Lepra (lepra) is een bacteriële infectieziekte die de huid, slijmvliezen en zenuwcellen aantast. De veroorzaker van lepra is Mycobacterium leprae. In derdewereldlanden, een op de bijna drie miljoen mensen met lepra. In tegenstelling tot velen geloven, is melaatsheid geen zeer besmettelijke ziekte. Met tijdige diagnose en behandeling van de ziekte is de prognose gunstig. Lees hier alle belangrijke informatie over lepra.
Lepra: beschrijving
Wat is melaatsheid?
Lepra (lepra) een bacteriële infectieziekte veroorzaakt door Mycobacterium leprae; het komt wereldwijd voor. De bacteriën vernietigen de huid en slijmvliezen en infecteren de zenuwcellen. De tijd tussen melaatsheid en het begin van de ziekte (incubatietijd) kan tot 20 jaar zijn.
Lepra komt vooral voor in tropische en subtropische gebieden met een hoge bevolkingsdichtheid en lage hygiënische normen. Vooral getroffen landen zijn India, Nepal, Brazilië, de Republiek Congo, Mozambique en Tanzania. Over het algemeen gaat het aantal gevallen in Afrika, Amerika, Zuidoost-Azië en het zuidoostelijke Middellandse Zeegebied sinds 2003 terug.
Toch zijn er elk jaar over de hele wereld nog steeds ongeveer 220.000 nieuwe gevallen van melaatsheid – veelal kinderen. De afgelopen jaren zijn in Duitsland echter slechts enkele gevallen van melaatsheid geregistreerd; de ziekte werd geïntroduceerd.
Normaal hoeven leprapatiënten niet geïsoleerd te worden. Veel patiënten worden echter sociaal uitgezet in de landen waar de lepra veel voorkomt. Het risico op infectie is laag, als men slechts kort contact heeft met de patiënt. Meestal vindt de infectie plaats via bacteriën bevattende secreties van wonden of de neus.
Lepra in de middeleeuwen
Lepra was in de middeleeuwen ook heel wijdverbreid in Europa. Het werd beschouwd als de “straf van God”: de oorspronkelijke naam “lepra “ komt waarschijnlijk uit het feit dat besmette mensen buiten menselijke nederzettingen (blootgesteld) moesten leven.
Lepra: symptomen
De melaatsheid treft vooral de huid en het zenuwstelsel. Het kan ook de ogen, bovenste luchtwegen, beenmerg of testikels aantasten. Er zijn verschillende vormen van lepra, die zich manifesteren door verschillende symptomen. De tijd van infectie tot het begin van de ziekte (incubatieperiode) kan maanden tot jaren zijn.
Artsen onderscheiden de volgende vormen van lepra:
de Lepra indeterminata is een zeer milde vorm van de ziekte waarbij er geïsoleerde, licht gepigmenteerde (hypopigmenteerde) huidvlekken zijn. In 75 procent van de gevallen genezen deze spontaan.
de tuberculoïde melaatsheid of neuralgie is de gemakkelijkere vorm van de ziekte. Huidletsels treden slechts sporadisch op en zijn sterk beperkt. De gebieden zijn minder gepigmenteerd (gehypopigmenteerd) of rood en jeuken. In deze vorm is de zenuwbeschadiging een typisch lepra-symptoom op de voorgrond.
Het tactiele gevoel (temperatuur, aanraking en pijngevoel) is verloren. Omdat de getroffenen niet vroeg genoeg pijn voelen, verwonden ze zichzelf vaak. De spieren atrofiëren, het leidt tot verlamming en soms tot ernstige vervormingen. De huidletsels kunnen vanzelf genezen. Het risico op infectie is laag in deze manifestatie en de prognose met een passende behandeling is goed.
De lepromateuze lepra is een ernstige vorm van infectieziekte die voorkomt in een slecht immuunsysteem. Talloze nodulaire knobbeltjes verschijnen op de huid, waardoor het gezicht lijkt op een leeuwenkop (“Facies leontina”). De neus- en orale slijmvliezen en de ogen kunnen worden aangetast. Er zijn vaak verminkingen van het gezicht, handen, voeten en rug. Het emotionele verlies van de getroffen gebieden treedt alleen op in het latere verloop van de ziekte. In de terminale fase verspreidt de lepromateuze lepra zich naar het hele organisme.
de Borderline-vormen van melaatsheid zijn gemengde vormen, die verschillende symptomen van de andere cursussen verenigen.
