Humeruskopffraktur

Humeral hoofdfractuur: beschrijving

De humerus heeft een relatief grote kop, die drie keer groter is dan de pan. Dit geeft de schouder een breed bewegingsbereik: het schoudergewricht is het meest flexibele gewricht van het menselijk lichaam.

Structuur van de humerus

De kop (caput humeri) van de humerus wordt begrensd van de rest van het bot door een korte ringvormige nek (collum anatomicum). Dit wordt gevolgd door twee benige uitsteeksels die verschillende bevestigingspunten dienen. De bovenste hoogte bevindt zich aan de buitenkant van de humerus en wordt “Tuberculum majus” genoemd. De kleinere hoogte wordt “Tuberculum minus” genoemd.

Net onder het Tuberculum minus is een dunnere nek (Collum chirurgicum). Hier is het bot erg zacht en smal. In geval van extern geweld kan deze site bijzonder gemakkelijk breken. Aan het Collum sluit chirurgicum zich aan bij de humerusstam.

humerale fracturen

De fractuur van de humeruskop wordt geteld als proximale (“proximale”) fracturen. De bovenarm kan ook op andere plaatsen breken. Wanneer het bot in het midden breekt, wordt dit een fractuur van de humerus genoemd. Als het aan de onderkant van de humerus breekt, is het een distale humerale fractuur.

Bovenarmfracturen nabij het schoudergewricht zijn goed voor vijf procent van alle fracturen. Dit maakt de bovenarm de derde meest voorkomende fractuurplaats op het menselijk lichaam. Op oudere leeftijd komt deze fractuur veel voor, terwijl adolescenten voor een dergelijke pauze een aanzienlijk trauma nodig hebben.

Humeral head fracture: classificatie

Bij een humerushoofdbreuk kan het hoofd in verschillende fragmenten breken. De Oberarmkopffraktur is volgens de arts Neer onderverdeeld in vier hoofdfragmenten:

• koepel
• Tuberculum majus
• Tuberculum min
• schacht

Afhankelijk van de pauze kunnen twee tot vier fragmenten worden gemaakt. Een fragment is meer dan een inch verschoven of meer dan 45 graden gedraaid.

Humeral hoofdfractuur: symptomen

Als er na een ongeval ernstige pijn in de schouder is, kan dit duiden op een fractuur van de humeruskop. Een ander teken van de breuk is het onvermogen om de arm of de schouder te bewegen. Het gebied is meestal gezwollen en zacht. Bovendien is het resultaat een uitgebreid hematoom, dat wil zeggen een blauwe plek. Hij kan na één tot twee dagen doorzakken naar de elleboog en zorgen voor de juiste verkleuring van de huid. In sommige gevallen is een mispositie van de bovenarm zichtbaar in een humerale fractuur.

Humeral hoofdfractuur: oorzaken en risicofactoren

De oorzaak van een fractuur van de humeruskop is meestal een indirect trauma veroorzaakt door een val op de uitgestrekte hand of elleboog of direct op de schouder. Osteoporose (botverlies) speelt een steeds grotere rol bij ouderen. Door leeftijdgerelateerde hormonale veranderingen verliest het bot stevigheid, wordt het poreus en breekt het gemakkelijk. Reeds ongevaarlijke valpartijen kunnen dan leiden tot een breuk, zoals een fractuur van de humeruskop. Ongeveer 70 procent van alle patiënten met een fractuur van de humerus is ouder dan 60 jaar.

Bij jonge mensen komt een fractuur van de humerus minder vaak voor dan bij ouderen en vaak het gevolg van ernstige verkeers- of sportongevallen (traumatisch trauma). Baby’s kunnen tijdens de bevalling een humerale fractuur ontwikkelen.

Humeral hoofdfractuur: necrose

Hoe ernstiger het letsel, hoe hoger het risico op neuropathische necrose. Het botweefsel sterft van de humeruskop. Bij een humeruskopfractuur met extra dislocatie (luxatie) is het risico op necrose zelfs 90 procent.

