Subluxatie verwijst naar een dislocatie waarbij de botten van een gewricht tegen elkaar zijn verschoven. De gewrichtsoppervlakken zijn gedeeltelijk nog samen. Subluxaties kunnen nog steeds erg pijnlijk zijn en de functie van het gewricht ernstig schaden. Hier kunt u alles lezen over de verschillende vormen van subluxaties en hun mogelijke symptomen.
Wat gebeurt er met de subluxatie?
Een gewricht op het lichaam is het gebied waarin botten min of meer beweegbaar zijn verbonden. De delen van de botten die tegen elkaar liggen worden gewrichtsoppervlakken genoemd. Ze zijn bedekt met een gladde kraakbeenlaag. Bijna altijd houden ligamenten, een gewrichtscapsule en spieren de botten van het gewricht op hun plaats.
Externe krachten kunnen er echter voor zorgen dat hun stabiliserende functie onvoldoende is en de gewrichtsoppervlakken tegen elkaar bewegen. Als dit niet volledig gebeurt, maar ze nog steeds enig contact met elkaar hebben, wordt dit een subluxatie genoemd.
Welke gewrichten zijn aangetast?
In principe kan bij elk gewricht een subluxatie optreden. Net als de dislocatie treft het echter vooral die gewrichten die bijzonder kwetsbaar zijn voor letsel vanwege hun anatomie of positie op het lichaam (schouder, elleboog, heup). Bij bepaalde gewrichten slippen de botfracties bijna nooit volledig, waardoor subluxatie veel gebruikelijker is. Een voorbeeld is de dislocatie van wervellichamen.
Chassaignac palsy (Pronatio dolorosa)
Een speciale vorm van subluxatie die alleen bij kinderen voorkomt, is de Chassaignac-parese. Het is een speciaal geval van subluxaties omdat het alleen voorkomt bij kinderen tot zes jaar. De verlamming van Chassaignac is vernoemd naar de Franse chirurg Charles Chassaignac en is een van de meest voorkomende verwondingen van die leeftijd. Omdat de getroffen kinderen nauwelijks in staat en bereid zijn om hun onderarmen te verplaatsen, spreekt men van een verlamming – medisch niet bepaald precies.
Wat veroorzaakt Chassaignac-parese?
De (benige) arm bestaat uit de humerus en de twee onderarmbeenderen, ulna en spaken. Bij de elleboog worden drie gewrichten gecreëerd door deze drie botten: de ulna vormt een scharniergewricht met de humerus en maakt de flexie en extensie van de onderarm mogelijk. De spaak vormt tegelijkertijd een gewricht met de ulna en een kogelgewricht met de humerus. Dus de onderarm kan in en uit de bovenarm worden gedraaid.
Een typisch mechanisme om de verlamming van Chassaignac te veroorzaken is dit: het kind staat langs de weg met een volwassene en begint plotseling te rennen, de volwassene trekt het kind schokkerig terug naar de hand omdat er een auto komt. De resulterende krachten kunnen leiden tot ontwrichting van de spitkop. Voor kleinere kinderen is het ligamentaire apparaat dat de wervelkop in zijn twee gewrichten houdt nog niet erg stabiel. De kop van de spaak kan daardoor met de humerus uit het kogelgewricht glijden. Zelfs met de populaire “vliegende engel” wordt een ongunstige kracht op het ellebooggewricht uitgeoefend.
De kinderen houden dan hun armen licht gebogen en naar binnen gedraaid. In deze toestand hebben ze weinig pijn.
Behandeling van chaissaignac-parese
Dit type subluxatie is goed te behandelen. In het ideale geval springt de wervelkolom terug in de ring en worden de pijn- en bewegingsbeperkingen zo snel opgelost als ze zich voordeden. Na het opnieuw inbrengen hoeft de arm meestal niet te worden gespaard.
Complicaties van chaissaignac parese
Hoewel de pronor dolorosa erg pijnlijk is voor het kind, wordt het zelden geassocieerd met bijbehorende verwondingen. Zodra de wervelkolom wordt ingetrokken, nemen de symptomen af en kan de arm weer vrij worden bewogen. Als het ellebooggewricht echter niet snel wordt ingetrokken, duurt het meestal enkele dagen na het vasthouden totdat het kind de arm zonder pijn opnieuw kan bewegen.
Zoals bij elke subluxatie en dislocatie, is er een verhoogd risico op herlocatie na een dergelijk letsel. Als de wervelkop kort na reductie uit de ring glijdt, kan een humerusgips helpen. Dit wordt ongeveer twee weken lang opgezet en houdt de arm in naar buiten gedraaide positie. Op deze manier voorkomt u een hernieuwde subluxatie.
Subluxatie naar de wervellichamen
Als de eerste (bovenste) halswervel over de tweede halswervel glijdt, wordt dit een atlanto-axiale subluxatie genoemd. Neurologische symptomen van dwarslaesie kunnen het gevolg zijn.
Hoe ontwikkelt zich een atlanto-axiale subluxatie?
De eerste halswervel heeft de structuur van een ring waarop het hoofd rust. Uit de tweede halswervel groeit een benige projectie (holen-as) van onderaf door deze ring. Op deze manier vormen de eerste en tweede halswervels het atlanto-axiale gewricht, dat de laterale rotatie van het hoofd mogelijk maakt.
Bij misvormingen, zoals een slecht gegroeide botuitsteeksel of verzwakt bindweefsel, kan het atlanto-axiale gewricht ontwrichten. Chronische ontstekingen van het atlanto-axiale gewricht, zoals optreden in de context van polyartritis, vormen ook een risico voor subluxatie.In extern trauma, bijvoorbeeld bij een verkeersongeval, kan de botuitsteeksel zelfs afbreken en dus een subluxatie veroorzaken.
Symptomen en behandeling van atlanto-axiale subluxatie
Het grootste gevaar van een atlanto-axiale subluxatie is dat het ruggenmerg, dat ook door de cervicale wervelring loopt, beschadigd is. Naast pijn in de nek, vooral bij het buigen van de nek, kunnen motorische of sensorische stoornissen optreden aan de ledematen. In ernstige gevallen kunnen alle ledematen verlamd zijn (“hoge paraplegie”, quadriplegie).
In het geval van een subluxatie als gevolg van misvormingen, lijken de symptomen meestal sluipend in de eerste maanden van het leven, maar heel plotseling in een acute subluxatie. Een atlanto-axiale subluxatie moet worden bevestigd door een beeldvormingsprocedure. Als het ruggenmerg beschadigd is, is een operatie meestal niet te voorkomen.
Subluxatie bij chiropractie
Subluxatie speelt een relatief belangrijke rol bij de behandeling van chiropractie, waarbij het uitsluitend betrekking heeft op de verplaatsing van twee rugwervels. Er wordt aangenomen dat niet alleen ongevallen en andere verwondingen de wervels kunnen bewegen, maar ook dagelijkse stress en zelfs mentale stress kunnen subluxaties veroorzaken. Door de subluxation De wervelingen zijn geïrriteerd door de uittredende zenuwen, die niet alleen leiden tot zenuwbeschadiging, maar ook een storing van de organen kunnen veroorzaken.