buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Snel overzicht

• Wat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Zwangerschap, waarbij het bevruchte ei wordt geïmplanteerd in de eileider in plaats van de baarmoeder. Meest voorkomende vorm van extrauteriene zwangerschap (zwangerschap met implantatie van het embryo buiten de baarmoeder).
• oorzaken: Niet of niet volledig doorlatende eileiders. Verschillende risicofactoren, zoals gelijmde of gebogen eileiders, ectopische poliepen, eerdere infecties van de buizen, eerdere ectopische zwangerschappen, buik- of bekkenoperaties, roken, spiraal, vruchtbaarheidsstoornissen, kunstmatige inseminatie, enz.
• symptomen: Arbeids-achtige buikpijn, vaginale bloedingen, duizeligheid, problemen met de bloedsomloop, algemene malaise.
• complicatie: Eileiderruptuur met ernstige bloedingen in de buikholte en bloedsomloop shock (dodelijk gevaar!).
• behandeling: Afhankelijk van het stadium van ectopische zwangerschap. Meestal chirurgische verwijdering van het embryo, indien mogelijk met behoud van de getroffen eileider. In een zeer vroeg stadium mogelijk medicamenteuze behandeling. Soms wachten onder medisch toezicht (de Embyro kan spontaan alleen afgaan).
• voorspelling: Met de juiste behandeling, volledige genezing. Latere zwangerschappen kunnen vrij normaal zijn.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: beschrijving en oorzaken

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap (eileiderszwangerschap) is de meest voorkomende vorm van een zogenaamde buitenbaarmoederlijke zwangerschap (ongeveer 96%).buitenbaarmoederlijke zwangerschap, EUG). Dit zijn zwangerschappen waarbij de bevruchte eicel buiten de baarmoeder wordt geïmplanteerd (ectopische implantatie). In het geval van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zit de eicel vast in de eileider. In andere vormen van extrauterine zwangerschap, nestelt de eicel in de eierstokken (ovariële zwangerschap), de baarmoederhals (cervicale zwangerschap) of in de buikholte (peritoneale zwangerschap). Het kan niet worden ontladen.

Extrauterine zwangerschap is goed voor één tot twee procent van alle zwangerschappen.

Vormen van buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Afhankelijk van waar in de eileider de eicel is geïmplanteerd, onderscheiden artsen drie vormen van tubale zwangerschap:

• Ampullaire buitenbaarmoederlijke zwangerschap: De implantatie vindt plaats in het eerste derde deel van de eileider.
• Isthmische buitenbaarmoederlijke zwangerschap: De bevruchte eicel nestelt in het laatste derde deel van de eileider, net voordat deze in de baarmoeder stroomt.
• Interstitiële / intramurale zwangerschap: De bevruchte eicel nestelt bij de overgang van de eileider naar de baarmoeder.

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan niet worden uitgevoerd. Zonder behandeling kan het groeiende embryo de eileider scheuren. Dit veroorzaakt een levensbedreigende bloeding in de buikholte.

Oorzaken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Normaal migreert het bevruchte ei door de eileider naar de baarmoeder en nestelt daar. Maar als de eileider niet doorlaatbaar of slechts gedeeltelijk doorlatend is, blijft het ei erin vastzitten op weg naar de baarmoeder en groeit het stevig. De doorgankelijkheid van een eileider kan om verschillende redenen worden beïnvloed. Deze omvatten:

• Lijmen of knikken van de eileider

• eileiders poliepen
• Anatomische kenmerken bij pasgeborenen zoals holtes in de eileiderwand
• Littekens of verklevingen van de euthanist, bijvoorbeeld als gevolg van eerdere operaties in het buik- of bekkengebied
• Oorinfecties, vooral die veroorzaakt door chlamydia.
• eerdere ectopische zwangerschappen
• Vruchtbaarheidsstoornissen en kunstmatige inseminatie
• lokale schade aan de eileiders, zoals endometriose (foci van ontwrichte baarmoederslijmvlies, bijvoorbeeld in de eileiders)
• abortussen
• miskramen
• spierzwakte
• Te weinig trilhaartjes op de binnenwand van de eileiders (de haarfijne trilharen drijven het ei in de eileider)
• De ‘morning-afterpil’ nemen
• hormonale onbalans
• tuberculose

Het is ook een voorstander van roken het ontstaan ​​van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Nicotine beperkt de mobiliteit van de trilhaartjes.

