blaasontsteking

Cystitis: kort overzicht

• symptomen: frequent, pijnlijk urineren van kleine hoeveelheden urine, krampachtige pijn in de blaas, vaak onaangenaam ruikende, troebele urine, zelden met bloed, soms koorts
• behandeling: vooral bij zwangere vrouwen en terugkerende bacteriële infecties antibiotica, mogelijk na voorafgaande kiembepaling
• remedies Home: veel drinken (> 2 l / dag), speciale zeildoek en nierthee, warmwaterkruik (ontspannend), warme voetbaden, cranberry, nasturtium, paddenstoel of mierikswortel.
• Wie heeft er last van? Vooral meisjes en vrouwen (kortere urethra!), Risico neemt toe tijdens de zwangerschap en na de menopauze; bij jongens / mannen zelden, dan vaak gecompliceerde cursus (causatief onderzoek belangrijk!).
• oorzaken: meestal bacteriën, soms schimmels, parasieten of virussen, zelden medicijnen of andere externe factoren
• trekker: Abductie van bacteriën uit de anale regio, frequente geslachtsgemeenschap (bij vrouwen), obstructie van de afvoer in de urethra, gemeenschappelijke of langlopende blaaskatheter, metabole (diabetes) en immuunziekten
• complicaties: oplopende urineweginfectie, nier (bekken) ontsteking, bloedvergiftiging (urosepsis), epididymitis (bij mannen), littekens in de blaas / krimpende blaas
• waarschuwing: Zwangerschap verhoogt waarschijnlijk het risico op een miskraam, zwangerschapsvergiftiging en verminderd geboortegewicht, dus behandel het altijd!

Cystitis – symptomen

Milde blaasontstekingen kunnen soms slechts marginaal merkbaar zijn. De klassieke tekenen van een veel voorkomende (ongecompliceerde) cystitis zijn pijn bij het plassen (algurie), die meestal wordt gevoeld als een brandende, en urinaire frequentie, in elk geval worden slechts kleine hoeveelheden urine afgegeven (pollakisurie).

Vaak zijn dit de enige klachten. Maar er zijn nog meer symptomen die wijzen op een blaasontsteking en die door verschillende factoren (bijkomende ziekten, type ziekteverwekker) min of meer uitgesproken of helemaal niet uitgesproken kunnen zijn. De meest voorkomende symptomen, maar nooit allemaal samen, zijn:

• Pijn bij het plassen
• moeilijk plassen (dysurie)
• veelvuldig plassen
• verhoogd nachtelijk plassen (nocturie)
• Pijn in de blaas (suprapubische pijn)
• Krampachtige, pijnlijke samentrekking van de urineblaas (tenesmus)

Er zijn ook andere tekenen die cystitis kunnen suggereren:

• Af en toe lijkt de urine troebel en / of onaangenaam.
• Bij vrouwen kan verhoogde afscheiding (fluor) optreden als een infectie zich ook naar de vagina verspreidt.
• Rugpijn kan optreden als de ontsteking zich uitbreidt naar de nieren of, bij mannen, naar de prostaat.
• Soms treedt ook koorts op (zelden met eenvoudige cystitis).
• Urinaire urgentie kan zo plotseling en dwingend zijn (dwingende urgentie) dat patiënten het toilet niet op tijd kunnen bereiken (aandrangincontinentie).
• Zichtbaar bloed in de urine kan in zeldzame gevallen voorkomen. Aan de andere kant komen onherkenbare bloedmengsels vaker voor (microhematurie).

Cystitis: behandeling

de behandeling Blasenentzündungs Bovenal moeten de vervelende symptomen sneller verdwijnen en mogelijke complicaties voorkomen. In feite genezen ongecompliceerde blaasinfecties vaak vanzelf en zonder het gebruik van medicatie. Maar het is beter om het herstel te ondersteunen en te versnellen met de juiste therapie.

Zoals met bijna alle bacteriële infecties antibiotica zelfs met door bacteriën geïnduceerde cystitis het favoriete medicijn. Ze worden meestal in capsule- of tabletvorm ingenomen. In ernstige gevallen van pyelonefritis (pyelonefritis) komen de actieve ingrediënten soms ook rechtstreeks in de aderen terecht.

Als schimmels de oorzaak zijn van cystitis, helpen antibiotica niet. In plaats daarvan worden zogenaamde antimycotica gebruikt.

