luieruitslag

Luierdermatitis: beschrijving

De pijnlijke billen bij baby’s, peuters of incontinente patiënten worden luierdermatitis genoemd. Deze term verwijst in het algemeen naar uitslag in het genitale en billengebied. Soms beïnvloeden schimmels of bacteriën bovendien de huid. In het vochtige en warme luiergebied kunnen deze bacteriën zich bijzonder goed vermenigvuldigen. In dit geval koloniseren gistschimmels van het geslacht Candida de huid met ongeveer 75 procent veel vaker dan bacteriën. Een schimmelinfectie in het luiergebied wordt door artsen aangeduid als de genito-gluteale candidose.

In sommige gevallen kan luierdermatitis zich verspreiden naar aangrenzende delen van de huid (bijv. Dijen, rug, onderbuik). Artsen hier spreken van verdwaalde kuddes. Een rode, pijnlijke kont in de baby komt relatief vaak voor. Ongeveer twee van de drie kinderen ervaren minstens één keer in hun leven luieruitslag (type I), meestal in de eerste paar maanden van de kindertijd. Oudere mensen die hun urine of ontlasting (urine- of fecale incontinentie) niet langer onder controle kunnen houden, dragen vaak een luierbroek ter bescherming. Daarom kan luieruitslag (type II) ook in hen voorkomen.

Luierdermatitis: symptomen

Bij luierdermatitis lijkt de aangetaste huid wazig rood. Dit zogenaamde platte erytheem maakt in de meeste gevallen wat velen “pijn” noemen. Aan de rand van de luieruitslag kunnen kleine puistjes (puisten, rimpels) of huidknobbeltjes (papels) verschijnen. Soms verspreiden de blaren zich naar de binnenste dijen en onderrug of buikgebied en worden ze satellietpuistjes genoemd.

Als schimmels of andere pathogenen zoals baby’s pijnlijke billen, worden de symptomen intenser. De aangetaste huid jeukt soms erg sterk en kan ook pijn doen. In tegenstelling tot een eenvoudige luierdermatitis is de huid aangetast door een schimmel veel rooder. Bovendien zijn de randen scherp gedefinieerd en fijn geschubd. In ernstige gevallen (vooral bij bacteriële infecties veroorzaakt door stafylokokken of streptokokken), kunnen zich grotere blaren vormen, kan de huid loskomen en kan weefselschade ontstaan ​​(erosies, zweren).

Zelden gaan deze extra infecties gepaard met koorts. Een infectie kan soms huidveranderingen op het bovenlichaam, op het gezicht en op het hoofd veroorzaken. In studies is bijvoorbeeld de associatie van bacteriële luierdermatitis en schorsmos (Impetigo contagiosa) waargenomen. Omdat de billen baby’s storen, huilen ze vaker en slapen ze slechter.

Luieruitslag: oorzaken en risicofactoren

De ontwikkeling van luierdermatitis kan verschillende oorzaken hebben. Kortom, de genitale huid is voornamelijk geïrriteerd door herhaald en langdurig contact met ontlasting en urine. Onder de waterdichte en luchtdichte luier accumuleert het resulterende vocht en warmte (occlusie). Het vormt een zogenaamde natte kamer. Als gevolg hiervan zwelt de bovenste huidlaag op en verliest zijn beschermende functie.

Irriterende factor ammoniak

Dit effect wordt versterkt door ammoniak. Deze chemische verbinding van water en stikstof wordt gevormd door de splitsing (door het enzym urease) van het ureum in de urine. Ammoniak irriteert de huid van de luierstreek. Het verhoogt ook de pH van de huid licht. Op deze manier verliest de huid zijn zuurmantel. Dit voorkomt normaal de groei van sommige pathogene kiemen.

