drugsverslaving

Drugsverslaving: beschrijving

In het algemeen wordt de term “verslaving” meer geassocieerd met alcohol- of drugsverslaving. Maar zelfs medicijnen kunnen verslavend zijn. Volgens experts is drugsverslaving zelfs een vrij veel voorkomend probleem. De betrokken personen ontwikkelen fysieke of mentale ontwenningsverschijnselen of beide na stopzetting van de respectieve voorbereiding.

Wie gaat er over drugsverslaving?

Drugsverslaving is te vinden in alle sociale klassen. In Duitsland zijn naar schatting 1,4 tot 1,9 miljoen mensen afhankelijk van drugs. Tweederde van hen zijn vrouwen. Ongeacht het geslacht worden oudere mensen meer getroffen dan jongere mensen. Experts geloven dat veel meer mensen aan drugsverslaving lijden dan bekend is. Vaak wordt de afhankelijkheid niet herkend. Het donkere cijfer is dus waarschijnlijk hoog.

Onderscheid drugsgebruik en drugsverslaving

Artsen maakten onderscheid tussen drugsverslaving en drugsmisbruik. een Prescription drugsmisbruik is altijd aanwezig wanneer andere geneesmiddelen worden gebruikt dan voorgeschreven door de voorschrijvende arts. Dit is het geval wanneer een medicijn te lang, in een te hoge dosis of zonder medische noodzaak wordt gebruikt. Drugsmisbruik is vaak de eerste stap in drugsverslaving. Van een drugsverslaving Men spreekt alleen als de gebruikte medicijnen de psyche beïnvloeden (psychotrope medicijnen).

Onderscheid tussen lichamelijke en psychische afhankelijkheid

Als mensen met een drugsverslaving gedurende een bepaalde periode of in een te lage dosering het juiste medicijn nemen, kunnen ontwenningsverschijnselen optreden. Bij één lichamelijke afhankelijkheid treden op na stopzetting van het medicijn, lichamelijke ontwenningsverschijnselen zoals hoofdpijn, misselijkheid, innerlijke rusteloosheid en, afhankelijk van het medicijn, een aantal andere klachten. de mentale afhankelijkheid Uit zich vooral in een sterk verlangen (“verlangen”) naar het medicijn. Hoewel de stopzetting van het medicijn geen fysieke effecten heeft, is het voor de getroffen persoon nog steeds moeilijk om te verdragen. Hij heeft het gevoel dat hij de medicatie absoluut nodig heeft en wil het vaak humeurverbeterende effect opnieuw ervaren.

Drugsverslaving: symptomen

De symptomen van drugsverslaving treden op wanneer de persoon de juiste medicatie gedurende een bepaalde periode niet langer of in een te lage dosis gebruikt. Het veroorzaakt dan zowel lichamelijke als mentale ontwenningsverschijnselen.

Voor sommige medicijnen kan het misbruikte medicijn zelf symptomen veroorzaken. Sommige geneesmiddelen kunnen bijvoorbeeld bij persoonlijk gebruik ernstige persoonlijkheidsveranderingen veroorzaken.

De medicijnen met het hoogste verslavende potentieel zijn de volgende stofgroepen:

• Slaapmiddelen en sedativa, bijvoorbeeld benzodiazepinen
• Stimulerende middelen en eetlustremmers (bijvoorbeeld amfetaminen)
• Pijnstillers en anesthetica, bijvoorbeeld opioïden

Drugsverslaving: slaap en sedativa

Voor angststoornissen, slaapstoornissen of stresssymptomen schrijft de arts vaak benzodiazepines voor. Benzodiazepines zijn geneesmiddelen die op recept verkrijgbaar zijn in de apotheek. Ze hebben een angststillende, ontspannende en kalmerende werking en worden ook wel kalmeringsmiddelen genoemd (Latijn: tranquillare = kalm). Slaaphulpmiddelen kunnen een grote opluchting zijn, vooral in acute stresssituaties. Voor beide groepen actieve ingrediënten kan een te lange toepassing echter leiden tot drugsverslaving. Slaap en sedativa mogen daarom niet langer dan vier weken worden ingenomen.

