verziendheid

Verziendheid: beschrijving

Bijziend zijn mensen die geen scherpe objecten dichtbij kunnen zien. Dit komt meestal door een te korte oogbol. Dan spreken artsen van een ashyperopie. Veel zeldzamer is de zogenaamde refractieve hyperopie: hier is de verziendheid gebaseerd op te weinig brekingsvermogen van het oog, dat wil zeggen het vermogen van het oog om inkomende lichtstralen te bundelen is niet voldoende.

De brekingskracht van het oog kan worden gemeten en wordt gegeven in de eenheid Dioptrie. Bij verziendheid zijn er pluswaarden (met bijziendheid minus waarden).

Ongeveer 20 procent van alle jongeren tot 30 jaar is vooruitziend. Voor de meeste mensen is de kracht van de ogen lager dan +4 tot +5 dioptrieën (dpt). Slechts een paar mensen hebben hogere waarden en dus een nog meer uitgesproken verziendheid.

Scherp zicht dichtbij en ver weg

Om een ​​object duidelijk te kunnen zien, moeten de lichtstralen die eruit voortvloeien op de weg door het oog worden gebroken, zodat ze precies op het netvlies samenkomen. Hoe dichter het onderwerp zich bevindt, hoe sterker de breking in het oog moet zijn voor een scherp beeld op het netvlies. Het oog moet daarom de breking van het licht kunnen veranderen, dat wil zeggen de gezichtsscherpte aan verschillende afstanden kunnen aanpassen. Dit vermogen van het oog wordt accommodatie genoemd.

De accommodatie wordt mogelijk gemaakt door een variabele vorm van de ooglens. Dit is verantwoordelijk (naast het hoornvlies) voor de breking van het licht in het oog. De ooglens wordt opgehangen door vezels op de zogenaamde ciliaire spieren. Naarmate de spieren samentrekken, buigt de lens scherper (wordt meer afgerond) en neemt de brekingskracht toe. Hierdoor kunnen voorwerpen van dichtbij scherp worden afgebeeld op het netvlies.

Wanneer de ciliaire spieren daarentegen ontspannen, wordt de ooglens uitgerekt, dwz platter – de brekingskracht neemt af, zodat verre objecten scherp worden gezien.

convergentie reactiemengsel

Om een ​​object in het midden en in de buurt van onze ogen te zien, vindt de zogenaamde convergentiereactie plaats. De twee oogbollen bewegen naar elkaar toe, de pupillen worden smaller en de brekingskracht neemt toe door een sterkere kromming van de lens. Dienovereenkomstig zijn de accommodatie en de convergentiereactie aan elkaar gekoppeld.

Verziendheid: symptomen

Verziendheid betekent in de eerste plaats dat iemand geen scherpe objecten kan herkennen. Bovendien moeten de ogen zelfs op de lange afstand passen, dus draai een beetje aan. De ciliaire spieren op de lens zijn daarom permanent belast. Dit veroorzaakt vooral hoofdpijn. Andere symptomen van hyperopie zijn:

• snelle vermoeidheid van de ogen
• oogpijn
• brandende ogen
• Conjunctivitis (conjunctivitis)

Deze symptomen worden ook samengevat onder de term asthenopische klachten. Ze zijn vooral merkbaar in lezen.

Omdat anatomisch gezien de toename van de brekingskracht en de beweging van de ogen naar elkaar toe (convergentie-reactie) aan elkaar zijn gekoppeld, is inwendig loensen een ander mogelijk symptoom bij verziendheid.

Verziendheid: oorzaken en risicofactoren

De reden voor de verziendheid kan zijn in een te korte oogbol (as verziendheid) of met een verminderd brekingsvermogen van de lens (brekingshyperopie).

Axillaire hyperopie is veruit de meest voorkomende: omdat de oogbol hier korter is dan normaal, is het beeld zelfs bij maximale accommodatie niet scherp op het netvlies gefocust – de invallende lichtstralen zouden alleen achter het netvlies samenkomen in een gemeenschappelijk brandpunt. Daarom kunnen mensen met verziendheid objecten in de buurt niet scherp zien.

In de verte kan een getroffen persoon inderdaad scherp zien, maar de lens moet hier ook worden ondergebracht, omdat hun kracht in de ontspannen toestand zelfs niet voldoende is voor verre objecten. Daarom zijn de ciliaire spieren, die een kromming van de lens en dus een toename van de brekingskracht veroorzaken, constant gespannen.

Met het langeafstandszicht en een vooruitziende blik tot 4 dpt is dit geen probleem voor een jong persoon. Maar om iets scherp te kunnen zien in de leesafstand (ongeveer 33 centimeter), is een verdere 3D-brekingskracht nodig. Dat betekent een totaal vermogen van 7 dpt, dat moet worden geleverd. Dit is op de lange termijn door het oog niet te veroorloven en maakt klachten.

Bij refractieve hyperopie is de oogbal normaal lang, maar de kracht van de lens is lager dan normaal. De gevolgen zijn hetzelfde als bij de axiale hyperopie.

Verziendheid op oudere leeftijd

Hoe verziendheid ontstaat op oudere leeftijd, leest u in het artikel Presbyopie.