Infectie met schimmels of bacteriën

In een vochtige en warme luieromgeving en door een verstoorde beschermende functie van de huid kunnen ziekteverwekkers (vooral de schimmel schimmel Candida albicans) zich nu gemakkelijk vermenigvuldigen en in de huid doordringen. Daar veroorzaken ze ontstekingsreacties en de huid lijkt erg rood. Pasgeborenen worden vooral getroffen door luierdermatitis in de eerste drie maanden omdat hun immuunsysteem nog niet volwassen is.

Risicofactor voor verpakking en verzorgingsproducten

Bovendien zijn er tal van andere risicofactoren die kunnen leiden tot luierdermatitis of deze kunnen vergroten. Strakke luiers kunnen over de huid wrijven, deze irriteren en beschadigen. In enkele gevallen verdragen patiënten bepaalde materialen van de luier niet. Dergelijke allergische reacties worden contactdermatitis genoemd. Geuren of conserveermiddelen van sommige huidverzorgingsproducten of reinigingsmiddelen kunnen ook allergische reacties veroorzaken bij kinderen en volwassenen, waardoor luieruitslag ontstaat.

Slechte hygiëne

Slechte hygiëne draagt ​​aanzienlijk bij aan de zere bodem van de baby. Baby’s, evenals kinderen die een beschermende broek dragen, die zelden worden ingepakt of niet grondig worden gewassen of gedroogd, lopen een verhoogd risico op luieruitslag.

Risicofactor onderliggende ziekten

Heeft een baby pijnlijke billen, moet de huid altijd denken aan darm- of diarreeziekten. Frequente en vloeiende stoelgang verhoogt huidirritatie. Bovendien verhoogt een darmziekte (intestinale candidose) het risico op luieruitslag door schimmels. De huid hoeft niet te worden beschadigd. Maar de natte kamer in de luier is voldoende voor de verspreiding en kolonisatie van de genitale en anale huid.

Een extra infectie van de huid met ziekteverwekkende pathogenen wordt ook begunstigd door verschillende onderliggende ziekten. Deze omvatten huidziekten zoals atopische dermatitis (eczeem), psoriasis, seborroïsche dermatitis van de baby of in het algemeen een droge huid. Maar zelfs een verzwakt afweersysteem verhoogt het risico op luierdermatitis.

Studies hebben ook aangetoond dat een gebrek aan biotine (vitamine B7, vooral in eieren, melk, sojaproducten, noten) luierdermatitis bevordert. Hetzelfde geldt voor het vitale sporenelement zink. Inslikken aandoeningen, zoals aangeboren enteropathie acrodermatitis, maar ook eenzijdige diëten veroorzaken meestal een tekort aan zink, waardoor het risico op luierdermatitis wordt verhoogd.

Luierdermatitis: diagnose en onderzoek

De diagnose van een luierdermatitis wordt gesteld door de kinderarts of een specialist in huidziekten, de dermatoloog. Het is bijna uitsluitend voldoende om de huid van de betrokken persoon grondig te onderzoeken. Klassieke tekenen (roodheid, puisten, sijpelen, roos) en uiterlijk in het typische huidgebied (genitale, billen, rug, onderbuik, dijen) zijn meestal voldoende om luierdermatitis op te sporen.

Exact huidonderzoek is ook belangrijk om luieruitslag te onderscheiden van andere ziekten. Atopisch eczeem (atopische dermatitis, wiegkap) wordt bijvoorbeeld zelden gezien in het luiergebied. Integendeel, de huilende, korstige huidlaesies verschijnen vooral op het hoofd en de romp van het lichaam. Kinderlijke psoriasis beïnvloedt ook verschillende delen van de huid en is te herkennen aan roodachtige, schilferige huidverharding (plaques).

Tijdens lichamelijk onderzoek let de arts daarom ook op andere tekenen van ziekte buiten het luiergebied. De gistschimmel Candida albicans heeft bijvoorbeeld vaak invloed op de mond en darm. Om de exacte ziekteverwekker te bepalen, maakt de arts een uitstrijkje van het getroffen huidgebied. Deze maatregel is vooral nodig voor ernstige gevallen (vanwege bacteriën) of wanneer de voorgeschreven luierdermatitistherapie is mislukt.