Ook vrouwen met een spiraal voorkomen, een verhoogd risico hebben: de spiraal vergemakkelijkt de toegang van micro-organismen tot de eileiders, waar ze ontstekingen kunnen veroorzaken. Deze bevorderen op hun beurt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Het aantal buitenbaarmoederlijke zwangerschappen is de afgelopen decennia toegenomen. Experts bespreken verschillende oorzaken, waaronder verhoogde tubale ontsteking als gevolg van seksueel overdraagbare aandoeningen, frequentere vruchtbaarheidsbehandelingen, het gebruik van spiralen als voorbehoedsmiddel en roken.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: symptomen herkennen

Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verloopt aanvankelijk als een normale zwangerschap:

• Afwezigheid van de periode
• Misselijkheid in de ochtend (mogelijk op andere momenten van de dag)
• Spanning in de borsten

Zelfs een zwangerschaptest kan geen onderscheid maken tussen een normale en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Hij geeft ook een positief resultaat aan bij de laatste. Omdat de placenta (moederkoek) het zwangerschapshormoon beta-HCG (humaan choriongonadotrofine) vormt in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zoals in een normale zwangerschap, waarop de test positief reageert.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: tekenen

De tekenen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap verschijnen meestal eerst tussen de zesde en negende week van de zwangerschap, Zij omvatten:

• ongebruikelijke, meestal eenzijdige, krampachtige of arbeids-achtige pijn in de buik
• Gespannen buikwand, die gevoelig reageert op aanraking
• Vaginale bloeding (vaak als een lichte bruinachtige afscheiding = spotting, soms donkerrood met stolsels van gestold bloed en / of weefsel)
• Duizeligheid en bleekheid
• ademhalingsmoeilijkheden
• razende pols
• Misselijkheid en braken
• algemene malaise
• licht verhoogde temperatuur

De symptomen van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kunnen zijn verschillend van vrouw tot vrouw zijn. Ze kunnen ook plotseling en intens zijn, of langzaam toenemen.

De genoemde symptomen zijn niet specifiek voor buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Soortgelijke symptomen kunnen ook optreden bij nierontsteking, appendicitis, eierstokontsteking of tubale ontsteking. Alleen een arts kan de exacte oorzaak van de symptomen bepalen.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: complicaties

Bij ongeveer drie van de tien vrouwen met buitenbaarmoederlijke zwangerschap treden complicaties op: door het groeiende embryo scheurt de eileider. Belangrijke bloedvaten (meestal de baarmoederader of de arteria ovarica) zijn gewond. De gevolgen zijn ernstige inwendige bloedingen. Waarschuwingssignalen zijn plotseling ontstaan, zeer sterke, eenzijdige bekkenpijn die kan uitstralen naar de bovenbuik, rug en schouder. Bloedverlies kan duizeligheid, flauwvallen of een bloedsomloop veroorzaken.

Als er aanwijzingen zijn voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, moet u onmiddellijk medische hulp inroepen. Als het gaat om de Eileiterriss is er levensgevaar! Waarschuw dan onmiddellijk de ambulance!

buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Een zeer zeldzame zwangerschap in de buikholte is net als een buitenbaarmoederlijke zwangerschap een vorm van extrauteriene zwangerschap: de bevruchte eicel valt door de bovenste opening van de eileider in de buikholte en nestelt hier – meestal op de darmwand of de achterwand van de baarmoeder.

In de meeste gevallen wordt een zwangerschap in de buikholte ontdekt als onderdeel van screening van echografie-onderzoeken. Het embryo in de buikholte is meestal niet levensvatbaar. In de meeste gevallen sterft hij alleen af. Als dat niet gebeurt, wordt het operatief verwijderd.