In principe worden pogingen gedaan om de antibioticatherapie zo effectief en kort mogelijk te houden om het risico op het ontwikkelen van zogenaamde resistentie tegen antibiotica te verminderen. Weerstanden zijn ongevoeligheid van bacteriën voor bepaalde geneesmiddelen.

Afhankelijk van het actieve ingrediënt varieert de duur van de toepassing. Soms is een enkele dosis (fosfomycine trometamol) voldoende. Dit verlicht de bijwerkingen, maar overlevende bacteriën kunnen in dit geval een terugval veroorzaken. Dit is de reden waarom antibiotica meestal gebruikelijk worden bij cystitismeer dan drie tot zeven dagen (Nitrofurantoin, Pivmecillinam) duurde lang.

“Berekende” antibiotische therapie

Bij ongecompliceerde, acute cystitis – als er geen aanvullende verzwarende factoren zijn – worden de antibiotica empirisch gebruikt of berekend. Dit betekent dat u kunt vertrouwen op medicijnen waarvan bekend is dat ze meestal goed helpen tegen de klassieke pathogenen van een veel voorkomende cystitis en daardoor de minst mogelijke bijwerkingen veroorzaken.

Het bepaalt niet precies de triggerende bacteriën, maar gaat ervan uit dat er typische vertegenwoordigers zijn zoals Escherichia coli (E. coli).

Dus als u de typische symptomen van cystitis opmerkt, is het het beste om zo snel mogelijk naar een arts te gaan, zodat hij de juiste therapie kan initiëren. Omdat zelfs als gewone cystitis relatief onschadelijk is, het risico op complicaties toeneemt, al is het maar wachten. U kunt bijvoorbeeld de incidentie van recidiverende (= terugkerende) blaasontstekingen aanzienlijk verminderen als u tijdig antibiotica gebruikt.

Als de therapie toeslaat, zouden de symptomen al na één dag merkbaar moeten verbeteren.

Preventief gebruik van antibiotica

Bij vrouwen die herhaaldelijk last hebben van blaasontsteking, kunnen antibiotica in lage dosering zelfs preventief (profylactisch) zijn. Voorheen moest echter een proef van enkele maanden met immuunstimulerende middelen worden uitgevoerd.

Bepaling van bacteriesoorten en antibiotische activiteit

Soms kan cystitis ernstiger of chronisch zijn. Of er zijn speciale omstandigheden zoals zwangerschap of bepaalde comorbiditeiten. In dergelijke gevallen is het zinvol om de bacteriën in een cultuur te kweken via het urinemonster van een patiënt voor verder onderzoek.

Op deze manier kunt u ze nauwkeurig bepalen en ook testen op welke antibiotica ze bijzonder goed reageren. Deze worden vervolgens specifiek gebruikt bij de behandeling van cystitis. Testen op resistentie wordt ook antibiogram genoemd.

Als antibioticatherapie geen effect heeft, kunnen er verschillende redenen zijn. Soms is het te wijten aan fouten bij de toepassing van de patiënt of niet-geïdentificeerde risicofactoren voorkomen succes. Natuurlijk moeten ook mogelijke resistenties van de pathogenen tegen de gebruikte antibiotica worden vermeld.

Als al deze factoren zijn overwogen en blijven verbeteren, schakelt het over op een ander antibioticum.

Cystitis: behandeling voor zwangerschap

Omdat blaasontsteking tijdens de zwangerschap tot ernstige complicaties kan leiden, is het belangrijk om de behandeling zo snel mogelijk te starten. Vrouwen die typische symptomen van cystitis opmerken, moeten daarom Raadpleeg onmiddellijk een arts.

Ook de behandeling van cystitis tijdens de zwangerschap is gebaseerd op antibiotica. Men neemt echter zijn toevlucht tot preparaten die goed verenigbaar zijn tijdens deze specifieke levensfase. Dit zijn voornamelijk geneesmiddelen uit de groepen penicillines en cefalosporines en fosfomycine trometamol.

Een antibioticumtherapie wordt meestal gestart bij zwangere vrouwen, zelfs als de arts in de urine van de vrouw een verhoogd aantal bacteriën (bacteriurie) detecteert – zelfs als er geen symptomen van cystitis zijn.