De reden voor de necrose van de humeruskop is dat het bot niet langer voldoende van bloed wordt voorzien. Dit gebeurt wanneer bepaalde bloedvaten zijn gewond: de Arteria circumflexa humeri anterior en het uiteinde ervan de Arteria arcuata evenals de Arteria circumflexa humeri posterior. De humerale kopnecrose is een van de aseptische, dat is geen infectie-gerelateerde botnecrose.

Humeral hoofdfractuur: onderzoeken en diagnose

Als u een fractuur van de humerus vermoedt, moet u een arts raadplegen voor orthopedie en traumatologie. Hij zal u eerst naar het ongeval en uw medische geschiedenis vragen en het vervolgens onderzoeken. Sommige vragen van de arts kunnen zijn:

• Ben je op je schouder of uitgestrekte arm gevallen?
• Beschrijf het exacte ongeval.
• Kun je nog steeds de schouder of de arm bewegen?
• Heb je pijn
• Had u klachten zoals pijn, beperkte beweging of een eerdere dislocatie in de schouder of arm?

Een humerushoofdfractuur kan vaak worden geïdentificeerd door de aard van het ongeval en de symptomen ervan. Vaak ondersteunt de patiënt de gewonde arm op de pols (in tegenstelling tot een schachtfractuur van de bovenarm).

Vergelijkbare symptomen als een humeruskopfractuur vertonen een schouderdislocatie (schouderluxatie). Daarom zal de arts u onderzoeken op mogelijke zenuw- en vaatletsels.

Kinderen die lijden aan een geboorte traumatische humerushoofdfractuur nemen vaak een terughoudendheid. Dit wordt soms verkeerd geïnterpreteerd als plexusverlamming (verlamming). Dit kan worden gecontroleerd door een bewegingstest: bij een humerale fractuur, het kind – in tegenstelling tot een verlamming – pijn wanneer de arm wordt bewogen.

Humerale kopfractuur: beeldvormingsprocedures

Om de vermoedelijke diagnose van een fractuur van de humeruskop te bevestigen, worden meestal röntgenfoto’s gemaakt van alle kanten van de schouder. De afbeeldingen laten ook zien of breukdelen zijn verschoven of dat andere benige structuren zijn gebroken.

Als de breuk slechts lichtjes wordt verschoven, wordt gecontroleerd of de hoofdfragmenten stabiel zijn, zelfs wanneer de arm voorzichtig lateraal tot 80 graden wordt gespreid. Nog nauwkeuriger is computertomografie (CT), die de exacte relatie van elk fragment laat zien. De CT-scan wordt vooral aangegeven bij het plannen van een operatie.

In speciale gevallen kan magnetische resonantie beeldvorming (MRI) worden gebruikt om schade aan zacht weefsel zoals peesletsels uit te sluiten.

Verder wordt angiografie (vasculaire radiografie) gebruikt om de locatie van een mogelijk vaatletsel te lokaliseren. Een elektromyografie (EMG) kan bepalen of de armvaten nog intact zijn.

Humeral hoofdfractuur: behandeling

Afhankelijk van de ernst van de fractuur van de humeruskop zijn er verschillende behandelingsmaatregelen. Bij acute humerushoofdbreuken is het vooral belangrijk om de pijn te behandelen en verdere schade te voorkomen. Als u een schouderdislocatie vermoedt, probeer dan het gewricht niet in te trekken, omdat dit meer schade kan veroorzaken. Allereerst moet beeldvorming de dislocatie bevestigen!

Humeral hoofdfractuur: conservatieve therapie

In het geval van een ongecompliceerde bovenarmbreuk kan in veel gevallen een operatie worden vermeden. Tenzij de fragmenten van elkaar zijn verschoven, is de bovenarm meestal geïmmobiliseerd met een speciaal verband (Desault- of Gilchrist-verband). Begeleidende fysiotherapie kan worden toegepast (cryotherapie).

Dientengevolge kan de betrokkene beginnen met lichte oefeningen, die echter niet in het pijngebied moeten worden uitgeoefend. Zodra de pijn afneemt, begint de fysiotherapie met slingerbewegingen van de arm. Na twee tot drie weken mag de patiënt de arm weer actief en passief bewegen.

