testis torsie

Testicular Twist: Beschrijving

De testiculaire torsie (ook testiculaire rotatie of testiculaire draaiing) rond de lengteas van de vas deferens en het vaatkoord is een gevaarlijke complicatie, omdat het de bloedtoevoer van de zaadbal volledig of volledig kan blokkeren.

Als alleen de ader (testiculaire ader) en dus de veneuze afvoer worden afgeknepen door de rotatie van de zaadbal, terwijl de slagader (arteria testicularis) bloed naar de zaadbal blijft pompen vanwege de hogere bloeddruk die daar heerst, is er een onvolledige torsie. Het bloed hoopt zich op in de testikels, die vervolgens secundair aan de arteriële instroom kunnen worden beïnvloed. Als gevolg hiervan kan het leiden tot de dood van testiculair weefsel (hemorragische testiculaire necrose).

Als testiculaire torsie zowel de veneuze uitstroom als de arteriële bloedtoevoer onderbreekt, wordt dit een volledige torsie genoemd. Nogmaals, het komt snel tot het afsterven van weefsel.

Als beide testikels tegelijkertijd worden gedraaid, wordt dit bilaterale testiculaire torsie genoemd.

Een testiculaire torsie is in principe op elke leeftijd mogelijk, maar komt vooral voor in het eerste levensjaar en tussen het 12e en 18e jaar. Met toenemende leeftijd komt een testiculaire torsie minder en minder vaak voor.

Er zijn twee hoofdvormen van testiculaire torsie: extravaginale en intravaginale testiculaire torsie.

Extravaginale testiculaire torsie

Deze variant is de meest voorkomende. Het komt vooral voor bij zuigelingen en peuters vóór het tweede levensjaar: het zaadstreng kronkelt dan boven de zaadbalomhulling, een bindweefselzak waarin de testikels in het scrotum rusten.

Intravaginale testiculaire torsie

Deze vorm van testiculaire rotatie, die vaker voorkomt bij adolescenten, komt voor in de testiculaire omhulling en dus dichter bij de zaadbal zelf. Ook hier wordt de bloedtoevoer verstoord of onderbroken door het draaien van het zaadstreng.

hydatid torsie

Geen echte testiculaire torsie is de zogenaamde Hydatidentorsion, waarbij de testes reststructuren van de embryonale tijddraai bevestigden. De symptomen zijn vergelijkbaar met die van testiculaire torsie, maar zijn vaak minder ernstig. Beschadiging van het testiculaire weefsel zelf vindt eerst niet plaats, maar kan worden beïnvloed door de dode testiculaire aanhangsels testiculair weefsel en bloedvergiftiging veroorzaken.

Testiculaire torsie: symptomen

Het belangrijkste symptoom van testiculaire torsie is een plotselinge pijn in de aangedane zijde van het scrotum. Met druk of vaak al met alleen contact neemt de pijn meestal aanzienlijk toe, bovendien kan het uitstralen op de juiste helft van het lichaam naar het lieskanaal en / of de onderbuik.

Soms gaan de typische symptomen gepaard met vegetatieve klachten. Deze omvatten misselijkheid en braken, zweten en een versnelde hartslag tot het punt van shock. Zonder behandeling van testiculaire torsie zwellen de testikels en wordt de huid van het scrotum rood.

Bij ongeveer een derde van de patiënten met testiculaire torsie zijn er eerst terugkerende onvolledige torsies, met alleen vluchtige symptomen die weer verdwijnen, omdat de aangetaste testiculaire sponaat terugkeert. Het lijkt geen permanente schade te veroorzaken, maar het verhoogt het risico op door de behandeling geïnduceerde testiculaire torsie.

Een speciaal geval is het draaien van de testikels bij zuigelingen, omdat ze misschien huilen om pijn, maar ze kunnen de plaats van pijn niet tonen. Diffuse buikpijn, navel koliek, motorische rusteloosheid, braken en weigering om te eten kunnen wijzen op testiculaire torsie.

Een testiculaire torsie kan ook optreden in een niet-ingedaalde (niet afgedaalde) testikels: de testikels ontstaan ​​in de buik en dalen meestal in het scrotum tot de geboorte. Soms blijft deze afdaling bestaan ​​- een of beide testikels blijven in de buik (abdominale testikels) of migreren alleen naar het lieskanaal (lies testes). Het is moeilijk om een ​​torsie in een niet-ingedaalde zaadbal te diagnosticeren. Het draaien van een rechtszijdige abdominale testikel wordt vaak verward met acute appendicitis vanwege diffuse symptomen. De torsie van een lies leidt tot een pijnlijke zwelling in het liesgebied met roodheid en oververhitting.

Testiculaire torsie: oorzaken

De voorwaarde voor testiculaire torsie is meestal een overgevoeligheid van de testes in de omhulsels en de suspensie ervan vanwege anatomische afwijkingen. Dan vaak genoeg kleine triggers om een ​​testiculaire torsie te bewerkstelligen.

