelijk om een ​​medisch korset te dragen voor stabilisatie gedurende enige tijd.

Spondylolisthesis: ziekteverloop en prognose

Niet elke spondylolisthesis vordert. Het wervelglijden kan ook stabiliseren. Progressie kan bijvoorbeeld worden voorkomen door consistente therapie. Als een spondylolisthesis wordt verergerd, nemen ook de symptomen van beweging en zenuwaandoeningen toe. Wanneer de problemen snel erger worden, is een vastberaden therapeutische interventie nodig.

De kwaliteit van leven kan zeer worden beperkt door sterkere klachten. Daarom is het belangrijk om de betrokken opties voor vroege remedie te identificeren en vastbesloten om te behandelen. Chirurgische behandeling mag echter niet voorbarig zijn. Al door de fysieke stress aan te passen en fysiotherapie te ondersteunen, verlichten de symptomen. Via een drie maanden durende, intensieve conservatieve therapie van spondylolisthesis In de meeste gevallen verbeteren de symptomen aanzienlijk.