hondenbeet

Hondenbeet: kort overzicht

• Wat te doen met een hondenbeet? Reinig, desinfecteer en verzegel de wond (bijvoorbeeld met een pleister). Druk op een sterk bloedende beet op een steriel, steriel materiaal (zoals een steriel kompres) en breng indien nodig drukverband aan.
• Dog Bite risico’sernstig huid- en spierletsel, zenuwletsels (soms met daaropvolgende sensorische stoornissen), vaatletsels (soms met gevaarlijk bloedverlies), botletsels, wondinfectie, vorming van lelijke littekens
• Wanneer naar de dokter? In principe moet elke bijtwond door een arts worden onderzocht en, indien nodig, worden behandeld (vooral met hevig bloeden).

Let op!

• Zelfs kleine beten kunnen vlam vatten. In het ergste geval ontwikkelt zich een levensbedreigende tetanus- of rabiësinfectie!
• In het geval van een ernstig bloedende hondenbeetwond moet u zo snel mogelijk een arts raadplegen na de eerste zorg of de ambulance bellen!
• Als de hond slechts een beetje de huid heeft bekrast (slijtage) en u wilt niet hetzelfde met de arts, moet u de wond grondig reinigen en de komende uren en dagen observeren. Voor tekenen van ontsteking (roodheid, zwelling, oververhitting, toenemende pijn) onmiddellijk naar de arts!

Hondenbeet: Wat te doen?

Als je een hond (onbedoeld) irriteert of bang maakt, kan hij snel knappen. Soms wordt alleen de huid oppervlakkig gekrast. Met zijn afgeronde tanden en sterke kaakspieren kan een hond het slachtoffer ook ernstige weefselverwondingen toebrengen.

Kortom, bij een Bijt wond gemakkelijker manier de volgende eerstehulpmaatregelen worden aanbevolen:

• Reinig de wond: Reinig de beet voorzichtig maar grondig met lauw water en zeep zodra deze niet meer sterk bloedt.
• Desinfecteer de wond: Gebruik een huiddesinfectiemiddel om de bijtwond van de hond te desinfecteren.
• Wond bedekkenBij een kleine bijtwond is een pleister voldoende. Aan de andere kant moet je een grotere bijtwond bedekken met een steriel verband of een gaaskompres.
• Op naar de dokter!

Bij één Bijtwond met hevig bloeden Eerst moet u het bloeden stoppen: druk een zacht, kiemvrij materiaal (zoals een steriel kompres) op de beet of in de wond. Optioneel is een drukverband nuttig. Breng de patiënt onmiddellijk naar de arts of waarschuw de hulpdiensten – vooral als het bloeden niet kan stoppen!

Hondenbeet: risico’s

Een hondenbeet brengt een aantal risico’s met zich mee: ten eerste kan veel weefsel zijn gewond, zoals spieren, zenuwen, bloedvaten en botten. Aan de andere kant kunnen binnendringende bacteriën (vooral uit het speeksel van de hond) een wondinfectie veroorzaken.

weefselschade

Een hondenbeet kan weefselschade van verschillende ernst veroorzaken. In milde gevallen raakt vaak alleen de oppervlakkige huidlaag (epidermis) gewond.

Een hond kan ook een dieper letsel aan een persoon toebrengen. Vaak is dit een combinatie van lekke band, traanvocht en pijn. Soms scheidt de huid zich vervolgens van het onderliggende weefsel (zoals vetweefsel). Artsen spreken hierover Ablatie (décollement).

Bovendien kunnen bij een diepe hondenbeet naast huid en spierweefsel zenuwen, bloedvaten en soms zelfs botten gewond raken. zenuwbeschadigingen kan zenuwstoornissen veroorzaken (sensorische stoornissen). Dit kan bijvoorbeeld betekenen dat het tastgevoel in het getroffen gebied niet meer zo goed is als voorheen.

bij vasculaire letsels Overtollig bloed kan zich ophopen in een nauwelijks rekbare spierlodge (= groep spieren omringd door een fascia). Het gebied zwelt en doet pijn. Artsen spreken hier van de zogenaamde compartimentsyndroom, Als gevolg hiervan kunnen spierzwakte en zenuwverlies ontstaan.