Anatomische risicofactoren voor testiculaire torsie

De risicofactor voor testiculaire torsie is bijvoorbeeld de onjuiste bevestiging van de testiculaire omhulsels, bijvoorbeeld als deze niet voldoende hechten tijdens de ontwikkeling. Dit geeft de platovale testikels te veel bewegingsruimte. Het resultaat is meestal een intravaginale testiculaire torsie.

Bovendien wordt een testiculaire torsie begunstigd wanneer het zogenaamde lagere gonadale ligament onvoldoende of niet is gevormd. Deze structuur, genaamd Gabernaculum testis, wordt gebruikt om testikels naar beneden te trekken in het scrotum na de geboorte (testiculaire afdaling of descensus testis). Daarna vormt het zich in twee banden die de testikels op hun plaats houden. Een onvolledige testiculaire afdaling (ook niet-ingedaalde testis of maldecensus testis) is een risicofactor voor testiculaire torsie.

Samen met de vas deferens en de vaten loopt een slanke spier (cremaster spier), die de testikels trekt voor temperatuurregeling, ter bescherming tegen verwonding of in geval van grote seksuele opwinding voor het lichaam. Als het inbrengen op de zaadbal ongunstig is, kan de reflexachtige samentrekking een testiculaire draaiing begunstigen.

Ten slotte kunnen eerdere operaties op het scrotum of de testikels ook testiculaire torsie bevorderen. De niet-optimale terugkeerverplaatsing van de zaadbal tijdens zogenaamde waterbreuk kan bijvoorbeeld het risico op testiculaire rotatie vergroten.

Directe trigger voor testiculaire torsie

Als de anatomische risicofactoren erg uitgesproken zijn, kan testiculaire torsie zeer snel optreden – zelfs bij beweging tijdens de slaap.

Bovendien kan elke fysieke activiteit testiculaire torsie veroorzaken terwijl de testikels bewegen. Daarom treedt het letsel vaak op tijdens sport of spel. Fietsen wordt als een bijzondere risicofactor beschouwd, omdat hier de testikels constant over de neus van het fietszadel “rollen”.

Testiculaire torsie: onderzoeken en diagnose

Als u een testiculaire torsie vermoedt, moet de arts de patiënt onmiddellijk onderzoeken. Relevante achtergrondinformatie zoals het begin en de intensiteit van de symptomen, bekende niet-ingedaalde testikels, doorgaande of begeleidende infecties (vooral virale infecties) kunnen de arts van de ouders of bij oudere patiënten van deze zelf vragen.

Lichamelijk onderzoek

De arts onderzoekt de aangetaste testikels en let bijvoorbeeld op zwelling, roodheid, asymmetrie (vergeleken met een gezonde testikel) en blauwe plekken. Het liesgebied en de buik (buik) worden ook onderzocht om eventuele ziekten te identificeren die met hun symptomen naar de testikels uitstralen.

Speciale onderzoeken kunnen het vermoeden van testiculaire torsie bevestigen of weerleggen:

Als de pijn onveranderd blijft of zelfs toeneemt wanneer de aangetaste zaadbal wordt verhoogd (negatief Prehn-teken), duidt dit op een testiculaire torsie. Deze test wordt voornamelijk gebruikt om testiculaire / epididymitis (orchitis / epididymitis) uit te sluiten, waarbij door het scrotum op te heffen de pijn afneemt (positief teken van Prehn).

De arts kan ook de cremaster-reflex testen: wanneer hij de binnenkant van de dij strijkt, trekt de cremaster-spier meestal reflexief samen en trekt de testikel erlangs. Dit is niet het geval bij testiculaire torsie. Er moet echter worden opgemerkt dat de Kremaster-reflex minder uitgesproken is bij zuigelingen en adolescenten dan bij volwassenen.

Door de gedraaide zaadbal op te staan, wordt de huid van het scrotum naar binnen getrokken. Dit wordt het “Ger-teken” genoemd.

Het “Tenkhoff-teken” is een soort gekraak bij het aanraken van het scrotum. Het geeft ook een testiculaire wending aan.

laboratoriumonderzoek

Om ontstekingen (zoals testiculaire, epididymale, urineweginfectie) als oorzaak van de klachten uit te sluiten, zijn laboratoriumtests nuttig. In het bloed worden belangrijke ontstekingsparameters zoals het C-reactieve eiwit, de leukocyten en de sedimentatiesnelheid van de erytrocyten gemeten. De urine kan worden onderzocht op bacteriën en sedimenten.

Beeldvormende diagnostiek

Het meest betrouwbare onderzoek voor vermoede testiculaire torsie is echografie (echografie). Het maakt een beoordeling van de aard van het testiculaire weefsel mogelijk en kan zwelling en vastgelopen bloedvaten vertegenwoordigen. Een aanvulling op de studie is de Doppler-echografie, die de bloedstroom in de testiculaire vaten kan vertegenwoordigen. Beide onderzoeken vereisen echter veel ervaring en moeten worden uitgevoerd door een urologisch specialist.