Het is belangrijk dat de genezingsvoortgang wordt waargenomen met röntgenbesturingen. In de regel is de follow-up na één dag, tien dagen en zes weken. Het bot is na ongeveer zes weken weer stabiel met voldoende genezing.

Slechts zelden worden ontheemde fracturen conservatief behandeld. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer er een hoog risico op chirurgie bestaat. De arm wordt geplaatst na het aanbrengen van speciale associaties bovendien met een cast. Vooral bij kinderen kan een humerale fractuur vaak goed conservatief worden behandeld, omdat hij weer spontaan uitlijnt.

Humeral hoofdfractuur: operatieve therapie

Over het algemeen zijn er twee verschillende chirurgische procedures, afhankelijk van de locatie en het type letsel: osteosynthese en gewrichtsvervanging. De chirurg bepaalt ook, afhankelijk van het type breuk, of een open of een gesloten operatie wordt aangegeven.

Een humerushoofdfractuur is in principe een dringende maar geen noodoperatie en moet eerst worden geïmmobiliseerd in de Gilchrist of Desault Bandage en binnen tien dagen worden geopereerd.

Als er bijkomende vasculaire of zenuwletsels zijn, zoals vaak het geval is met een fractuur in het gebied van het collum anatomicum of een dislocatie die niet langer kan worden beperkt, wordt een operatie meestal onmiddellijk uitgevoerd om blijvende schade te voorkomen.

In een Tuberculum majus-fractuur, waarbij de fragmenten worden verplaatst, is het schoudergewricht vaak bovendien ontwricht. Het bot wordt vervolgens gestabiliseerd na correctie met platen, schroeven of boordraden. Vervolgens wordt de arm geïmmobiliseerd in een speciaal verband. Als de fractuur niet wordt uitgesteld, wordt actieve beweging van de spieren pas na drie weken aanbevolen vanwege het risico op verplaatsing.

Als het een instabiele humeruskopfractuur is met een ernstig verplaatste fractuur en een dislocatiefractuur, wordt ook een operatie uitgevoerd. Het doel is om de kop van de humeruskop anatomisch weer op te bouwen, zodat nabehandeling niet nodig is.

Oudere mensen van lagere botkwaliteit met een hoog risico op botnecrose worden eerst behandeld met een prothese. Nieuwe hoekstabiele implantaten laten goede resultaten zien. Bij jongere patiënten worden pogingen gedaan om de humeruskop te handhaven en de fractuurdelen anatomisch uit te lijnen.

Het wordt aanbevolen om het schoudergewricht niet meer dan twee tot drie weken volledig stil te houden, anders kan een zogenaamde “bevroren schouder” ontstaan ​​- een pijnlijke verstijving van de schouder.

Humeral hoofdfractuur: ziekteverloop en prognose

Wanneer een humerushoofdfractuur wordt geopereerd, treden zelden complicaties op zoals wondgenezingsstoornissen, infecties of opnieuw bloeden. Af en toe geneest een humeruskopfractuur niet volledig (pseudarthrose). De functie wordt hier nauwelijks door beïnvloed. Vooral bij kinderen is de prognose van een fractuur van de humeruskop goed.

Andere mogelijke complicaties van een fractuur van de humeruskop zijn onder meer:

• Necrose van de humeruskop (vooral bij oudere patiënten)
• Impingement: pijnlijk knijpen van zacht weefsel in de gewrichtsruimte (tussen het schouderdak en de humeruskop) in het geval van de grotere tuberculumfractuur
• Labrum-laesie (letsel aan de gelklif)
• Rotator manchet scheur (scheur van de spiergroep in het gebied van de schouder)
• Bloedvat- en zenuwbeschadiging (zoals de axillaire zenuw of de axillaire slagader) bij ernstige fracturen van de humeruskop

Het doel van de behandeling is altijd dat de bovenarm in het dagelijks leven zonder pijn kan bewegen. In sommige gevallen kan de schouder er echter één zijn Humeruskopffraktur beweeg niet zoals eerder. De arm kan dan niet naar voren en zijwaarts naar de verticaal worden bewogen. Dit gebeurt in ongeveer 10 tot 20 procent van de gevallen.