symptomen: Slapen en sedativa worden gedurende een langere periode ingenomen, ze hebben een enorm verslavend potentieel. Ze maken je zowel fysiek als mentaal afhankelijk. Bovendien is er een tolerantieverhoging. Dit betekent dat de dosis continu moet worden verhoogd om hetzelfde effect te bereiken. Typische symptomen van drugsmisbruik als gevolg van misbruik van slaapmiddelen en kalmerende middelen zijn prestatieverlies, afvlakking van belangen en een geleidelijke verandering in persoonlijkheid. Er zijn ook ernstige ontwenningsverschijnselen zoals zwakte, duizeligheid, tremoren, innerlijke rusteloosheid, slaapstoornissen, misselijkheid, hoofdpijn, tremoren, angst, prikkelbaarheid en epileptische aanvallen. Bovendien kan een zogenaamde effectomkering optreden. Dit betekent dat de getroffenen zich niet langer moe en kalm voelen, maar integendeel overmatig opgewonden en euforisch.

Drugsverslaving: stimulerende middelen en eetlustremmers (psychostimulantia)

De zogenaamde psychostimulantia zijn medicijnen die de drive en de eetlust onderdrukken. Ze onderdrukken vermoeidheid en hongergevoelens en verhogen de prestaties en concentratie. Stimulerende middelen worden gebruikt bij patiënten met narcotische verslaving (Narcolepsie) en Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD). Als patiënten het medicijn volgens de instructies van de arts innemen, ontwikkelt drugsverslaving zich meestal niet. Het komt echter voor dat atleten bijvoorbeeld toegang krijgen tot stimulerende middelen zoals amfetamine om efficiënter te zijn. Smakelijke stimulerende middelen worden op hun beurt vaak ingenomen door anorexia. Langdurige inname is een groot risico om afhankelijk te worden.

symptomen: Symptomen van ontwenning zijn vermoeidheid, psychomotorische vertraging, rusteloosheid, slaapstoornissen, evenals ernstige depressie en zelfmoordneigingen.

Drugsverslaving: pijnstillers en verdovende middelen

Als zeer effectieve pijnstillers en verdovende middelen (analgetica) worden de zogenaamde opioïden vooral gebruikt voor zeer ernstige en chronische pijn. Deze morfinederivaten hebben ook een humeurverhogend effect.

symptomen: Opioïden leiden tot geestelijke en lichamelijke afhankelijkheid, evenals een ontwikkeling van tolerantie in het geval van een verkeerde dosis of een verkeerde gebruiksduur. Je verslavende potentieel is groot. De inname moet daarom onder strikte medische controle staan. Als de pijnstillers heel vaak worden ingenomen, kunnen de medicijnen een aanhoudende hoofdpijn veroorzaken (“door drugs veroorzaakte hoofdpijn”). De ontwenningsverschijnselen omvatten ook hoofdpijn en tremoren, slaapstoornissen, rusteloosheid, spanning, slecht humeur en bewustzijnsstoornissen.

Symptomen van drugsmisbruik

Afgezien van de bovengenoemde medicijnen, zijn er andere stofklassen die geen klassieke drugsverslaving veroorzaken, omdat ze de psyche niet beïnvloeden. Deze medicijnen kunnen echter ook verslavend zijn in misbruik en grote schade veroorzaken. De volgende medicijnen worden vaak misbruikt:

Neusdruppels en sprays met een decongestivum effect

Na slechts vijf tot zeven dagen is het lichaam van veel patiënten gewend geraakt aan de middelen. Doe de druppels eraf, zwelt haar neusslijmvlies meteen weer op. Dat is heel onaangenaam. Omdat de getroffenen geloven dat het een hernieuwde loopneus is die hun ademhalingsproblemen veroorzaakt, blijven ze de neusdruppels of neusspray gebruiken. Dit kan leiden tot een vicieuze cirkel. Continu gebruik kan het slijmvlies van de neus ernstig beschadigen. In extreme gevallen vestigen bacteriën zich, die vies ruikende korsten vormen – het creëert een zogenaamde stankneus.