Cystitis: huismiddeltjes

Home remedies voor cystitis zijn veel. Sommige hiervan kunnen het genezingsproces daadwerkelijk helpen. Blaas en nier thee of hun kruiden-actieve ingrediënten horen hier bijvoorbeeld bij. Ze hebben krampstillend, ontstekingsremmende en diuretische eigenschappen. Maar drie tot vier kopjes per dag zijn voldoende.

Ook bepaalde ingrediënten (anthocyanidins en proanthocyanidins) van cranberrysap zou nuttig moeten zijn om te voorkomen dat bacteriën zich hechten aan de slijmvliezen van de urinewegen, waardoor cystitis of recidief ontstaat. De studiesituatie is hier echter niet duidelijk.

Voor milde, ongecompliceerde blaasinfecties, essentiële en mosterdolie zoals die gevonden in Nasturtium, hominy of mierikswortelwortel verlichting bieden als een fytomedische aanvullende therapie. Ze hebben een antibioticum effect en worden over het algemeen goed verdragen.

Over het algemeen moet u een blaasontsteking hebben veel drinken (minimaal 2 liter per dag) – zelfs als het plassen pijn doet. Omdat met de urine de ziekteverwekkers worden weggespoeld. Warmte, bijvoorbeeld in de vorm van een kruik of een voetbad, ontspant de blaasspieren, die vaak verkrampen bij ontstekingen en de symptomen kunnen verlichten.

Koffie, citrussap, alcohol en suikerhoudende dranken moeten taboe zijn als u een blaasontsteking heeft. Ze irriteren de urinewegen of bevorderen de groei van bacteriën in het geval van frisdrank en Co.

Welke huismiddeltjes ook helpen en die u beter moet vermijden, kunt u hier vinden: cystitis – huismiddeltjes.

Homeopathie – blaasontsteking behandelen zonder antibiotica?

Er zijn veel homeopathische middelen om te helpen met verschillende vormen van cystitis. Globuli & Co. vervangen echter geen antibiotica. Het bezoek van de arts is daarom in ieder geval aan te raden, vooral bij risicopatiënten zoals zwangere vrouwen en diabetici. Homeopathische middelen kunnen vervolgens worden gebruikt naast de conventionele behandeling met cystitis. Het concept van homeopathie en de specifieke effectiviteit ervan zijn echter controversieel in de wetenschap en worden niet duidelijk bewezen door studies.

Meer informatie is hier te vinden: Homeopathie voor cystitis

Wat gebeurt er met cystitis?

Als het gaat om cystitis, is het urotheel – het slijmvlies in de blaas – aangetast. Enerzijds kan dit leiden tot pijn, anderzijds heeft het vaak invloed op de frequentie van urineren: de aangetaste blaaswand reageert gevoeliger op inspanningsstimuli en geeft het commando om sneller te legen. Dit resulteert in frequent urineren (Pollakisurie) bij een blaasontsteking.

Bloed in de urine kan ook optreden als gevolg van het geïrriteerde blaasmucosa, maar is een van de zeldzamere tekenen van ziekte. Meer hierover is te vinden onder “Symptomen”.

Aangezien het meestal niet alleen de blaas is die alleen door ontsteking wordt aangetast, maar ook de urethra, spreken artsen vaak over een urineweginfectie (UTI). In ongunstige gevallen valt de infectie zelfs de urineleiders en de nieren aan. Vooral nierbekkenontsteking (pyelonefritis) kan een ernstige complicatie zijn.

Speciale vormen van cystitis

Naast de klassieke cystitis zijn er enkele andere, aanzienlijk zeldzamere vormen zoals de hemorragische cystitis, waarbij het gaat om grotere bloedklysma’s in de urine. De triggers zijn vaak virussen.

de interstitiële cystitis is chronisch en heeft geen bacteriële of virale oorzaak. Bij de emfyseem cystitis het gaat om gasvorming in de blaas, getroffen zijn vaak diabetici.

Ingewikkelde of ongecompliceerde cystitis?

Afhankelijk van hoe de bijbehorende omstandigheden van cystitis zijn, een medisch onderscheid tussen een “gecompliceerde” en een “ongecompliceerde” variant. Na deze classificatie is een cystitis ongecompliceerd, zolang er geen functionele beperkingen of misvormingen in de urinewegen zijn en geen relevante nierdisfunctie of andere slopende comorbiditeiten.

Als echter aan een van deze factoren wordt voldaan, kan dit de ontwikkeling van cystitis bevorderen en complicaties veroorzaken, dus het is “ingewikkeld”.