Zelfs met een scintigrafie kan men een testiculaire torsie detecteren. Deze speciale vorm van röntgenonderzoek meet of en hoe snel een radioactief contrastmiddel in het testiculaire weefsel wordt verdeeld. In een testiculaire torsie is dit proces vertraagd of vindt het helemaal niet plaats. Deze methode wordt echter niet routinematig gebruikt om een ​​testiculaire torsie te verhelderen vanwege de blootstelling aan straling.

Ook door middel van magnetische resonantietomografie (MRI) kunnen ziekten van de zaadbal, zoals een rotatie van de zaadbal, zeer betrouwbaar worden weergegeven. Omdat het onderzoek erg tijdrovend is, niet overal mogelijk en erg duur, is het geen routinetest voor testiculaire torsie.

Als de resultaten van een diagnostische instrument niet duidelijk zijn, maar de symptomen wijzen op een testiculaire rotatie, moet een passende behandeling worden gestart.

Testiculaire torsie: behandeling

Topprioriteit bij de behandeling van testiculaire torsie is snelheid! Hoe meer tijd verstrijkt voordat de bloedtoevoer kan worden hersteld, des te waarschijnlijker is het verlies van de zaadbal. In studieboeken en studies wordt deze tijd geschat op zes tot acht uur, daarom moet een testikel die interventie ontvangt, zo vroeg mogelijk plaatsvinden.

De open therapie van testiculaire torsie

Testiculaire torsie wordt bijna altijd operatief behandeld – bij voorkeur binnen de eerste vier tot zes uur. De arts opent het scrotum direct of via het lieskanaal. Als de zaadbal vrij is, moet deze de richting van de testiculaire torsie bepalen en de zaadbal dienovereenkomstig terug in zijn oorspronkelijke positie draaien.

Wacht 30 minuten om te controleren of de bloedstroom in de bloedvaten weer op gang komt om te bepalen of de zaadbal aan het herstellen is. Als dat niet het geval is, is het testiculaire weefsel al dood en moeten de necrotische testis worden verwijderd.

Als het niet duidelijk is in hoeverre de zaadbal al is beschadigd, wordt deze meestal in het scrotum achtergelaten. Er wordt aangenomen dat zelfs met gedeeltelijke vernietiging van het testiculaire weefsel er nog steeds een resterende functie is die kan bijdragen aan de productie van hormonen en sperma.

Nu worden de testikels in het scrotum vastgezet om het risico van opnieuw draaien te verminderen. Dit wordt orchidopexy genoemd. Deze bevestiging is noodzakelijk omdat het risico van een andere testiculaire torsie anders bijzonder groot zou zijn. Een orchidopexy sluit een nieuwe wending echter niet helemaal uit.

Omdat de waarschijnlijkheid van een testiculaire rotatie aan de andere kant groter is, worden de testikels ook aan het scrotum gehecht, meestal in dezelfde operatiekamer. Deze procedure wordt echter uitgesteld als de gedraaide zaadbal al ernstig is beschadigd om het genezingsproces niet te belemmeren.

Na de operatie moeten de testikels worden gekoeld voor pijnverlichting en worden opgeslagen op een zogenaamde testikelbank. Dit zijn zeer zachte pads, die worden geduwd terwijl ze onder het scrotum liggen.

De niet-operatieve therapie van testiculaire torsie

Testiculaire torsie kan soms zonder chirurgie worden behandeld. Een ervaren onderzoeker probeert vervolgens de testikels terug te draaien door de huid via externe grepen. Als de pijn snel vermindert en alles er weer normaal uitziet wanneer u palpeert, spreekt dit voor het succes van de behandeling. In elk geval moeten beide testikels binnen 12 tot 24 uur aan het scrotum (orchidopexy) worden gehecht om verdere testiculaire torsies te voorkomen.

Vanwege de grote onzekerheid van de procedure wordt handmatige therapie niet gebruikt als alternatief voor chirurgische behandeling, maar als een initiële behandeling in noodsituaties, als een tijdige operatie om bepaalde redenen niet mogelijk is.

Testiculaire torsie: ziekteverloop en prognose

Als de testiculaire torsie binnen de eerste uren na het begin van de symptomen wordt behandeld, herstelt de zaadbal meestal volledig. Hoe langer de bloedtoevoer werd onderbroken, hoe lager de kans op het handhaven van functioneel testiculair weefsel.

Langdurige testiculaire torsie kan ook de testikels van de andere kant in gevaar brengen, omdat bepaalde vaatreflexen en boodschappersubstanties ook de bloedtoevoer kunnen beïnvloeden. Zelfs zogenaamde auto-antilichamen, die eigenlijk gericht zijn tegen dood testiculair weefsel, kunnen de gezonde testikels aanvallen (contralaterale testiculaire schade).

Bij 36 tot 39 procent van de patiënten met testiculaire torsie is de vruchtbaarheid beperkt.

Na een testikelrotatie moet altijd bilaterale orchidopexy worden uitgevoerd. De hechting aan het scrotumweefsel kan het risico op herhaling verhogen testis torsie aanzienlijk lager.