Laxeermiddelen (laxeermiddelen)

De darm went snel aan de effecten van veel chemische of plantaardige laxeermiddelen. Na stopzetting van de voorbereidingen zet dan in een zware constipatie. De getroffen valt vervolgens opnieuw laxeermiddelen aan. Zelfs in deze situatie kan overmatig gebruik een vicieuze cirkel ontwikkelen waardoor patiënten herhaaldelijk laxeermiddelen gebruiken. Laxeermiddelen worden vaak misbruikt door mensen met eetstoornissen die hun gewicht willen reguleren met laxeermiddelen.

Groei en geslachtshormonen

Groei- en geslachtshormonen zijn populaire dopingmiddelen in competitieve sporten en bodybuilders. Steoriden zoals het mannelijke geslachtshormoon testosteron en zijn synthetische derivaten evenals het groeihormoon HGH (Groeihormoon) ondersteunen de ontwikkeling van spiermassa. Dergelijke stoffen worden anabole steroïden genoemd (uit het Grieks op ana “on” en ballein “throw”). Het misbruik van deze hormonen is uiterst gevaarlijk: omdat ze ook de hartspier stimuleren om te groeien, is het risico op plotselinge hartdood verhoogd.

Steroïden worden afgebroken in de lever, die, indien te veel gebruikt, kunnen leiden tot leverschade of leverkanker. Andere symptomen geassocieerd met anabole steroïden zijn onder meer zweten, kortademigheid, huidproblemen (steroïde acne), verhoogde bloeddruk, verhoogde intraoculaire druk, haarverlies, prostaatgroei, hersenvliezen (gynaecomastie), hoofdpijn en depressie. Het is vooral vervelend voor de getroffenen dat de spieren vaak hun omvang verliezen zonder continue anabole steroïden.

Zelfs vrouwelijke geslachtshormonen zoals oestrogenen worden soms misbruikt. Ze hebben de reputatie het verouderingsproces te vertragen (anti-veroudert effect). Dit effect is echter nog steeds controversieel. Aan de andere kant lijkt het zeker dat overmatig gebruik van vrouwelijke geslachtshormonen het risico op bepaalde vormen van kanker verhoogt, zoals borstkanker of baarmoederhalskanker.

Alcoholhoudende medicijnen

In veel vloeibare farmaceutische preparaten (ook in homeopathische middelen) dient alcohol als een drager of conserveermiddel voor de respectieve actieve ingrediënten. Het ethanolgehalte van dergelijke geneesmiddelen wordt vaak onderschat. Voor gezonde mensen is het alcoholgehalte in medicijnen meestal zonder aarzeling. Mensen met leverdisfunctie, epilepsie of alcoholproblemen moeten zich echter onthouden van het gebruik van geneesmiddelen op alcoholbasis. Anders kan het leiden tot zware interacties tussen de alcoholische drugs en andere geneesmiddelen. Opioïden worden bijvoorbeeld versterkt in hun effect door alcohol. Het langdurig gebruik van alcoholhoudende medicijnen kan ook alcoholafhankelijk maken of een terugval veroorzaken bij “droge” alcoholisten.

Drugsverslaving: oorzaken en risicofactoren

Een drugsverslaving begint meestal met het voorschrijven van een voorgeschreven medicijn door een arts. Als hij te verwaarlozen medicijnen met verslavend potentieel voorschrijft, kan de patiënt verslaafd raken aan drugs. Vaak is het echter de patiënt zelf die misbruik gebruikt, bijvoorbeeld omdat hij hun psychologische effect waardeert.

Doctor’s drugsverslaving (iatrogene drugsverslaving)

De meest voorkomende drugsverslaving begint met het voorschrijven van medicijnen door de arts. Vooral ouderen komen vaak in slaap met slaapproblemen en chronische pijn. De arts schrijft u dan vaak pijnverlichting of slaappillen voor om de symptomen te verlichten. In het bijzonder lopen mensen die lange tijd last hebben van diffuse, ongrijpbare symptomen die niet kunnen worden opgelost. In deze gevallen weten artsen vaak hoe ze de patiënt kunnen helpen in plaats van pijnstillers en sedativa te blijven voorschrijven. Het gevaar van drugsverslaving wordt dan vaak over het hoofd gezien of zelfs geaccepteerd.