Wie wordt getroffen door cystitis?

Cystitis bij vrouwen

Vrouwen hebben vaker cystitis dan mannen. Dit heeft hoofdzakelijk anatomische redenen. Omdat de vrouwelijke urethra slechts ongeveer twee en een halve tot vier centimeter lang is, is de mannelijke echter ongeveer twintig centimeter.

Bij vrouwen moeten ontstekingsmiddelen zoals bacteriën een veel kortere weg naar de blaas afleggen. Bovendien is de opening van de urethra bij vrouwen dichter bij het anale gebied, waar meer bacteriën zijn, die behoren tot de veel voorkomende oorzaken van cystitis.

Na de menopauze neemt het risico op cystitis weer iets toe, omdat de afname van het oestrogeenniveau het slijmvlies in de urethra dunner maakt. Dit maakt het ook voor bacteriën gemakkelijker om de bubbel te bereiken.

Cystitis bij mannen

Cystitis bij mannen is veel zeldzamer, maar als dat het geval is, is het vaak duurzamer dan bij vrouwen. Bovendien komen blaasontstekingen met de leeftijd vaker voor bij mannen, omdat ze vaak last hebben van een vergrote prostaat. Zie “Oorzaken en risicofactoren” voor meer informatie.

Cystitis bij kinderen

Zelfs bij kinderen van beide geslachten kan het vaak alleen tot cystitis leiden, omdat het immuunsysteem niet zo goed is getraind als bij volwassenen. Bij jonge jongens moet echter worden gedacht aan mogelijke misvormingen in het urogenitale kanaal, als een cystitis bijzonder vaak voorkomt.

Cystitis: oorzaken en risicofactoren

Veruit de meest voorkomende oorzaak van cystitis bacterie, In de meeste gevallen komen de ziekteverwekkers uit de darm, dringen de urethra binnen en “klimmen” omhoog naar de blaas. Men spreekt dan van een stijgende, oftewel stijgende infectie.

Ontsteking kan ook in de nieren beginnen. De ziektekiemen dalen vervolgens via de urineleider naar de blaas (dalende infectie). Dit is echter zeer zeldzaam.

Verreweg de meest voorkomende gevallen zijn de veroorzakende bacteriën vertegenwoordigers van de soort Escherichia coli (kort: E. coli), die volkomen normaal zijn in de darm. Als ze echter in de urinewegen komen, kunnen ze daar een ontsteking veroorzaken.

Naast E. coli worden andere bacteriesoorten (bijvoorbeeld Proteus, stafylokokken) en in zeldzamere gevallen ook schimmels (inclusief Candida albicans), parasieten en virussen (bijv. Adenovirussen, polyoma) beschouwd als de oorzaak van cystitis.

Als een blaasontsteking optreedt na een tropische reis, kan schistosomiasis (schistosomiasis) de trigger zijn. De ziekteverwekkende sukkel geeft de voorkeur aan de urinewegen. Ga zeker naar de dokter.

Anders kan cystitis ook optreden als bijwerking van bepaalde geneesmiddelen, zoals het bij kanker gebruikte cyclofosfamide. Evenzo kan een bestraling in het bekkengebied een blaasontsteking (stralingscystitis) veroorzaken.

Wat veroorzaakt cystitis?

zeker risicofactoren of omstandigheden verhogen de kans op cystitis. Deze omvatten:

• Frequente geslachtsgemeenschap (Honeymoon cystitis). Door de mechanische wrijving zijn de darmirriterende stoffen uit het anale gebied gemakkelijker in de urethra te bereiken.
• Het gebruik van enkele voorbehoedsmiddelen, bijvoorbeeld diafragma of zaaddodende middelen.
• Langer liggende blaaskatheter.
• Blaasdisfunctie: als de urine zich ophoopt, vinden bacteriën daarin een optimale voedingsbodem om zich te vermenigvuldigen. Het resultaat kan terugkerende urineweginfecties zijn.
• Diabetes mellitus, omdat patiënten over het algemeen vatbaarder zijn voor infecties en de verhoogde suiker in urine ook dient als een voedingsstof voor bacteriën.
• Een verzwakt immuunsysteem, bijv. Zoals door onderkoeling of psychologische invloeden zoals stress.
• Een aandoening van de urinestroom. Dit gebeurt bijvoorbeeld als gevolg van een vernauwing van de urethra of als het klepmechanisme tussen de urineleider en de blaas niet goed functioneert en urine terugvloeit van de blaas naar de urineleider (reflux). Zelfs een vergrote prostaat kan urineretentie bij mannen veroorzaken.
• Mechanische procedures zoals blaasreflexen en irrigatie.
• Zwangerschap en postpartum: de veranderde hormonale positie tijdens de zwangerschap en in de eerste weken na de geboorte, de urinewegen zijn verbreed, ziektekiemen zijn gemakkelijker binnen te dringen en te stijgen.
• Verkeerde “veegtechniek” na de stoelgang. Bij het vegen van achter naar voren, worden darmbacteriën getransporteerd naar de urethrale ingang.