U vindt meer informatie over dit onderwerp in het artikel “Darmzwangerschap”.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: onderzoeken en diagnose

De gynaecoloog (gynaecoloog) wordt eerst verdacht van het hebben van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in gesprek met de patiënt Om medische geschiedenis te verhogen (Anamnese): hij geeft een gedetailleerde beschrijving van de symptomen en vraagt ​​naar mogelijke risicofactoren (eerdere ectopische zwangerschappen, oviditis, miskramen of abdominale chirurgie, endometriose, enz.).

Gynaecologisch onderzoek

Daarna volgt er een vaginale palpatie: Interne en externe palpatie maken deel uit van het normale gynaecologische onderzoek. De arts kan hier belangrijke informatie over verkrijgen. Als er een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is, is de baarmoeder kleiner dan het eigenlijk zou moeten zijn vanwege de huidige week van de zwangerschap. De arts kan tijdens palpatie ook opmerken dat een eileider aan één zijde is vergroot.

De palpatie van de eileider waarin het embryo is vastgelopen, kan wat pijn veroorzaken.

ultrageluid

Waar precies een bevruchte eicel zich heeft gevestigd, kan dit meestal met behulp van een ultrageluid kennisgeving. Het kan via de vagina (transvaginale echografie). Dit geeft aan of een normale zwangerschap aanwezig is (dwz met implantatie in de baarmoederholte). Als er geen eicel in de baarmoeder zit, kan dit de volgende redenen hebben:

• Het embryo heeft zich in de baarmoeder gevestigd, maar is nog te klein om met echografie te worden gedetecteerd. De zwangerschap is dan minder gevorderd dan men op basis van de laatst waargenomen menstruatie had aangenomen.
• Hoewel het embryo in de baarmoeder zat, werd het afgewezen (miskraam, abortus).
• Het embryo heeft zich zelfs buiten de baarmoeder gevestigd (extrauteriene zwangerschap zoals buitenbaarmoederlijke zwangerschap).

Om de derde optie te onderzoeken, kan de gynaecoloog een speciale variant van het echografieonderzoek toepassen, de Farbdopplersonografie, Het is met name goed in het visualiseren van geperfuseerd weefsel – bijvoorbeeld het gebied van het slijmvlies waarin het ei wortel heeft geschoten (bijvoorbeeld in de eileider).

bloedonderzoek

Bovendien kan de arts de hoeveelheid zwangerschapshormoon Beta-HCG (humaan choriongonadotropine) in het bloed van de zwangere vrouw gedurende een lange periode bepalen. Bij normale zwangerschappen verdubbelt het bloedniveau van dit hormoon om de twee dagen. Als de eicel daarentegen onjuist is vastgelopen (zoals bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap), stijgt het HCG-niveau slechts langzaam, stagneert of zakt zelfs weer terug.

laparoscopie

In onduidelijke gevallen kan de arts bovendien laparoscopie (Laparoscopie) uitvoeren. Met zekerheid kan worden vastgesteld of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap daadwerkelijk bestaat. Als dat zo is, kan de kwaadaardige eicel onmiddellijk tijdens het onderzoek worden verwijderd (zie: behandeling).

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: behandeling

Afhankelijk van hoe ver de ectopische zwangerschap is gevorderd, resulteren verschillende behandelingsmethoden.

laparoscopie

Als een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gepaard gaat met buikpijn, beginnende bloedingen in de buikholte of een abnormaal HCG-niveau, moet men meestal laparoscopie (Laparoscopie) uitgevoerd. Hierdoor kan de extra-uteriene zwangerschap tegelijkertijd worden herkend en behandeld. Tijdens de procedure introduceert de arts een zogenaamde endoscoop in de buikholte via drie kleine incisies in de buikwand. Dit is een dunne, flexibele buis met een lichtbron en een kleine camera bovenop. De arts kan de endoscoop gebruiken om de beste medische instrumenten te introduceren om het embryo uit de eileider te verwijderen.

Open operatie

In sommige gevallen van buitenbaarmoederlijke zwangerschap is een open operatie (laparotomie): De chirurg opent de buikwand met een grotere incisie om het embryo in de eileider te verwijderen. Een open operatie is bijvoorbeeld nodig, als een laparoscopie om bepaalde redenen niet mogelijk is, de vrouw uitgebreide verklevingen of een onstabiele bloedsomloop heeft. Zelfs in gevallen waarin de ectopische zwangerschap al tot een eileider heeft geleid, moet deze op open worden geopereerd. Dit is de enige manier om het zware bloeden zo snel mogelijk te stoppen.