Het gevaar van een iatrogene drugsverslaving bestaat daarom vooral als de arts geen causale diagnose kan stellen, maar met de geneesmiddelen een zuiver symptomatische behandeling uitvoert. Dit is vooral problematisch wanneer lichamelijke symptomen zoals slaapstoornissen, hoofdpijn of andere klachten uitingen zijn van een psychische stoornis, zoals depressie of angststoornis.

Als deze verborgen oorzaken van drugsverslaving niet worden behandeld, is het zoekrisico voor de patiënt zeer groot: hij probeert zijn symptomen te verminderen met behulp van de tabletten. Er is echter weinig kans van slagen in het geval van psychologische triggers met puur symptomatische farmacotherapie. Als de symptomen niet verdwijnen, verhogen sommige patiënten de dosis zonder de arts te raadplegen. Ze realiseren zich niet dat de symptomen niet voldoende worden behandeld door de medicamenteuze behandeling en zelfs kunnen worden verergerd door de medicijnen zelf. In dit geval spreekt men van één Hoge dosis afhankelijkheid.

Vooral gevaarlijk is het langdurig voorschrijven van sommige psychotrope geneesmiddelen. Vanwege het vele educatieve werk over drugsverslaving is het tegenwoordig gebruikelijk om hooguit enkele weken risicovolle medicijnen voor te schrijven. Sommige patiënten omzeilen deze veiligheidsmaatregel echter door de arts voortdurend te veranderen.

Niet alle psychofarmaca zijn echter afhankelijk. Antidepressiva hebben geen verslavend potentieel. Ze moeten en moeten vaak maanden en jaren worden ingenomen.

Een tabletverslaving is zelfs voor de arts niet gemakkelijk te herkennen. Dit geldt met name als er een is Lage dosis afhankelijkheid aanwezig. Een afhankelijkheid van een lage dosis bij drugsverslaving is wanneer de patiënt verslaafd is aan het medicijn, hoewel hij slechts een kleine dosis neemt. De dosis ligt dan nog steeds binnen het medisch voorgeschreven bereik, maar de patiënt wordt afhankelijk als hij het medicijn gedurende een lange periode gebruikt. Een waarschuwingsbord voor lage dosisafhankelijkheid is wanneer de patiënt klaagt over het verminderde effect van de medicatie. Dit fenomeen is vooral bekend voor sommige kalmerende middelen (benzodiazepines).

Individuele factoren: leerervaringen, sociaal-culturele factoren, leeftijd en geslacht

Experts vermoeden dat vooral de persoonlijke en sociale achtergronden een doorslaggevende factor kunnen zijn voor het ontstaan ​​van drugsverslaving. Het heeft bijvoorbeeld invloed wanneer iemand in de kindertijd leert om zonder aarzeling medicijnen te nemen voor hoofdpijn of andere malaise. Ten eerste speelt de wijdverbreide houding een rol bij het overwinnen van klachten door een pil in te slikken. Aan de andere kant zorgt de concurrentiedruk en concurrentiedruk in de samenleving ervoor dat veel mensen pijn en ziekten onderdrukken omdat ze hun omgeving geen zwakke punten willen laten zien. Sommige mensen hebben de medicatie ook nodig om de psychologische druk van de prestatiegerichte samenleving te kunnen weerstaan.

De wetenschap houdt zich ook al lang bezig met de vraag of er een bepaalde persoonlijkheidsstructuur bestaat die een persoon bijzonder kwetsbaar maakt voor drugsverslaving. Tot nu toe kan men niet veronderstellen dat er “één verslavende persoonlijkheid” is.

