Het Munchausen-syndroom is een ernstige psychische stoornis waarbij de patiënten doen alsof of opzettelijk lichamelijke ziekte veroorzaken. Deze omvatten dwangmatig zelfvernietigend gedrag, de uitvinding van spectaculaire medische geschiedenissen en constante veranderingen van artsen. Lees hier alle belangrijke informatie over het syndroom van Münchhausen.
Munchausen-syndroom: beschrijving
Het syndroom van Munchausen is een ernstige psychische stoornis. De getroffenen doen zich voor als lichamelijke of psychiatrische symptomen, evenals handicaps – of noemen ze opzettelijk. Dergelijk gedrag wordt ook een kunstmatige aandoening genoemd. Ze gaan pijn, blijvend lichamelijk letsel of inspanning om geloofwaardig te bemiddelen niet uit de weg. Pijnlijke behandelingen of gevaarlijke procedures zoals een operatie schrikken ze niet af. Haar leven gaat vooral over het wandelen van de ene arts naar de andere en van kliniek naar kliniek.
In tegenstelling tot andere patiënten met een kunstmatige aandoening, bedenken ze vaak spectaculaire medische geschiedenissen en denken ze vaak aan ervaringen die andere levensgebieden beïnvloeden. De aandoening is vernoemd naar de beroemde “liggende baron” Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen.
Onderscheid met simulanten
De slachtoffers verwonden zichzelf of doen zich voor als slimme gezondheidsproblemen. Maar ze hebben geen financiële belangen of andere externe prikkels voor hun gedrag, dus ze behoren niet tot de simulatoren. Haar gedrag is dwangmatig en beoogt aandacht te krijgen en medisch te worden behandeld. Mensen met het Munchausen-syndroom zijn echter moeilijk te onderscheiden van mensen die psychologisch gezond zijn en baat hebben bij nepziekten.
Wie wordt getroffen door het syndroom van Munchausen?
Er zijn momenteel geen studies die het aantal getroffen personen betrouwbaar beoordelen. Experts zijn van mening dat ongeveer twee procent van alle patiënten in het ziekenhuis last heeft van artefactuele aandoeningen, waarvan een deel te wijten is aan het syndroom van Munchausen. Het werkelijke aantal kan echter veel hoger zijn, omdat veel gevallen niet worden herkend.
Hoewel kunstmatige aandoeningen vooral vrouwen treffen, vooral die met medische expertise, komt het Munchausen-syndroom vaker voor bij mannen. Naast de symptomen van het Munchausen-syndroom worden ze vaak gediagnosticeerd met persoonlijkheidsstoornissen zoals borderline, narcistische of dissociale persoonlijkheidsstoornis. Mensen met het syndroom van Munchausen vermijden het verblijf in psychiatrische of psychosomatische voorzieningen. Ze hebben meestal geen inzicht of zijn bang hun dwangmatig gedrag op te geven.
Syndroom van Münchhausen Proxy
Een speciale vorm is het Münchhausen-proxy-syndroom, ook wel Münchausen-by-proxy-syndroom genoemd. De slachtoffers schaden zichzelf niet, maar anderen – de meesten van hen zijn moeders die hun kinderen verwonden en ziek worden. Nadien bieden ze medische zorg en zorgen ze opofferende voor hen. Zelfs dit verpletterende gedrag gebeurt niet uit kwaadaardigheid of sadisme, maar uit een innerlijke dwang.
Munchausen-syndroom: symptomen
Het syndroom van Munchausen behoort tot de kunstmatige aandoeningen. Het is kenmerkend dat de patiënten beweren of kunstmatig ziekten veroorzaken. In tegenstelling tot andere mensen met een kunstmatige aandoening hebben patiënten met het Munchausen-syndroom echter geen intacte sociale omgeving. De volgende zijn andere symptomen die typerend zijn voor het syndroom van Munchausen.
Zelfbeschadigend gedrag:
Patiënten met het Munchausen-syndroom nemen soms drastische maatregelen om medische behandeling te krijgen. Ze brengen wonden toe, infecteren of putten hun huid uit met vloeistoffen, komen in de hypoglykemie of voeren bloed af om bloedarmoede te veroorzaken.
Ze kunnen ook zo overtuigende organische problemen zoals gastro-intestinale of hartproblemen veroorzaken, dat ze door artsen worden uitgevoerd. Na de operatie saboteren ze het genezingsproces door bijvoorbeeld littekens te infecteren. Het gebruik van onnodige medicijnen en drugsmisbruik die ze gebruiken om het lichaam te schaden.
Gebrek aan lijden
De pijn veroorzaakt door de patiënten zelf of door onnodige medische ingrepen, ze lijken onverschillig te zijn. Een genezing wordt gesaboteerd. Het doel is altijd om een lichamelijke ziekte te creëren of te behouden. Patiënten met het Munchausen-syndroom worden vaak opgemerkt in klinieken wanneer ze niet tevreden zijn over een succesvolle behandeling.
relatie crashes
Nadat ze in een kliniek zijn behandeld, stoppen ze vroegtijdig met medisch advies en kunnen ze worden opgenomen in een andere kliniek. Zelfs als de behandelend arts vermoedt, zijn ze op zoek naar een nieuwe. Springen van de ene arts naar de andere wordt “dokter hoppen” of “dokter winkelen” genoemd. Als gevolg hiervan veranderen ze permanent hun verblijfplaats. Daarom, en ook omdat ze bang zijn geconfronteerd te worden met de onwaarheid van hun verhalen, hebben ze geen sociale omgeving. Het medische personeel is vaak de enige contactpersoon.