Verziendheid: onderzoeken en diagnose

Als u problemen ondervindt bij het zien, moet u naar een oogarts gaan. Hij vraagt ​​u eerst in detail over uw medische geschiedenis (anamnese). Hij zal u de volgende vragen stellen:

• Heb je problemen met lezen?
• Sinds wanneer heb je klachten?
• Heb je hoofdpijn?
• Draag je een bril?

Vervolgens zal de arts uw ogen onderzoeken. Om mogelijke verziendheid te verduidelijken, kan de kracht van uw ogen worden bepaald met behulp van infrarood licht of een laserstraal. Voorheen krijg je oogdruppels die de pupillen verwijden. De verwijding van de pupil duurt langer, zodat u daarna enkele uren niet meer mag rijden. Houd hier rekening mee bij het plannen van uw bezoek aan de oogarts!

Een ander onderzoek bij de oogarts is de reflectie van de fundus (fundoscopie). De oogarts schijnt een licht in uw oog om het netvlies te beoordelen. Soms kunnen veranderingen in de oculaire fundus worden gedetecteerd, vooral met sterke hyperopie. Kronkelige vaten kunnen bijvoorbeeld worden gezien op het netvlies (Tortuositas vasorum).

Om het vinden van de brekingskracht te regelen met behulp van een laserstraal, moet u ook vormen herkennen die op een bepaalde afstand worden gepresenteerd. Dit kunnen rijen met cijfers, letters of ringen zijn die aan één kant open staan. De afstand die je hebt tot het bord wordt gegeven en met elke regel worden de karakters kleiner. Volgens de lijn, die je nog steeds perfect kunt herkennen, worden je visuele prestaties beoordeeld in relatie tot de afstand.

Verziendheid: behandeling

Verziendheid kan worden behandeld met een bril of met contactlenzen. In dit geval worden zogenaamde plus-glazen gebruikt. Ze worden ook wel collectieve lenzen genoemd. Ze zijn naar buiten gebogen (convex). Als gevolg hiervan concentreren ze de binnenkomende lichtstralen voordat ze op het hoornvlies vallen. Deze ondersteunende breking van het licht maakt de relatief zwakke brekingskracht van het oog voldoende om een ​​scherp beeld op het netvlies af te beelden. In het geval van zeer ernstige hyperopie hebben contactlenzen meestal de voorkeur omdat de lenzen die nodig zijn voor correctie erg dik en zwaar zouden zijn.

laserbehandeling

Als een verdere behandelingsoptie kan men zijn ogen laten laseren voor verziendheid. Deze procedure wordt in situ keratomileusis (LASIK) laser genoemd en kan tot zes dioptrieën compenseren. De bovenste helft van het hoornvlies wordt afgeschaafd met een computergestuurd mes. De oogarts verwijdert vervolgens de resulterende lamel voordat hij de excimeerlaser gebruikt om de binnenkant van het hoornvlies te schuren om de kromming te vergroten en het brekingsvermogen te vergroten. In sommige gevallen is een tweede bewerking vereist om het gewenste resultaat te bereiken.

Een dergelijke laserbehandeling van verziendheid kan in zeldzame gevallen littekens op het hoornvlies veroorzaken. Dan is visie niet langer mogelijk en wordt transplantatie van het hoornvlies noodzakelijk.

Verziendheid: behandeling voor afakie

Soms is de reden voor verziendheid lensloosheid (afakie), zoals na chirurgische verwijdering van de cataractlens in cataract. Vervolgens kan een +12 D-illusielens worden gebruikt als visueel hulpmiddel of kan een nieuwe lens chirurgisch in het oog worden ingebracht.

Verziendheid: ziekteverloop en prognose

In tegenstelling tot bijziendheid, die vaak met de tijd toeneemt omdat de oogbal in lengte groeit, verandert verziendheid zelden in kracht in de loop van het leven. Een sterke en constante accommodatie is echter voorstander van inwendige scheelheid. Als gevolg hiervan kan zich een zwakziendheid (amblyopie) ontwikkelen in de kindertijd: een oog is dan slechts in geringe mate betrokken bij het visuele proces. Dit komt omdat loensen resulteert in loensen. Deze verwarren de hersenen zodat het de informatie van één oog permanent onderdrukt.

Het “lethargische” oog kan nog steeds worden getraind in de kindertijd, wanneer het actieve oog herhaaldelijk wordt verdoofd – dit gebeurt op een klassieke manier met een pleister, soms zijn zelfs druppels voldoende. Bovendien een bril die de refractieve fout corrigeert. In sommige gevallen is een operatie nodig om strabismus op te lossen. Hoe eerder de behandeling, hoe groter de kans op herstel. Na de puberteit kan amblyopie niet worden gecorrigeerd omdat de hersenen niet langer flexibel genoeg zijn.

Veel mensen met verziendheid hebben een te korte oogbal. Als gevolg hiervan is de ruimte tussen het hoornvlies en de iris (de zogenaamde voorste kamer) ongewoon klein. Bovendien wordt de ciliaire spier vaak verdikt door de zware stress. Als gevolg hiervan is de zogenaamde kamerhoek, die aan de rand van de iris en het hoornvlies ligt, erg smal. Als het te strak wordt, kan een glaucoom (hoeksluitend glaucoom) ontstaan, waardoor de druk in het oog dreigend hoog wordt. Het risico van een glaucoom met hoekafsluiting is daarom inbegrepen verziendheid aanzienlijk toegenomen.