Hoge impulsiviteit en nieuwsgierigheid naar de effecten van remedies lijken echter een impact te hebben. Vooral jongeren experimenteren met de effecten van drugs en andere stoffen. Meisjes zijn bijzonder gevoelig voor drugsmisbruik bij het begin van de menstruatie. Ze nemen vaak, soms zelfs preventief, pijnstillers, bijvoorbeeld tegen periodieke pijn, maar ook stressgerelateerde spanningshoofdpijn. Volgens het Duitse Departement voor Verslaving is bij schoolexamens gebleken dat 20 procent van de puberteit meisjes bijna dagelijks tabletten gebruiken.

De genetische samenstelling van een mens kan ook een rol spelen. Om dit te verduidelijken, zijn familie- en tweelingstudies uitgevoerd. Tot nu toe hebben de genetische onderzoeken naar drugsverslaving echter geen duidelijke bevindingen opgeleverd.

sekseverschillen

Voor problemen in werk en gezin, zorgen of crises nemen vrouwen vaker medicatie dan mannen, en daarom hebben ze twee keer zoveel gevallen van drugsverslaving. Daarentegen ontsnapt het “sterke geslacht” aanzienlijk vaker in de alcohol in de stresssituatie. Er zijn echter andere genderspecifieke verschillen in drugsgebruik: vrouwen worden vaker behandeld dan mannen en nemen daarom ook meer medicatie. Bovendien krijgen vrouwen veel meer psychotrope medicijnen of slaappillen en kalmerende middelen voorgeschreven dan mannen.

Risicofactor leeftijd

Veel medicijngroepen die het risico op drugsverslaving met zich meebrengen, worden vaker voorgeschreven met de leeftijd. Deze omvatten bijvoorbeeld analgetica en verschillende psychoactieve stoffen (vooral benzodiazepinen). Bijzonder hoog is de consumptie van psychofarmaca bij senioren die in rust- en verzorgingstehuizen wonen.

Op oudere leeftijd nemen mensen over het algemeen meer medicatie dan in jongere jaren – niet in de laatste plaats omdat met de jaren van het leven en het aantal ziekten toeneemt. Als een persoon tegelijkertijd lijdt aan diabetes, staar, slapeloosheid en hoge bloeddruk en soms door verschillende artsen wordt verzorgd, groeit de lijst met voorgeschreven medicijnen gedeeltelijk drastisch. Dit verhoogt niet alleen het risico van misbruik en verslaving, maar wordt ook geassocieerd met andere gezondheidsrisico’s: het kan leiden tot onvoorspelbare interacties en omzetfouten, omdat de vele tabletten de patiënt overweldigen.

Eén bron van gevaar is ook de juiste dosering: gewijzigde metabolische functies en orgaanstoornissen (bijvoorbeeld een verminderde nierfunctie) op oudere leeftijd zorgen ervoor dat het lichaam sommige medicijnen langzamer afbreekt. Daarom moeten senioren voor veel medicijnen een lagere dosis nemen dan mensen van jongere leeftijd. Hiermee wordt echter niet altijd voldoende rekening gehouden, zodat veel oudere patiënten een te hoge dosis krijgen.

Drugsmisbruik voor intoxicatie

In deze gevallen houden betrokkenen zich niet bezig met het verlichten van medische aandoeningen. Ze willen eerder een aangenaam gevoel van intoxicatie bereiken door de medicatie – bijvoorbeeld sommige sterke pijnstillers (opioïden). Als de verslaafden de medicijnen niet krijgen op recept van de arts, zullen ze proberen deze drugs illegaal te verkrijgen, bijvoorbeeld door apotheken uit het buitenland of door namaak op recept. In de meeste gevallen consumeren ze ook andere stoffen, zoals alcohol of cocaïne, om de intoxicatie te verhogen. Door te combineren met andere medicijnen, kunnen de effecten van bepaalde medicijnen weer worden verhoogd of verlaagd. In het bijzonder brengt de combinatie met alcohol onvoorspelbare risico’s met zich mee. Als alcohol samen met benzodiazepinen wordt ingenomen, wordt het effect niet alleen acuut versterkt, maar leidt het op de lange termijn ook tot kruistolerantie. Dit betekent dat tolerantie-effecten met betrekking tot de ene stof ook leiden tot een tolerantie voor de andere stof. Alcoholverslaafden hebben daarom een ​​hogere dosis benzodiazepines nodig om een ​​effect te voelen.