Bij zuigelingen en jonge kinderen heeft een hondenbeet vaak bijzonder slechte gevolgen: het dier kan zelfs gemakkelijker met hen zijn dan met oudere kinderen en volwassenen Bijt of scheur hele lichaamsdelen af (bijvoorbeeld oren, handen of zelfs het hele hoofd).

Hondenbeet infectie

Of een beetwond klein of groot, oppervlakkig of diep is – er is altijd een risico op wondinfectie. Omdat in het speeksel van de hond veel bacteriën aanwezig zijn die tijdens de beet in de wond terechtkomen en hier een ontsteking veroorzaken. Ook bacteriën van de huidflora van het bit evenals omgevingsbacteriën kunnen de bijtwond infecteren. Maar dit gebeurt minder vaak dan een wondinfectie door bacteriën uit het speeksel van de hond.

Een geïnfecteerde bijtwond wordt aangegeven door een zwelling en roodheid die zich rond de wond verspreidt.

Volgens onderzoek leidt vijf tot 25 procent van alle hondenbeten tot een wondinfectie. In individuele gevallen loopt het vast Waarschijnlijkheid van wondinfectie bij hondenbeten op verschillende factoren. Deze omvatten:

• Type en mate van vervuiling van de bijtwond
• Omvang van weefselvernietiging
• het individuele patiëntprofiel, b.v. verhoogd risico op infectie bij jonge kinderen, ouderen en verzwakt immuunsysteem (bijv. als gevolg van diabetes, HIV, kanker of behandeling met cortison)
• Aangetaste lichaamsregio (hondenbeten op de handen, voeten, gezicht en geslachtsdelen leiden vaak tot wondinfectie)

Typische ziekteverwekkers van hondenbeetinfecties zijn bijvoorbeeld bacteriën van de geslachten Pasteurella, Streptococcus, Staphylococcus en Neisseria, Ook met het risico van een levensbedreigende tetanus of hondsdolheid infectie moet denken aan een hondenbeet.

Er blijven enkele wondinfecties over lokaal beperkt, Maar het kan ook gebeuren dat de ziekteverwekkers verspreiden naar andere weefsels en organen, Mogelijke gevolgen zijn dan bijvoorbeeld:

• cellulitis: Dit wordt begrepen als het verspreiden van de ontsteking naar het omliggende weefsel.
• abces: Pusaccumulatie in een holte veroorzaakt door ontsteking-geïnduceerd smelten van weefsel
• Gelenkempyem: Pusaccumulatie in de gewrichtsruimte (door verspreiding van de hondenbeetinfectie naar een aangrenzend gewricht)
• Ontsteking van een heel gewricht (artritis): Dit gebeurt bij een bijtinfectie bij honden, maar zelden.
• sporadisch de infectie verspreiden naar andere organendie bijvoorbeeld kunnen leiden tot osteomyelitis, meningitis of ophoping van pus in de lever, longen of hersenen.

Het is vooral gevaarlijk als een bijtinfectie zich verspreidt over het hele lichaam (systemische infectie): Op deze manier kan een bacteriële toxemie (bacteriële sepsis) ontstaan. Getroffen patiënten voelen zich erg ziek en hebben vaak hoge koorts. Er is levensgevaar!

Hondenbeet: Wanneer naar de dokter?

Bij een hondenbeet is wond eigenlijk is een doktersbezoek aan te raden, Zelfs als de hond met zijn puntige tanden slechts kleine wondjes in de huid heeft achtergelaten, kunnen ze zeer diep reiken, wat het risico op wondinfectie verhoogt. Dit komt omdat bacteriën uit het speeksel van de hond diep in het weefsel kunnen doordringen en ontstekingen veroorzaken, terwijl de randen van de wond snel hechten aan het kleine ingangspunt in de bovenste huidlagen, zodat verdere wondverzorging blijkbaar overbodig is. Daarom zijn kleine beten over het algemeen gevaarlijker dan grote beten, die vaak zwaar bloeden en langzamer sluiten.