Als de bloeding zeer ernstig is of de eileider ernstig is beschadigd, moet deze soms volledig worden verwijderd. De artsen proberen echter altijd de eileider te krijgen als dit mogelijk is.

drugs

Een zeer vroege ectopische zwangerschap kan ook worden behandeld met medicatie in individuele gevallen. De zwangere vrouw krijgt meestal het medicijn methotrexaat toegediend. De arts injecteert het celgif onder echografische controle in de vruchtzak, waardoor het embryo sterft. In de dagen daarna controleert de arts regelmatig of het niveau van beta-HCG in het bloed van de zwangere vrouw daalt. Deze daling geeft aan dat de zwangerschap daadwerkelijk is beëindigd.

De medicamenteuze behandeling is alleen mogelijk onder bepaalde omstandigheden. De buitenbaarmoederlijke zwangerschap mag dus geen ongemak veroorzaken. Bovendien moet het embryo samen met het omringende weefsel kleiner zijn dan vier centimeter. Last but not least moet het niveau van HCG in het bloed van zwangere vrouwen onder een bepaalde drempel liggen.

Wacht en kijk

Veel buitenbaarmoederlijke zwangerschappen eindigen vanzelf binnen de eerste drie maanden van de zwangerschap Aangezien de eileider niet voldoende ruimte biedt voor het groeiende embryo en niet voor voldoende toevoer kan zorgen, barst de eicel. Platzenta en fruitzak gescheiden van de eileiderwand. Ze gaan natuurlijk met het embryo.

Dus als er geen symptomen zijn en tegelijkertijd het niveau van het zwangerschapshormoon beta HCG in het bloed uitzonderlijk laag is, kunt u mogelijk met een therapie wacht een paar dagen, De zwangere vrouw wordt nauwlettend gevolgd. Als de concentratie van het zwangerschapshormoon gedurende deze periode blijft dalen en het embryo niet meer groeit, is de zwangerschap waarschijnlijk voorbij. Als het embryo echter blijft groeien, kan de eileider binnen zeer korte tijd breken en tot een gevaarlijke bloeding leiden. Men moet voorbereid zijn op deze mogelijkheid: er moet voor worden gezorgd dat de zwangere vrouw in een dergelijk noodgeval snel kan worden geopereerd.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap: geschiedenis en prognose

Vaak wordt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap onopgemerkt en eindigt vanzelf – de verkeerde eingiistete eicel wordt samen met de placenta afgestoten. Als dit niet gebeurt, moet de ectopische zwangerschap zo snel mogelijk worden gestopt met een operatie of medicatie.

De medicamenteuze behandeling wordt beschouwd als zachter voor de getroffen eileider dan een operatie, maar is alleen mogelijk in bepaalde gevallen. Als een chirurgische procedure (laparoscopie, open chirurgie) niet kan worden vermeden, kan de eileider in de meeste gevallen worden bewaard. De doorgankelijkheid is meestal 80 tot 90 procent na de operatie. Hetzelfde geldt overigens als de buitenbaarmoederlijke zwangerschap met medicijnen wordt behandeld.

verschillende factoren. Het beïnvloedt bijvoorbeeld hoeveel de eileider is beschadigd door de buitenbaarmoederlijke zwangerschap, of deze moet worden verwijderd en hoe goed de tweede eileider werkt. Het heeft ook een invloed op het feit of de vrouw al meer dan één extra-uteriene zwangerschap heeft gehad. Bijvoorbeeld:

Na een eerste buitenbaarmoederlijke zwangerschap, die chirurgisch werd beëindigd (met behoud van de getroffen eileider), is het risico van een tweede dergelijke buitenbaarmoederlijke zwangerschap ongeveer 15 procent. Had een vrouw al twee eileiderszwangerschappen, het “herhalingsrisico” is ongeveer 40 procent.

Over het algemeen is echter meer dan de helft van alle vrouwen die ene buitenbaarmoederlijke zwangerschap (of andere extrauteriene zwangerschap), later nog een kind hebben.