Drugsverslaving: onderzoeken en diagnose

De drugsverslaving wordt soms een ‘geheime verslaving’ genoemd omdat deze vaak verborgen blijft voor buitenstaanders. De patiënt weet ook niet altijd dat hij verslaafd is aan medicijnen. Anders dan alcoholisten zijn er bijvoorbeeld geen duidelijke tekenen van verslaving. Zelfs wanneer symptomen zoals vermoeidheid of hoofdpijn optreden, worden ze zelden geassocieerd met medicatie. Sommige mensen zijn zich daarentegen terdege bewust van hun drugsverslaving, maar ze verdringen dit of sluiten de broodnodige behandeling af.

Het medisch onderzoek

Het eerste aanspreekpunt voor vermoedelijke drugsverslaving is meestal de huisarts. Maar zelfs artsen zijn meestal te laat voor drugsverslaving. Vaak komt het alleen aan het licht wanneer het medicijn wordt stopgezet en de ontwenningsverschijnselen gebruikt. Om een ​​drugsverslaving vroegtijdig te detecteren, kan de huisarts bijvoorbeeld de volgende vragen stellen:

• Neem je regelmatig medicijnen om te kalmeren of voor pijn, angst of slaapstoornissen? Zo ja, hoe vaak?
• Heb je het gevoel dat je deze medicijnen dringend nodig hebt?
• Heb je de indruk dat het effect na enige tijd is afgenomen?
• Heb je ooit geprobeerd de medicatie te stoppen?
• Heb je bijwerkingen opgemerkt?
• Heb je ooit de dosis verhoogd?

Als het vermoeden van drugsverslaving wordt bevestigd, wordt de patiënt verwezen naar een psychologische specialistische zorg. De psycholoog kan bepalen of naast drugsverslaving ook een psychische stoornis is waarvoor behandeling nodig is.

De diagnose drugsverslaving

De arts stelt alleen een diagnose van afhankelijkheid als de betrokken persoon medicijnen gebruikt die een effect hebben op de psyche (psychotrope geneesmiddelen). Deze omvatten slapen, stimuleren en pijnstillers. De meest voorgeschreven en geconsumeerde psychotrope medicijngroep zijn de benzodiazepinen, die een kalmerende werking hebben.

Volgens de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) moet middelengebruik worden gebruikt om drugsverslaving (drugsverslaving) te diagnosticeren, wat op klinisch zinvolle manieren tot beperkingen en angst leidt. Bovendien moeten ten minste drie van de volgende criteria van toepassing zijn op de diagnose “drugsverslaving”:

• Ontwikkeling van tolerantie, die zich manifesteert door de dosis te verhogen of het effect bij dezelfde dosis te verminderen
• Ontwenningsverschijnselen bij stopzetting of dosisverlaging van het geneesmiddel
• Frequente inname over een langere periode of in een verhoogde hoeveelheid
• Voortdurende wens of mislukte pogingen om de inname te beheersen
• Hoge tijd besteed aan de aanschaf van de medicijnen
• Beperking of stopzetting van andere activiteiten op het werk en in de vrije tijd
• Inslikken, ondanks het besef van de negatieve effecten

Drugsverslaving: behandeling

Als patiënten ongewenste effecten van een medicijn detecteren of het medicijn permanent gebruiken volgens de voorschriften van het medisch recept, moeten ze dringend hulp zoeken. Hoe eerder een drugsverslaving wordt ontdekt, hoe gemakkelijker het is om het medicijn te staken. Maar ook patiënten die langdurig medicijnen gebruiken, kunnen worden geholpen met therapeutische en medische begeleiding. Zelfs oudere mensen moeten de behandeling van drugsverslaving niet schuwen, omdat succesvolle behandeling de kwaliteit van leven aanzienlijk kan verbeteren.