Als er een vermoeden van allergie bestaat, voert de arts verdere tests uit. Dit omvat vooral de patchtest. Mogelijk triggerende stoffen van de luieruitslag worden met bepaalde testpleisters op een gezond huidoppervlak gelijmd. Binnen 48 uur ontwikkelt zich de typische uitslag in geval van intolerantie. De arts kan bloed nemen (bijvoorbeeld om het niveau van ontsteking of het niveau van zink te bepalen). Bij ernstige diarree helpen ontlastingsmonsters meestal om de oorzaak te achterhalen.

Luierdermatitis: behandeling

Nadat mogelijke onderliggende ziekten zijn uitgesloten, zijn er verschillende maatregelen om pijnlijke billen van de baby te genezen. Er zijn een aantal maatregelen die zowel luieruitslag voorkomen als de uitslag behandelen.

Laat lucht de bodem van de baby beschadigen!

Het constante contact met een natte luier bevordert de ontwikkeling van luierdermatitis. Laat uw kind daarom een ​​tijdje zonder luier op de commode schoppen of loop naakt rond in het appartement. Bestaande luieruitslag geneest ook snel onder frisse lucht. Hetzelfde geldt voor luierdermatitis bij ouderen. Het is bijvoorbeeld gebruikelijk op intensive care-units om de patiënt continu zonder beschermende broek te laten.

Verander regelmatig luiers!

Het wordt aanbevolen om de luiers niet alleen meerdere keren per dag te controleren, maar ook om de drie tot vier uur te vervangen (onmiddellijke vervanging wanneer de urine en de ontlasting leeg zijn). Om ervoor te zorgen dat de luier niet te veel wrijft, moet deze worden losgemaakt. Hierdoor kan zich minder warmte ophopen. Naast een regelmatige luierwissel is de keuze voor luier cruciaal. De luiers moeten luchtdoorlatend en zeer absorberend zijn (mogelijk met een gelkussen). Bij luierdermatitis hebben wegwerpluiers de voorkeur boven stoffen luiers omdat ze het vocht beter kunnen afvoeren. Was alle gebruikte textiel na gebruik op minimaal 60 graden Celsius (kooklinnen).

Reinig en droog het luiergebied grondig, maar niet overdreven!

Gebruik alleen warm, helder water om te reinigen. Gebruik geen zeep of speciale verzorgingsproducten, omdat deze de huid onnodig irriteren en allergieën kunnen veroorzaken. Opgedroogd vuil of zalfresten kunnen goed worden verwijderd met een met olie bevochtigde doek (bijv. Olijf- of amandelolie) of zogenaamde syndets (synthetische wasmiddelen). Dep ten slotte het luiergebied grondig droog. Om de geïrriteerde huid van luierdermatitis met ruwe weefsels niet te beschadigen, bevelen veel experts aan dat de huid droog wordt geblazen op een laag hittegehalte. U moet bijzondere aandacht besteden aan huidplooien, waar de vochtige, warme omgeving zich gemakkelijk kan vormen.

Vraag heeft onlangs zorgmaatregelen gewijzigd!

Vaak treedt luieruitslag op wanneer het luiermerk wordt veranderd of nieuwe verzorgingsproducten worden gebruikt. Vraag jezelf altijd af of je recent iets hebt gewijzigd. Als u bepaalde zalven van luieruitslag al zonder succes hebt getest, stop dan met het gebruik ervan en raadpleeg een arts. Let ook op mogelijke nieuwe eetgewoonten. Diëten, gekruid voedsel of bepaalde darmziekten kunnen luierdermatitis veroorzaken of vergroten.

Raadpleeg uw arts!