Een bezoek aan een arts is ook aan te raden bij een hondenbeet, omdat de patiënt mogelijk een Vaccinatie tegen tetanus of hondsdolheid nodig. Deze vaccins moeten zo snel mogelijk worden toegediend omdat beide ziekten levensbedreigend kunnen zijn. Het rabiësvaccin moet bijvoorbeeld binnen 72 uur na de hondenbeet worden toegediend als het veilig is om infectie te voorkomen. Aarzel dus niet om naar de dokter te gaan na een hondenbeetblessure!

Hondenbeet: onderzoeken bij de arts

Eerst zal de arts in gesprek met de patiënt of de ouders (bij kinderen met hondenbeet) de medische geschiedenis (anamnese) verhogen. Mogelijke vragen zijn:

• Waar en wanneer bent u (of uw kind) gebeten?
• Is het uiterlijk van de wond veranderd sinds de hond bijt? Zo ja, hoe (zwelling, roodheid, pus, enz.)?
• Voorraad of is er koorts?
• Zijn er nog andere klachten zoals gevoelloosheid in het gebied van de bijtwond of bewegingsstoornissen van het aangetaste lichaamsdeel?
• Zijn er reeds bestaande aandoeningen (zoals diabetes)?
• Neemt u (of uw kind) medicijnen (zoals cortison of andere immuunonderdrukkers)?

Belangrijk voor de arts is ook meer gedetailleerde informatie over de hond, die heeft gebeten. Het is bijvoorbeeld belangrijk bij welk ras hij hoort, hoe zijn gezondheidstoestand en vaccinatiestatus eruit zien en of het dier opvallend agressief was, mogelijk veel speeksel en schuim voor zijn mond had (hondsdolheid wantrouwen!). Als het niet uw eigen hond is, moet u dergelijke informatie vragen aan de eigenaar van de hond en deze doorgeven aan de arts.

Lichamelijk onderzoek

Na het anamnese-interview volgt een lichamelijk onderzoek: de arts zal de bijtwond van de hond precies onderzoeken. Hij kijkt naar hoeveel weefsel is gewond, hoe slecht de wond is en of er tekenen van ontsteking zijn (zoals zwelling, roodheid, oververhitting, pus). Uiteindelijk zal hij de hondenbeetwond fotograferen (voor documentatie).

In het geval van een hondenbeet op de arm of het been, controleert de arts ook de mobiliteit van het getroffen ledemaat (zoals in het elleboog- of kniegewricht). Ook spierkracht, reflexen en het gevoel van de huid (gevoeligheid) worden getest. Dit kan worden gebruikt om mogelijke schade aan spieren, pezen of zenuwen te detecteren.

bloedonderzoek

Bloedanalyses na een hondenbeet kunnen de arts laten zien of patiënten met een ernstig bijtletsel veel bloed hebben verloren. Bovendien duiden bepaalde bloedspiegels op een beginnende infectie. Bij een hondenbeetontsteking zijn bijvoorbeeld verschillende ontstekingsparameters in het bloed verhoogd, zoals de witte bloedcellen (leukocyten) en het C-reactieve eiwit (CRP).

Uitstrijkje van hondenbeetwonden

De arts neemt een uitstrijkje van de bijtwond of neemt monsters van de wondsecretie voor een meer gedetailleerde analyse in het laboratorium. Daar wordt gecontroleerd of mogelijke ziekteverwekkers van een hondenbeetinfectie in het monstermateriaal kunnen worden gekweekt. Als dit het geval is, kan de arts de patiënt een geschikt medicijn voorschrijven tegen de ziektekiemen.

imaging

Als wordt vermoed dat botweefsel is gewond in de hondenbeet, kan een röntgenonderzoek duidelijkheid verschaffen. In het geval van een hondenbeet op het gezicht of de schedel, regelt de arts meestal computertomografie (CT) of MRI (magnetic resonance imaging, MRI). Beide methoden bieden zeer gedetailleerde beelden die niet alleen botletsels, maar ook weke delenletsels en bloedingen (zoals in de schedel) onthullen.