Lepra: oorzaken en risicofactoren
De oorzaak van lepra is de bacterie Mycobacterium leprae. De bacterie werd in 1873 ontdekt door de Noorse arts Armauer Hansen als oorzaak van de infectieziekte. Mycobacterium leprae is een licht agressieve bacterie die, net als het tuberculose-virus, verplicht leeft in geïnfecteerde gastheercellen. Als gevolg hiervan kan het immuunsysteem de ziekteverwekker alleen rechtstreeks bestrijden met afweercellen (“cellulaire afweer”) en vindt bijna geen afweerreactie via antilichamen (“humorale afweer”) plaats. Alleen bij massale en langdurige blootstelling aan de bacterie komt het voor melaatsheid.
De exacte infectieroute is nog niet duidelijk. Langdurig, nauw contact met onbehandelde leprapatiënten lijkt echter een belangrijke rol te spelen. De geïnfecteerde scheidt grotere hoeveelheden van de lepra-ziekteverwekker met de neusafscheidingen of de resulterende huidzweren. De bacteriën worden dan waarschijnlijk overgedragen via kleine huidwonden of de luchtwegen als een druppelinfectie van persoon tot persoon. ikIn tegenstelling tot de wijdverbreide opvatting is de melaatsheid geen zeer besmettelijke ziekte! Isolatie van mensen met lepra is daarom meestal niet nodig.
Lepra: onderzoeken en diagnose
een Instituut voor Infectie en tropische geneeskunde zijn de juiste plaats als lepra wordt vermoed. Voor de diagnose is de medische geschiedenis (Anamnese) heel belangrijk. Cruciaal is de kwestie van verblijf in lepra-risico gebieden in de afgelopen jaren, omdat lepra is uitgeroeid in geïndustrialiseerde landen. beide lichamelijk onderzoek De arts let op typische huidveranderingen, zenuwveranderingen en emotionele stoornissen.
Verder onderzoek:
Het kweken (kweken) van de lepra-ziekteverwekker is uiterst moeilijk en wordt daarom niet uitgevoerd. Men kan de bacterie echter detecteren in uitstrijkjes van de huid of slijmvliezen of in weefselmonsters in microscoop na speciale kleuring detecteren (bewijs van “zuurbestendige sticks”).
Een andere mogelijkheid voor diagnose zijn zogenaamde moleculair biologische detectiemethoden, bijvoorbeeld de detectie van het genoom van Mycobacterium leprae door een polymerasekettingreactie (PCR), Dit maakt het mogelijk om vroege lepraziekte te diagnosticeren. De procedure dient ook om de diagnose te beveiligen.
de Lepromintest (Mitsuda-reactie) is een screeningstest op antilichamen die het immuunsysteem van het lichaam onderzoekt. Deze test maakt het mogelijk om onderscheid te maken tussen tuberculose en lepromateuze lepra.
Lepra: behandeling
De therapie van lepra hangt af van de hoeveelheid ziekteverwekkers. Een combinatie van verschillende antibiotica wordt gebruikt. Bij tuberculoïde lepra zijn het meestal de werkzame stoffen dapsone en rifampicine, bij lepromateuze lepra bovendien clofazimine.
De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) beveelt een behandeling aan van zes maanden met paucibacillaire lepra (leucorroe). Multibacillaire lepra (pathogeenrijke lepra) moet gedurende twee jaar met geschikte antibiotica worden behandeld. In sommige gevallen moet de behandeling nog langer worden voortgezet en, indien nodig, toevlucht nemen tot vervangende geneesmiddelen (“reserve lepra”).
Om de melaatsheid volledig te genezen, zijn vaak meerdere jaren therapie nodig. Ondersteunende oefentherapie kan verlamming door lepra helpen voorkomen. Daarnaast is wondbehandeling belangrijk. Als de laesies op de huid van de melaatsheid zijn genezen na een succesvolle behandeling, moet revalidatie plaatsvinden.
Lepra: ziekteverloop en prognose
Lepra is een chronische ziekte van de huid, slijmvliezen en zenuwcellen. Tijdige diagnose en behandeling is de prognose gunstig, Als de ziekte echter niet in een vroeg stadium wordt behandeld, verhoogt dit de kans op een lepromatisch beloop. Nauwere contactpersonen moeten indien mogelijk om de zes maanden op infecties worden getest.
Schade die al is opgetreden, zoals verminking of verlamming, kan echter niet worden teruggedraaid. Wereldwijd zijn er ongeveer twee tot drie miljoen mensen door Lepra (lepra) permanent aangetast.