Als u uitslag opmerkt bij uw kind of familielid, moet u uw kinderarts of dermatoloog raadplegen. Dit kan mogelijke onderliggende ziekten uitsluiten en geeft nuttige tips voor de behandeling van luieruitslag. Aarzel niet om hem rechtstreeks om speciale behandelingsopties te vragen. Volgens sommige verloskundigen wordt bijvoorbeeld verondersteld dat helende wol wonden geneest bij peuters en baby’s. Deze van schapen afkomstige wol wordt in de luier ingebracht en is bedoeld om ontsteking via de aanwezige natuurlijke wolwas te remmen en ventilatie en vochtabsorptie te bieden. Naast advies over speciale pasta’s en wondbeschermingscrèmes, zal uw arts extra medicatie voorschrijven in geval van een extra infectie.

Gebruik alleen zalven of pasta’s voorgeschreven of aanbevolen door uw arts!

In een luierdermatitis zijn bijzonder zachte, zinkhoudende pasta’s op waterbasis geschikt. Op sterk huilende uitslag kunnen eerder drogende en desinfecterende zachte pasta’s worden aangebracht. Cortisonzalven kunnen ook helpen bij ernstige huidbeschadiging. Deze mogen alleen door de arts worden gebruikt en slechts voor een korte tijd.

Als de arts een kolonisatie van luieruitslag met gisten of bacteriën detecteert, schrijft hij medicijnen voor die specifiek tegen deze ziektekiemen werken. Schimmelinfecties zijn zogenaamde antischimmelmiddelen (bijvoorbeeld miconazol, nystatine). Het is voldoende om de voorgeschreven pasta’s meerdere keren per dag dun op de aangetaste huid aan te brengen. Als de schimmel echter ook elders aanwezig is, bijvoorbeeld in de mond of darm, moet de antischimmelbehandeling worden verlengd (mondwater, tabletten). Bij een bacteriële infectie zijn antibiotica de medicijnen bij uitstek.

Een Amerikaanse expertgroep uit Californië heeft de aanbevelingen voor de behandeling van luieruitslag samengevat met de letters ABCDE in een wetenschappelijk artikel:

• Een = lucht (lucht) à luiervrije tijden
• B = barrière De natuurlijke huidbarrière moet worden beschermd of onderhouden door geschikte pasta’s.
• C = reinigen à Zorgvuldige en zorgvuldige reiniging is een belangrijk onderdeel van luieruitslagtherapie.
• D = luiers (luiers) à de juiste luierkeuze helpt tegen luierdermatitis.
• e = opleiding à Een arts of deskundige (bijv. verloskundige) moet worden geraadpleegd om voorlichting te geven over luierdermatitis en om nuttige behandelingstips te geven.

Luieruitslag: ziekteverloop en prognose

Luieruitslag geneest meestal zonder gevolgen binnen een korte tijd. Het is belangrijk om preventieve maatregelen te nemen om risicofactoren te voorkomen en mogelijke infecties zorgvuldig te behandelen. Een mogelijk gevolg is het zogenaamde granuloma gluteal infantum. Het kan worden veroorzaakt door overmatige behandeling met cortisone-bevattende luieruitslag en zalven door grove, blauwachtig rode en pijnlijke knobbeltjes langs een huidlijn in het genitale gebied. Ze ontwikkelen zich vaak met luierdermatitis, maar kunnen ook zichtbare littekens achterlaten.

Soms zijn er verschillende luieruitslag terugvallen. Vooral dan is het raadzaam om een ​​kinderarts of dermatoloog te raadplegen en het kind te laten onderzoeken op mogelijke onderliggende ziekten (immuundeficiëntie, allergieën, enz.). Onder bepaalde omstandigheden verspreidt luierdermatitis zich naar andere delen van het lichaam. In sommige gevallen kan dit wijzen op een infectie van het hele lichaam. Nogmaals, een arts moet zo snel mogelijk worden geraadpleegd. Dus, indien behandeld onmiddellijk ernstige complicaties van een geïnfecteerde luieruitslag vermeden worden.