Dwangmatig liegen
Typisch voor het syndroom van Munchausen is het zogenaamde pathologische liegen of “Pseudologica phantastica”. De patiënten verzinnen ongecontroleerde en uit een innerlijke dwang steeds nieuwe verhalen van leugens voor hun medisch dossier. Haar symptomen zijn erg dramatisch.
identiteitsstoornis
Achter het Munchausen-syndroom is meestal een persoonlijkheidsstoornis. De patiënten zijn in groot conflict met hun eigen identiteit en hebben sterke eigenwaardeproblemen. De verzonnen verhalen helpen hen steeds weer een nieuwe identiteit op te bouwen, waarvan ze soms zelfverzekerd zijn. Terwijl artsen achter de gevel kijken, verbreken ze de relatie om hun valse identiteit te beschermen.
Munchausen-syndroom: oorzaken en risicofactoren
De exacte oorzaken van het syndroom van Munchausen zijn nog onbekend. Veel patiënten melden echter traumatische ervaringen uit de kindertijd. Dit kunnen bijvoorbeeld frequente verlieservaringen, mishandeling of verwaarlozing in de kindertijd zijn. In sommige gevallen heeft één ouder al last van het syndroom van Munchausen.
Sommige experts vermoeden levensmoeheid achter het Munchausen-syndroom. Het constante zelfbeschadigende gedrag is een indicatie van de poging om je eigen leven te nemen. Tegelijkertijd onthult het het verstoorde zelfbeeld. De vaak onderliggende persoonlijkheidsstoornissen spelen ook een centrale rol.
Munchausen-syndroom: onderzoeken en diagnose
Voor artsen is het Münchhausensyndrom moeilijk te zien, omdat patiënten zelden langer bij een arts blijven. De Munchausen-patiënten spelen de ziekten zeer geloofwaardig, zodat de arts eerst gedetailleerd onderzoek uitvoert en zelf gegenereerde verwondingen behandelt. Pas na enige tijd of door discussies met een vorige arts valt het syndroom van Münchhausen verder.
Een indicatie van een Munchausen-syndroom is de onverschilligheid van patiënten voor pijnlijke of gevaarlijke medische procedures. Het is ook opvallend dat de symptomen volgens de patiënt steeds erger worden nadat ze zijn behandeld. Als tijdens de behandeling blijkt dat de symptomen zonder duidelijke reden worden veroorzaakt, zal de arts een psychiater of psychotherapeut aanbevelen.
Volgens de internationale classificatie van psychische stoornissen (ICD-10) moeten de volgende criteria voor het syndroom van Munchausen van toepassing zijn:
- Aanhoudend gedrag dat symptomen en / of zelfverwonding veroorzaakt of simuleert om symptomen te veroorzaken.
- Er is geen externe motivatie, zoals financiële compensatie, voor dit gedrag.
- Uitsluitende bepaling is de afwezigheid van een bevestigde lichamelijke of geestelijke aandoening die de symptomen zou kunnen verklaren.
Munchausen-syndroom: behandeling
Eerst moeten de toegevoegde verwondingen of kunstmatig geproduceerde symptomen worden behandeld. Zelfbeschadigend gedrag kan in extreme gevallen levensbedreigend zijn. Voor de daadwerkelijke behandeling van het Munchausen-syndroom is psychotherapie noodzakelijk. Het is echter riskant om de Munchausen-patiënten te richten op psychische problemen. De meeste schrikken wanneer hun leugens worden onthuld en verbroken dan het contact. Voor de Munchausen-patiënten is het belangrijk dat hun casusgeschiedenis serieus wordt genomen. Een vertrouwensrelatie tussen arts en patiënt is daarom de basis voor een behandeling. In het beste geval komen patiënten uiteindelijk overeen therapeutische hulp te zoeken. In de regel weigeren ze echter een mentale behandeling.
Als de patiënt gemotiveerd is om therapie te ondergaan, wordt deze vaak in het ziekenhuis opgenomen in een kliniek. Experts melden ook goed succes met een intervalinstelling. Patiënten blijven herhaaldelijk langer in de kliniek en worden poliklinisch verzorgd.
Patiënten met het Munchausen-syndroom vormen vaak een ethisch dilemma voor artsen en brengen juridische conflicten met zich mee. Ze misbruiken het medische systeem en veroorzaken enorme kosten. Er moet echter aan worden herinnerd dat het een mentale kwestie is. De Munchausen-patiënten kunnen het gedrag niet stoppen omdat het dwangmatig is.
Munchausen-syndroom: ziekteverloop en prognose
Munchaus-syndroom ontwikkelt zich meestal op volwassen leeftijd. De ziekte kan heel anders zijn. Het wordt echter altijd gekenmerkt door talloze bezoeken aan de arts en ziekenhuisopname, en vaak door veel onnodige operaties.
de Munchausen Syndrome Volgens de bevindingen tot nu toe heeft het een slechte prognose omdat patiënten een adequate behandeling in het kader van psychotherapie weigeren. Zodra ze door de artsen over hun probleem zijn benaderd, stoppen ze met de behandeling. De constante verandering van arts maakt het ook moeilijk om een langdurige behandeling uit te voeren.