De intrekking

De behandeling van drugsverslaving kost tijd. In de regel mag de remedie niet van de ene dag op de andere worden stopgezet. In plaats daarvan wordt de dosis geleidelijk verlaagd onder medisch toezicht. Dosisverlaging en uiteindelijk volledige ontwenning kunnen zowel mentale als fysieke ontwenningsverschijnselen veroorzaken. In het bijzonder, als ernstige ontwenningsverschijnselen worden verwacht, moet deze ontwenningskliniek intramuraal (bijvoorbeeld in het ziekenhuis) of semi-stationair (bijvoorbeeld in een dagkliniek) worden uitgevoerd.

stabilisatiefase

Na de terugtrekking moet de patiënt leren om alternatieve sedatiemethoden te gebruiken in plaats van medicatie tijdens stress of spanning. Dergelijke procedures kunnen worden geleerd, maar vereisen regelmatig oefenen en professionele begeleiding. Een belangrijke voorwaarde voor een succesvolle behandeling van drugsverslaving is de bereidheid van de patiënt om actief deel te nemen. Hiervoor is het noodzakelijk om de betrokkene duidelijk te maken dat de medicijnen niet langer de symptomen verminderen, maar deze en andere problemen veroorzaken en dus schadelijk zijn.

De behandeling van mentale comorbiditeiten

Net zo belangrijk als de daadwerkelijke therapie van drugsverslaving is de behandeling van mogelijke psychische comorbiditeiten. Vaak zijn psychische stoornissen, zoals depressie of angststoornissen, de basis van drugsverslaving. Omdat de patiënt tot nu toe alleen heeft geprobeerd zijn symptomen te verlichten met tabletten, is het belangrijk om hem te voorzien van psychotherapeutische coping-mechanismen. Een veel voorkomend probleem is de angst van de patiënt, zonder de medicatie aan te kunnen. Door middel van angstmanagementtraining versterkt de therapeut het vertrouwen van de patiënt in zijn eigen copingvaardigheden. In individuele en groepstherapieën heeft de betrokkene de mogelijkheid om te werken aan andere psychologische problemen die verband houden met drugsverslaving.

Drugsverslaving: ziekteverloop en prognose

Een drugsverslaving ontstaat meestal sluipend. De patiënten klagen bij de arts over angsten, slaapstoornissen, andere psychische klachten of pijn. De arts schrijft daarom een ​​medicijn voor hen voor, dat voorlopig ten minste gedeeltelijk het gewenste effect bereikt. Als een onderliggende psychische stoornis echter niet wordt herkend en niet op de juiste manier wordt behandeld, verschijnen de symptomen na enige tijd weer. De betrokken persoon probeert ze te beheersen met een verhoging van de dosis van de medicijnen, zonder te weten dat hij de symptomen zelfs verergert.

Drugsverslaving kan vaak vele jaren of zelfs decennia onopgemerkt blijven, omdat de inname van medicijnen vaak wordt beschouwd als een goede gezondheid in de samenleving. Het is niet eenvoudig voor de drugsverslaafden zelf of hun vrienden en familieleden om de ziekte op te merken. De gevolgen van drugsverslaving zijn alleen zichtbaar bij nadere inspectie. Vooral met een lage dosisafhankelijkheid blijven de getroffenen sociaal en professioneel volledig betrokken.

Als drugsverslaving aan psychotrope geneesmiddelen al lang aanwezig is, is de ontwenning psychologisch en fysiek zeer stressvol. Daarom moet het stoppen van drugsverslaving nooit worden gedaan zonder professionele hulp. Ontwenningsverschijnselen zijn verschillend, afhankelijk van het actieve ingrediënt. Dit kan na tien dagen of zelfs na zes weken zijn. Experts zijn van mening dat bij het gebruik van benzodiazepines na een periode van drie maanden bij 25 procent van de patiënten ontwenningsverschijnselen gebruiken. Na een jaar stijgt dit percentage tot 80 procent. Poliklinische of intramurale therapieën kunnen ook worden gebruikt om na verloop van tijd met succes drugsverslaving te behandelen. Hoe eerder de drugsverslaving wordt herkend, des te groter zijn de kansen op herstel.