De grootste risicofactor is het vrouwelijk geslacht vanwege de genoemde anatomische kenmerken. Dienovereenkomstig komen blaasinfecties het meest voor bij jonge, seksueel actieve vrouwen.

Mogelijke complicaties van cystitis

Een eenvoudige cystitis geneest spontaan of onder de juiste antibiotica-therapie na slechts enkele dagen. In ongunstige gevallen kunnen echter complicaties optreden.

Terugkerende cystitis (terugkerende cystitis): Bij mensen die bijzonder waarschijnlijk aan blaasontstekingen lijden, spreken artsen ook van chronische of terugkerende cystitis. Per definitie moeten er minstens twee blaasontstekingen per semester of drie per jaar zijn. Nogmaals, symptomen van blaasirritatie zoals verbranding bij het plassen (zoals bij een eenvoudige cystitis).

In tegenstelling tot normale cystitis zijn ontypische pathogenen vaak de trigger in de terugkerende vorm, daarom is een urinekweek nuttig voor het bepalen van ziektekiemen (zie “Diagnose”). Tijdige behandeling van eenvoudige blaasinfecties met antibiotica kan het risico op terugkerende cystitis verminderen.

pyelonefritis: Pyelonefritis is een gevaarlijkere complicatie van cystitis. Het ontstaat wanneer de pathogenen uit de blaas via de urineleider naar het nierbekken stijgen. Het nierbekken fungeert als een soort verzameltrechter en beschrijft de plaats waar de urineleiders de nieren verlaten. Hier wordt de door de nieren afgefiltreerde primaire urine verzameld. Bij pyelonefritis is ook een deel van het nierweefsel ontstoken.

Naast een algemene, komt ook ernstige ziekte voor bij pyelonefritis, typisch voor een infectie van de symptomen van het bovenste urogenitale kanaal. Cystitis-specifieke ziektetekens worden vaak toegevoegd. De nierfunctie wordt niet beïnvloed.

bloedvergiftiging: Vooral gevreesd als onderdeel van een nierbekkeninfectie is de levensbedreigende urosepsis, dus bloedvergiftiging door de veroorzaker. Dit gebeurt wanneer de kiemen in grote aantallen uit het nierweefsel in de bloedbaan terechtkomen. Dit kan gemakkelijk gebeuren omdat de nieren zeer goed van bloed worden voorzien. Tijdige antibioticatherapie is daarom bijzonder belangrijk.

epididymitisOp dezelfde manier als de pathogenen in sommige gevallen de urineleider naar het nierbekken beklimmen, kunnen ze bij mannen de epididymis bereiken via de vas deferens, die direct op de testikels zitten. Het resultaat is dan een ontsteking daarvan (epididymitis), die gepaard gaat met een zwelling en soms ernstige pijn. Naarmate de spermatozoa in de epididymis rijpen, kan onvruchtbaarheid zelfs optreden in het extreme geval.

gecontracteerd blaas: Dit is een verminderde blaas met een stijve blaaswand. Het heeft minder volume, de getroffenen voelen vaak een sterke urinewegen, maar kunnen nauwelijks urine afgeven. In veel gevallen veroorzaakt niet-genezen of chronische cystitis een krimpende blaar omdat het permanent het orgaan beschadigt en het weefsel littekens veroorzaakt.

zwangerschapscomplicaties: Vrouwen lijden vaker aan blaasontstekingen tijdens de zwangerschap als gevolg van bepaalde hormonale veranderingen. Experts geloven dat vroeggeboorte, verminderd geboortegewicht en een vorm van hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap (pre-eclampsie) het gevolg kunnen zijn van cystitis.

Dit betekent echter niet dat cystitis tijdens de zwangerschap dergelijke complicaties moet veroorzaken. Integendeel, alleen in zeldzame gevallen en in bijzonder ongunstige cursussen gebeurt dit.