Hondenbeet: behandeling door de arts

De medische behandeling van een hondenbeetwond hangt af van welk deel van het lichaam het dier heeft gebeten en hoe uitgebreid het letsel is. Algemene maatregelen voor wondverzorging zijn:

• De bijtwond reinigen (bijvoorbeeld met een oplossing van 1% organoiodine)
• wond irrigatie met zoutoplossing
• debridement (Excisie van gescheurd, geplet en dood wondweefsel)
• Primaire wondverzorging: directe wondsluiting met gips, weefsellijm, nietjes of hechtdraad. Dit gebeurt met ongecompliceerde beten, die maximaal enkele uren oud zijn.
• Secundaire wondverzorgingDe bijtwond van de hond blijft aanvankelijk open (soms over dagen) en wordt verschillende keren schoongemaakt voordat deze uiteindelijk wordt gesloten (bijvoorbeeld door hechtdraad). Dit is noodzakelijk voor grote en / of gapende wonden evenals geïnfecteerde wonden.
• indien nodig, immobiliseren van gewond lichaamsdeel (vooral bij wondinfectie)
• indien nodig, intramurale behandeling (in zowel ernstige als geïnfecteerde beten)

In sommige gevallen is de arts aan de patiënt om een ​​bacteriële wondinfectie te voorkomen antibiotica geven. Dit kan bijvoorbeeld handig zijn voor verse diepe beten en beten in kritieke delen van het lichaam (handen, voeten, gebieden in de buurt van de gewrichten, gezicht, geslachtsdelen). Zelfs patiënten met een verhoogd infectierisico (zoals diabetici) en patiënten met implantaten (zoals een kunstmatige hartklep) ontvangen vaak preventieve antibiotica na een hondenbeet.

Als er al een bacteriële wondinfectie is, wordt deze zeker met antibiotica behandeld.

Een tetanusvaccinatie wordt door de arts gegeven na een hondenbeet in afwezigheid van vaccinbescherming (bijv. Laatste tetanus die te lang geleden is geschoten) of onbekende vaccinatiestatus.

Een rabiësvaccin is noodzakelijk als een infectie niet kan worden uitgesloten (bijvoorbeeld wanneer het wordt gebeten door een wilde hond, bijt door een huishond die zich ongewoon vertrouwd of agressief gedraagt ​​- vermoedt rabiës!).

Voorkom bijten van honden

Er zijn verschillende maatregelen die helpen om een ​​hondenbeet te voorkomen:

• Laat een kind nooit alleen met een hondzelfs als het de anders goede huishond is. Zelfs buiten het spel kan de hond het kind plotseling voelen als een bedreiging en bijten.
• Let op Waarschuwingssignalen van de hond zoals het zich terugtrekken van het dier, het opheffen van de lippen en het flitsen van de tanden, grommen, op oren zetten, gegolfde vacht, hoog aangezet of gevangen staart.
• Stoor de hond niet tijdens het eten of slapen! Als u uw voedsel weghaalt van een voedende hond of plotseling (en grof) een slapende hond aanraakt, kan deze dichtklikken.
• Wees extra voorzichtig in de omgang Moederdieren en hun puppy.
• losmaken honden rennen naar elkaar toe niet.
• Vermijd hard geluid (zoals schreeuwen) in de buurt van de hond. Het dier kan harde geluiden als een bedreiging waarnemen en vervolgens dichtklikken.
• Ren niet naar of over een vreemde hond! Dit kan het dier irriteren, bang maken of zijn jachtinstinct doen ontwaken.
• Vreemde honden U mag alleen aanraken of aaien als de eigenaar het heeft toegestaan ​​(hij kent zijn huisdier het beste). Laat de hond je altijd bijten voordat je hem aanraakt.

Als je er een hebt vreemde hond zonder eigenaar Houd rekening met de volgende regels om geen hondenbeet te riskeren:

• Blijf kalm en blijf stil!
• Raak niet in paniek en schreeuw niet!
• Kijk niet naar de hond (vooral niet direct in de ogen)!
• Zeg “Nee!” Of “Ga naar huis!” Of iets dergelijks met een diepe stem.
• In het beste geval sta je opzij tegen het dier – directe confrontatie kan het dier irriteren aan een hondenbeet.
• Wacht tot de hond zijn interesse verliest en weggaat!

Maak ook uw kind duidelijk over de juiste omgang met honden! Ze ondergaan vaak een hondenbeet, vooral in kritieke gebieden zoals hoofd en nek.