Zwangere vrouwen met verdenking op cystitis (symptomen zoals pijn bij het plassen, frequente urinaire urgentie, enz.) Maar moeten altijd snel een arts raadplegen. Alleen dan kan geschikte antibiotica-therapie op tijd worden gestart, waardoor het risico op complicaties wordt geminimaliseerd.

Hemorragische cystitis: Dit is niet bepaald een complicatie, maar een speciale vorm van cystitis. In tegenstelling tot normale cystitis heeft het atypische pathogenen in plaats van triggers, voornamelijk virussen of Enterobacter. Evenals bij normale cystitis treden echter symptomen op zoals pijnlijk urineren.

Bovendien is een speciale eigenschap van hemorragische cystitis een grotere hoeveelheid bloed in de urine van de patiënten. Bloed in de urine ziet er altijd dramatisch uit, maar in dit geval betekent dit niet dat de hemorragische cystitis bijzonder gevaarlijk is.

Is een blaasontsteking besmettelijk?

Hoewel met een goede hygiëne het risico laag is, kan cystitis behoorlijk besmettelijk zijn. Omdat het voornamelijk wordt veroorzaakt door E. coli-bacteriën, zijn openbare toiletten, waar ze graag dartelen, een potentiële bron van infectie. Ook op de winkelwagenpaal kunnen handgrepen in het openbaar vervoer of deurgrepen en kranen in de kantoorbacterie de handen bereiken en vanaf daar op een bepaald moment door aanraken in het genitale gebied. Regelmatig handen wassen kan dergelijke overdracht voorkomen.

Een directe infectie is ook mogelijk door

• E. coli-bacteriën in menselijke ontlasting. Het risico dat ze van de anus in de urethra komen, maar kleiner is, als u na stoelgang van voren naar achteren veegt.
• Geslachtsgemeenschap. Hier kunnen condooms voorkomen dat de bacteriën via de penis in de urethra komen.

Cystitis: onderzoeken en diagnose

Ten eerste verhoogt de arts de medische geschiedenis van de patiënt, vooral de symptomen en mogelijke risicofactoren moeten worden ondervraagd. Het speelt ook een belangrijke rol voor latere onderzoeken en behandelingen, waartoe de patiënt behoort.

Bij een jonge, anders gezonde vrouw heeft cystitis een andere status dan bijvoorbeeld bij een jonge man, een zwangere vrouw of een diabetespatiënt.

De geschiedenis van de ziekte geeft vaak ook aan of er sprake is van gecompliceerde of ongecompliceerde cystitis.

Als gecompliceerde cystitis kan worden uitgesloten, zullen jonge vrouwen buiten de studie worden gelaten als ze anders gezond zijn. De meest typische symptomen zijn hier al voldoende om de diagnose te stellen. Vervolgens wordt een gestandaardiseerde therapie gestart. Er worden geen speciale functies verwacht.

urineonderzoek

In andere gevallen, zoals bij zwangere vrouwen of jonge mannen, zijn verder onderzoek opgenomen in de medische geschiedenis. Bijzonder belang wordt gehecht aan het vermoeden van cystitis urinediagnostiek. De urine van de patiënten wordt onderzocht op bacteriën en bloedmengsels, met behulp van verschillende methoden:

• De urineteststrip (Stix): Met behulp van deze eenvoudige procedure kan grofweg het aantal bacteriën in de urine worden bepaald en kan een mengsel van bloed worden bepaald.
• De microscopische urineanalyse, die een nauwkeurigere schatting van het aantal bacteriën en de identificatie van cellen mogelijk maakt.
• De urinekweek: in dit geval worden de pathogenen in de urine gekweekt op een speciaal voedingsmedium, zodat ze precies kunnen worden geïdentificeerd.

De urinestrip is niet voldoende als het enige diagnostische instrument. Maar hij kan helpen als de eerste vraag moet worden opgehelderd, of er bacteriën in de urine aanwezig zijn in grotere aantallen. Het enige onderzoek met teststrips, zonder bestaande symptomen van cystitis, maar is niet logisch, omdat zonder enige symptomen, zelfs met een verhoogd aantal bacteriën (asymptomatische bacteriurie), aanvankelijk geen verdere stappen moeten worden genomen.

Zwangere vrouwen vormen een uitzondering: asymptomatische bacteriurie veroorzaakt nierontsteking (pyelonefritis) bij ongeveer 30 procent van de zwangere vrouwen en moet daarom altijd worden behandeld.

Als de patiënt om een ​​urinemonster wordt gevraagd voor onderzoek, moet hij absoluut de zogenaamde “middellijn urine” gebruiken. Dit betekent dat de urine moet worden onderschept uit de reeds lopende urinestroom en dat de eerste of laatste milliliters worden weggegooid.

De reden is dat de urine zo min mogelijk moet worden besmet met de normaal voorkomende bacteriën op het slijmvlies, die anders het resultaat zouden kunnen vervalsen. Daarom moeten de geslachtsdelen eerst grondig worden gereinigd met water. Vrouwen moeten de schaamlippen ook verspreiden tijdens het plassen.

Als er een vermoeden is van nefritis of andere complicatiefactoren, is de echografie (echografie) beschikbaar als verder onderzoek, waarmee resterende urine-bepaling kan worden uitgevoerd. Dit maakt ook conclusies mogelijk over een blaasledigingsstoornis zoals een urinestroommeting (uroflowmetrie) of een mictiestystogram.

In het laatste geval wordt een contrastmiddel door de urethra in de blaas geïnjecteerd en wordt het ledigen met röntgenstralen gedocumenteerd. Een cystoscopie kan ook zinvol zijn.

Cystitis: hoe te voorkomen

Sommige mensen hebben meer kans om cystitis te krijgen dan anderen. Dat hangt van verschillende factoren af. U bent echter niet volledig blootgesteld aan de infectie; bepaalde maatregelen zouden moeten helpen om de urinewegen gezond te houden:

• veel drinken (min. 1-1,5 liter per dag): beste water en ongezoete kruiden- of fruitthee. Van cranberrysap wordt gezegd dat het een positief effect heeft op terugkerende cystitis bij regelmatig gebruik. Dit is echter niet wetenschappelijk duidelijk.
• ga vaak naar de badkamer: Als het moet, wacht dan niet. Als de urethra vaker wordt gespoeld, is het moeilijker voor bacteriën om daar te ascenderen. Zelfs na geslachtsgemeenschap (binnen 10 tot 15 minuten) moeten vrouwen proberen water uit te logen om de bacteriën weg te spoelen die door de handeling in de urethra kunnen worden geduwd.
• antibiotica: In speciale gevallen kan een preventieve toediening van antibiotica nuttig zijn. Langdurig gebruik van antibiotica kan worden overwogen voor terugkerende of chronische cystitis.
• veeg goed af: Die na het toilet van voren naar achteren veegt, wrijft de bacteriën van de anus niet in de urethra.
• keep warmVooral de voeten en buik. Koelen verzwakt het immuunsysteem, bacteriën hebben het gemakkelijk.
• fris, comfortabel ondergoed: Vermijd strakke slipjes, omdat deze de schaamstreek kunnen irriteren en ziektekiemen naar de vagina kunnen transporteren. Beter: goed passende katoenen onderbroek.
• intieme hygiëne: regelmatig, maar niet overdreven. Het is het beste om het genitale gebied alleen met warm water te wassen. Zeep, intieme sprays of ontsmettingsmiddelen kunnen het gevoelige slijmvlies irriteren.
• Voorkom bellenvriendelijk: Condooms beschermen tegen ziekteverwekkers, terwijl vaginale zetpillen en diafragma’s de neiging hebben om infecties te bevorderen.

Cystitis: ziekteverloop en prognose

De overgrote meerderheid van cystitis is onschadelijk en geneest na een paar dagen opnieuw onder antibiotica. Bij sommige vrouwen is er regelmatig terugkerende cystitis, vooral op oudere leeftijd verhoogt het risico.

Slechts zelden en meestal als gevolg van speciale bijkomende omstandigheden leiden tot ernstigere complicaties. Speciale aandacht moet worden besteed aan nierbetrokkenheid als gevolg van cystitis, omdat dit in ongunstige gevallen (urosepsis) tot bloedvergiftiging kan leiden.

Verdere informatie

richtlijnen:

• S3 Richtlijn “Epidemiologie, diagnose, therapie, preventie en beheer van ongecompliceerde, bacteriële, gemeenschap verworven urineweginfecties bij volwassen patiënten” van de Vereniging van de Wetenschappelijke Medische Vereniging (vanaf 2017)